Buddyści i chrześcijanie modlą się w Westminster Abbey

Chrze­ści­jań­skie i bud­dyj­skie modli­twy towa­rzy­szy­ły 10. grud­nia upa­mięt­nie­niu Tybe­tań­czy­ków, któ­rzy stra­ci­li życie bądź obec­nie cier­pią prze­śla­do­wa­nia w wyni­ku chiń­skiej oku­pa­cji Tybe­tu. Cere­mo­nia odby­ła się w West­min­ster Abbey. Po modli­twie chrze­ści­jan (pro­wa­dzo­nej przez kano­ni­ka Micha­ela Mid­dle­to­na) i bud­dy­stów tybe­tań­skich (pro­wa­dzo­nej przez Yeshe Tog­de­na, lide­ra ruchu byłych więź­niów poli­tycz­nych z sie­dzi­bą w Dha­ram­sa­li) pod pomni­kiem ofiar tor­tur został zło­żo­ny wie­niec. Zło­ży­li go wspól­nie lord Weather­hill i lord Ave­bu­ry (człon­ko­wie Izby Lor­dów i zało­ży­cie­le mię­dzy­par­tyj­nej gru­py par­la­men­tar­nej na rzecz Tybe­tu) i par­la­men­ta­rzy­sta John Wil­kin­son, orga­ni­za­tor ceremonii.Ze stro­ny tybe­tań­skiej Yeshe Tog­den i Tse­ring Tashi (sekre­tarz lon­dyń­skie­go Biu­ra Tybe­tań­skie­go) zło­ży­li przy wień­cu tra­dy­cyj­ne bia­łe szar­fy, by uho­no­ro­wać wszyst­kich, któ­rzy poświę­ci­li życie dla spra­wy tybetańskiej.Yeshe Tog­den przy­był do Lon­dy­nu na zapro­sze­nie stu­den­tów róż­nych szkół i uni­wer­sy­te­tów, zrze­szo­nych w angiel­skim oddzia­le ruchu Free Tibet. Przed przy­jaz­dem do Wiel­kiej Bry­ta­nii podró­żo­wał z gru­pą współ­pra­cow­ni­ków po Fran­cji w celu pozy­ska­nia sojusz­ni­ków spra­wy tybe­tań­skiej. Obec­nie Tybe­tań­czy­cy zaan­ga­żo­wa­ni w dzia­łal­ność nie­pod­le­gło­ścio­wą sta­ra­ją się osią­gnąć czte­ry cele: po pierw­sze, uchy­le­nie wyro­ku śmier­ci wyda­ne­go przez wła­dze chiń­skie na popu­lar­ne­go przy­wód­cę reli­gij­ne­go Ten­zi­na Deleg Rin­po­che (egze­ku­cja jest wyzna­czo­na na kwie­cień 2004 roku); po dru­gie, uwol­nie­nie Pan­czen­la­my i tybe­tań­skich więź­niów poli­tycz­nych oraz zagwa­ran­to­wa­nie ich sta­łe­go pra­wa do życia na wol­no­ści; po trze­cie, świa­to­we uzna­nie tybe­tań­skie­go rzą­du na wygna­niu (obec­nie ma on swo­ją sie­dzi­bę w indyj­skiej Dha­ram­sa­li), jeże­li wła­dze chiń­skie będą uchy­la­ły się od kon­kret­nych nego­cja­cji ze stro­ną tybe­tań­ską; po czwar­te, usta­no­wie­nie przy Unii Euro­pej­skiej spe­cjal­ne­go repre­zen­tan­ta inte­re­sów Tybe­tu (taki repre­zen­tant został już usta­no­wio­ny przy rzą­dzie Sta­nów Zjed­no­czo­nych).