Dzień Nawrócenia Apostoła św. Pawła

“A Saul, dysząc jesz­cze groź­bą i chę­cią mor­du prze­ciw­ko uczniom Pań­skim, przy­szedł do arcy­ka­pła­na i pro­sił go o listy do syna­gog w Damasz­ku, aby mógł, jeśli­by zna­lazł jakich zwo­len­ni­ków dro­gi Pań­skiej, zarów­no męż­czyzn jak i kobie­ty, uwię­zić ich i przy­pro­wa­dzić do Jero­zo­li­my. I sta­ło się w cza­sie dro­gi, że gdy się zbli­żał do Damasz­ku, olśni­ła go nagle świa­tłość z nie­ba, a gdy padł na zie­mię, usły­szał głos mówią­cy do nie­go: Sau­lu, Sau­lu, cze­mu mnie prze­śla­du­jesz? I rzekł: Kto jesteś, Panie? A On: Ja jestem Jezus, któ­re­go ty prze­śla­du­jesz; ale powstań i idź do mia­sta, tam ci powie­dzą, co masz czy­nić. A mężo­wie, któ­rzy z nim byli w dro­dze, sta­nę­li onie­mia­li, głos bowiem sły­sze­li, ale niko­go nie widzie­li. I pod­niósł się Saul z zie­mi, lecz gdy otwo­rzył oczy swo­je, nic nie widział; wio­dąc go tedy za rękę, zapro­wa­dzi­li go do Damasz­ku. I przez trzy dni nie widział i nie jadł, i nie pił.” Dz. Ap. 9,1–9

Ten tekst nie jest wca­le o Paw­le. Zresz­tą żaden ze świad­ków Pań­skich nie wska­zu­je na sie­bie same­go, lecz na rze­czy­wi­stość dale­ko ich samych prze­kra­cza­ją­cą.

Opo­wieść o nawró­ce­niu św. Paw­ła mówi o Chry­stu­sie, któ­ry żyje w Koście­le. To nie­zwy­kłe – rów­nież dla Szaw­ła – że nie pada pyta­nie: dla­cze­go prze­śla­du­jesz Kościół chrze­ści­jań­ski; Jezus pyta zamiast tego: dla­cze­go MNIE prze­śla­du­jesz?

W tym nie­zwy­kłym wyda­rze­niu Sza­weł prze­ista­cza się w Paw­ła, rodzi się nowy czło­wiek mię­dzy daw­ny­mi a nowy­mi cza­sy. Nie znał on Jezu­sa za dni Jego ziem­skiej wędrów­ki, jak apo­sto­ło­wie z gro­na dwu­na­stu. Uży­wa­jąc jego wła­snych słów moż­na by powie­dzieć, że nie znał on Chry­stu­sa według cia­ła (2 Kor 5,16). Jed­nak mimo to Paweł świad­czy o doty­kal­nym pozna­niu swe­go Mistrza. Nie może być ina­czej bo ten któ­re­go spo­tkał pod Damasz­kiem jest Bogiem wcie­lo­nym, pozwa­la­ją­cym doty­kać sie­bie w miste­rium eucha­ry­stii, w zgro­ma­dze­niu ludzi któ­rzy sta­ją się żywym Chry­stu­sem pośród świa­ta.

Tę rze­czy­wi­stość obja­wił Paw­ło­wi Duch Świę­ty, a za jego pośred­nic­twem rów­nież i nam. To temu apo­sto­ło­wi wła­śnie zawdzię­cza­my wspa­nia­łe świa­dec­two o Wie­cze­rzy Pań­skiej (1 Kor 11, 17–34), jako o cen­tral­nym punk­cie życia chrze­ści­jań­skie­go zbo­ru. Spo­ży­wa­jąc Cia­ło i Krew Pana wcho­dzi­my w nie­zwy­kły, bar­dzo intym­ny zwią­zek z naszym Zba­wi­cie­lem. Jego isto­tę Paweł uka­zu­je na przy­kła­dzie mał­żeń­stwa: jak męż­czy­zna i kobie­ta w miło­snym zespo­le­niu sta­ją się jed­no­ścią, tak Chry­stus i Kościół Two­rzą jed­no cia­ło (Ef 5, 22–32).

Cóż to ozna­cza w prak­ty­ce? Paweł pisze: „Z Chry­stu­sem jestem ukrzy­żo­wa­ny; żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chry­stus” (Ga 2,20). To praw­da: w życiu i śmier­ci apo­sto­ła naro­dów roz­po­zna­je­my rysy Ukrzy­żo­wa­ne­go i Zmar­twych­wsta­łe­go. W Paw­le Chry­stus został uwiel­bio­ny (Flp 1,20). O tę łaskę dla każ­de­go z nas, i dla całe­go Kościo­ła chrze­ści­jań­skie­go na zie­mi, pro­śmy dziś Ducha Świę­te­go.