Ewangelik a Komunia Święta

Dzień dobry. Jestem lute­ra­ni­nem, wkrót­ce pla­nu­ję ślub w Koście­le rzym­sko­ka­to­lic­kim ze swo­ją wybran­ką. Rodzi­ce mej narze­czo­nej są bar­dzo zasko­cze­ni i ogrom­nie zasmu­ce­ni fak­tem, iż nie mogę przy­stą­pić razem z nią do sakra­men­tu Komu­niii Świę­tej pomi­mo tego, że jestem chrze­ści­ja­ni­nem. Cho­ciaż sam o tym fak­cie wiem już od pew­ne­go cza­su chciał­bym w jakiś spo­sób spra­wić zadość pra­gnie­niu jej rodzi­ców. Stąd też moje pyta­nie… Czy ist­nie­je możi­li­wość udzie­le­nia Komu­nii Świę­tej ewan­ge­li­ko­wi w dro­dze wyjąt­ku — jakaś for­ma dys­pen­sy udzie­la­nej przez bisku­pa die­ce­zjal­ne­go czy też jedy­na moż­li­wość to kon­wer­sja do Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go? Jeże­li pozo­sta­je tyl­ko kon­wer­sja to jaka jest pro­ce­du­ra? Z powa­ża­niem. Adam

Nie ma jesz­cze ofi­cjal­nych regu­la­cji o dopusz­cze­niu współ­mał­żon­ka wyzna­nia inne­go niż rzym­sko­ka­to­lic­kie do Komu­nii św. w tym­że Koście­le. Ist­nie­ją jedy­nie bar­dzo ogól­ne stwier­dze­nia, dopusz­cza­ją­ce udział nie­ka­to­li­ków w Eucha­ry­stii w Koście­le Rzym­skim, gdy ist­nie­je uza­sad­nio­na, dusz­pa­ster­ska tro­ska, a stro­na nie­ka­to­lic­ka podzie­la kato­lic­ką wia­rę eucha­ry­stycz­ną. Kazus ten inter­pre­to­wa­ny jest na róż­ne spo­so­by.

Nie­któ­re kon­fe­ren­cje bisku­pów Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go w Euro­pie i poza nią odna­la­zły pew­ne roz­wią­za­nia. W Pol­sce dys­ku­sje na ten temat się toczą. Nie zmie­nia to jed­nak fak­tu, że spra­wa ta musi być odgór­nie wyja­śnio­na przez Kon­gre­ga­cję Nauki Wia­ry.

Jest Pan wyzna­nia ewan­ge­lic­ko-augs­bur­skie­go. Okre­śla się Pan lute­ra­ni­nem, a to pocią­ga za sobą kon­se­kwen­cje odpo­wie­dzial­no­ści za świę­ty Kościół i jego jed­ność. Dla ewan­ge­li­ka wła­ści­wym miej­scem do zawar­cia związ­ku mał­żeń­skie­go jest zawsze Kościół Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­ski. Eucha­ry­stia w Koście­le Ewan­ge­lic­kim ma rów­nież wymiar wspól­no­to­wy. Jest ona nie tyl­ko bło­go­sła­wień­stwem zwią­za­nym z odpusz­cze­niem grze­chów, ale rów­nież uczest­nic­twem w spo­łecz­no­ści Kościo­ła tego piel­grzy­mu­ją­ce­go i uwie­bio­ne­go. Kościół ewan­ge­lic­ki zapra­sza­jąc do Komu­nii św. wszyst­kich ochrzczo­nych (bez wzglę­du na wyzna­nie) kła­dzie nacisk na oso­bi­stą odpo­wie­dzial­ność wier­nych, zarów­no tych, któ­rzy do Kościo­ła przy­na­le­żą i tych, któ­rzy korzy­sta­ją z jego gości­ny.

Oczy­wi­ście ist­nie­je moż­li­wość eku­me­nicz­ne­go ure­gu­lo­wa­nia tej kwe­stii, ale zwią­zek wyzna­nio­wo mie­sza­ny nie powi­nien stać się przy­czyn­kiem do porzu­ce­nia wła­sne­go Kościo­ła. Jedy­nym uza­sad­nio­nym powo­dem dla kon­wer­sji są kwe­stie dogma­tycz­ne, a nie oko­ło­mał­żeń­skie. Decy­zja o odej­ściu od wspól­no­ty wia­ry z przy­czyn mał­żeń­skich jest zaprze­cze­niem idei eku­me­ni­zmu, opie­ra­ją­cej się na pojed­na­nej róż­no­rod­no­ści.

Naj­le­piej będzie jeśli zgło­si się Pan z narze­czo­ną do dusz­pa­ste­rza rzym­sko­ka­to­lic­kie­go i ewan­ge­lic­ko-augs­bur­skie­go, któ­rzy pomo­gą na spo­koj­nie wyja­śnić kwe­stie kano­nicz­ne i teo­lo­gicz­ne.

Z powa­ża­niem

Dariusz Bruncz

:: Ekumenizm.pl: Ponow­ny ślub i zmia­na wyzna­nia