3. Niedziela po Epifanii

“Czas się wypeł­nił i bli­skie jest kró­le­stwo Boże. Nawra­caj­cie się i wierz­cie w Ewan­ge­lię!”

To co zwia­sto­wał Jan Chrzci­ciel sta­ło się rze­czy­wi­sto­ścią: Jezus z mocą gło­si przyj­ście “pano­wa­nia Boga” (basi­le­ia tou The­ou). Rodzi się nowe Kró­le­stwo, wyma­ga­ją­ce pod­ję­cia jasnej decy­zji: oso­bi­ste­go nawró­ce­nia.

Orę­dzie Chry­stu­sa two­rzy nowe rela­cje mię­dzy ludź­mi. Opar­te są one nie na wię­zach krwi, ale na Sło­wie Boga, na wypeł­nia­niu Jego woli (“Kto­ko­wiek czy­ni wolę Bożą, ten jest moim bra­tem i sio­strą, i mat­ką” — Mk 3,35; w lek­cji Łuka­sza jest mowa o wypeł­nia­niu Sło­wa Boże­go). Jego cha­ry­zma­tycz­na moc czy­ni ryba­ków “ucznia­mi”, wyry­wa ich ze świa­ta dotych­cza­so­wych rela­cji i sto­sun­ków, wpra­wia­jąc ich w ruch — odtąd idą za Jezusem.Teraz nie zna­ją już innych krew­nych niż ci, któ­rzy są “brać­mi i sio­stra­mi w Chry­stu­sie”. Ewan­ge­lia nie­sie ze sobą glo­ba­li­za­cję miło­ści; każe w naj­mniej­szych i naj­bied­niej­szych na tym świe­cie dostrzec twarz Syna Czło­wie­cze­go, roz­ry­wa­jąc cia­sne wię­zy soli­dar­no­ści kla­no­wej czy plemiennej.Dla Szy­mo­na, Andrze­ja czy synów Zebe­de­usza był to wyjąt­ko­wy czas. W jed­nej chwi­li ich życie zmie­ni­ło się na zawsze. Może dziś Ty rów­nież sły­szysz ten głos; może ten czas jest rów­nież dany Tobie tu i teraz — by porzu­cić “sie­ci”, zosta­wić za sobą utar­te kole­iny dotych­cza­so­we­go życia. Zapew­ne każ­de­go dnia modlisz się — do Ojca któ­ry jest w nie­bie — sło­wa­mi: “Przyjdź Kró­le­stwo Two­je”, niech przyj­dzie Two­ja Basi­le­ia, Two­je pano­wa­nie. Co uczy­nisz gdy Bóg wypeł­ni Two­ją proś­bę? Czy wte­dy oka­że się ona pustym fra­ze­sem bez tre­ści?