Abp Stanisław Ryłko kardynałem

Papież Bene­dykt XVI pod­niósł dziś do god­no­ści kar­dy­nal­skiej abp. Sta­ni­sła­wa Rył­kę, prze­wod­ni­czą­ce­go Papie­skiej Rady ds. Świec­kich.

Kar­dy­nał nomi­nat uro­dził się w 1945 r. w Andry­cho­wie, a świę­ce­nia kapłań­skie przy­jął w 1969 r. Przez dwa lata pra­co­wał jako wika­riusz, po czym został wysła­ny na dal­sze stu­dia spe­cja­li­stycz­ne: naj­pierw z zakre­su teo­lo­gii moral­nej (Papie­ska Aka­de­mia Teo­lo­gicz­na w Kra­ko­wie), a następ­nie z nauk spo­łecz­nych (Papie­ski Uni­wer­sy­tet Gre­go­riań­ski w Rzy­mie). Jego roz­pra­wę dok­tor­ską sta­no­wi­ło stu­dium psy­cho­lo­gicz­no-spo­łecz­ne moty­wa­cji powo­ła­nio­wych pol­skich kle­ry­ków.

Po powro­cie do Kra­ko­wa peł­nił funk­cję wice­rek­to­ra Wyż­sze­go Metro­po­li­tal­ne­go Semi­na­rium Duchow­ne­go. Pod­jął tak­że wykła­dy z teo­lo­gii pasto­ral­nej i socjo­lo­gii reli­gii. Przez pewien czas peł­nił rów­nież funk­cję sekre­ta­rza Komi­sji Epi­sko­pa­tu Pol­ski ds. Apo­stol­stwa Świec­kich. W 1987 r. Jan Paweł II wezwał go do Rzy­mu, gdzie objął sta­no­wi­sko kie­row­ni­ka sek­cji mło­dzie­żo­wej Papie­skiej Rady ds. Świec­kich, odpo­wia­da­ją­cej mię­dzy inny­mi za orga­ni­za­cję Świa­to­wych Dni Mło­dzie­ży. Od 1992 r. pra­co­wał w sek­cji pol­skiej Sekre­ta­ria­tu Sta­nu. W grud­niu 1995 r. Jan Paweł II wyniósł ks. Rył­kę do god­no­ści bisku­piej i mia­no­wał sekre­ta­rzem wspo­mnia­nej rady, a w 2003 r. jej prze­wod­ni­czą­cym w ran­dze arcy­bi­sku­pa. Arcy­bi­skup towa­rzy­szył Jano­wi Paw­ło­wi II w ostat­nich dniach jego życia.

W rzym­skich śro­do­wi­skach teo­lo­gicz­nych Sta­ni­sław Rył­ko cenio­ny jest za bar­dzo prze­ni­kli­wą ana­li­zę sta­nu współ­cze­sne­go chrze­ści­jań­stwa. W jed­nym z arty­ku­łów stwier­dzał: „W erze glo­ba­li­za­cji wyda­je się, że coraz mniej liczy się oso­ba. Ist­nie­je wiel­ki brak praw­dzi­wie ludz­kich wię­zi, nawet w obrę­bie rodzin. Coraz bar­dziej pogłę­bia się model spo­łe­czeń­stwa “roz­bi­te­go”. Ta sytu­acja jest bole­śnie odczu­wa­na tak­że w ska­li Kościo­ła i naszych para­fii. Bar­dzo czę­sto dzi­siaj nawet para­fia jest raczej ano­ni­mo­wa, nie będąc w sta­nie stwo­rzyć praw­dzi­wie gościn­nej prze­strze­ni dla wier­nych. Stąd palą­ca potrze­ba budo­wa­nia w naszych para­fiach żywej mikro­struk­tu­ry małych wspól­not…, któ­re speł­nią funk­cję pośred­ni­ka, stwo­rzą śro­do­wi­ska praw­dzi­wej jed­no­ści mię­dzy oso­ba­mi i sta­ną się szko­ła­mi aktyw­ne­go uczest­nic­twa i współ­od­po­wie­dzial­no­ści w Koście­le. W wie­lu miej­scach już ist­nie­ją takie śro­do­wi­ska, ale potrze­ba ich znacz­nie wię­cej. Na począt­ku trze­cie­go tysiąc­le­cia są one praw­dzi­wy­mi świa­tła­mi nadziei i zna­ka­mi “wio­sny chrze­ści­jań­stwa” (S. Rył­ko, Rewo­lu­cja wia­ry. Kato­lic­ki laikat w świe­tle Sobo­ru, w „Więź” 43(2001) 7 s. 56–70).

Ad mul­tos annos Księ­że Kar­dy­na­le!