Dziewica, to nie rodzynek…

Zda­niem Chri­sto­fa Luxen­ber­ga, nie­miec­kie­go znaw­cy języ­ków bli­skow­schod­nich, wizja raju peł­ne­go wiel­ko­okich dzie­wic, jaka znaj­du­je się w Kora­nie, jest wyni­kiem błę­du tłu­ma­cza – dono­si za tygo­dni­kiem „Time” „Try­bu­na”. Zwro­ty „hury­sy” z „peł­ny­mi pier­sia­mi” mają w rze­czy­wi­sto­ści ozna­czać… „bia­łe rodzyn­ki” i „soczy­ste owo­ce”…

Zda­niem Luxen­ber­ga (pseu­do­nim przy­bra­ny ze stra­chu przed muzuł­mań­ski­mi fun­da­men­ta­li­sta­mi), wbrew islam­skiej tra­dy­cji, ory­gi­nal­nym języ­kiem Kora­nu wca­le nie jest arab­ski, a język zbli­żo­ny do ara­mej­skie­go. Nauko­wiec uwa­ża, że w cza­sach pro­ro­ka Maho­me­ta języ­kiem, jakie­go uży­wa­ła więk­szość wykształ­co­nych Ara­bów, był wła­śnie dia­lekt ara­mej­skie­go.

Jeśli hipo­te­za Niem­ca się potwier­dzi, nie­po­ro­zu­mie­niem będzie m.in. sura 24., któ­ra zda­niem muzuł­ma­nów naka­zu­je kobie­tom zasła­nia­nie się. Po ara­mej­sku zapis ten mówi o „zaci­ska­niu pasa na bio­drach”. Co wię­cej, arab­sko­ję­zycz­ny Koran mówi o „obja­wie­niu” Alla­ha, tym cza­sem po ara­mej­sku jest mowa o „naucza­niu” sta­ro­żyt­nych tek­stów. Chri­stof Luxen­berg doszedł do wnio­sku, że pierw­sza wer­sja świę­tej księ­gi isla­mu nie była niczym innym, jak… chrze­ści­jań­ską księ­gą litur­gicz­ną.