Kardynał Jaime Lucas Ortega y Alamino — symbol prześladowanego Kościoła

Poło­wa wszyst­kich kato­li­ków na świe­cie żyje w Ame­ry­ce Łaciń­skiej. Czy po pierw­szym od wie­lu wie­ków papie­żu nie będą­cym Wło­chem, kon­kla­we zde­cy­du­je się na papie­ża nie-Europejczyka,np. na kogośz kra­jów laty­no­ame­ry­kań­skich? Jeśli Kościół pra­gnie nowe­go papie­ża-sym­bo­lu, to taką opcją może być Kubań­czyk, kar­dy­nał Jaime Lucas Orte­ga y Ala­mi­no, arcy­bi­skup Hawa­ny (San Cri­stó­bal de la Haba­na).

Jest on pierw­szym kar­dy­na­łem Kubań­czy­kiem, któ­ry otrzy­mał tę god­ność po zakoń­czo­nej w 1959 r. zwy­cię­skiej rewo­lu­cji par­ty­zan­tów Fide­la Castro. Kar­dy­nał Jaime Lucas Orte­ga y Ala­mi­no nigdy nie prze­stał kry­ty­ko­wać ist­nie­ją­cej w kra­ju nie­spra­wie­dli­wo­ści i łama­nia praw czło­wie­ka przez reżim Fide­la. Jego wybór na papie­ża mógł­by ozna­czać dla milio­nów Kubań­czy­ków na wyspie i na emi­gra­cji to samo, czym dla Pola­ków był wybór Karo­la Woj­ty­ły w 1978 roku. Kar­dy­nał Orte­ga nie tyl­ko, że prze­ciw­sta­wiał się reżi­mo­wi Castro, ale na doda­tek jest on pośred­ni­kiem pomię­dzy rzą­dem Fide­la i Kubań­czy­ka­mi, żyją­cy­mi na uchodźc­twie, zwłasz­cza w USA.

Świat poznał kar­dy­na­ła Orte­gę w 1998 r., kie­dy doszło do histo­rycz­nej wizy­ty Jana Paw­ła II na Kubie. Pod­czas tej piel­grzym­ki kar­dy­nał uka­zał papie­żo­wi i świa­tu swo­ją deter­mi­na­cję, aby odzy­skać Kubę, któ­ra przez lata, zgod­nie z kon­sty­tu­cją, była kra­jem o ide­olo­gii ate­istycz­nej i dopie­ro na począt­ku lat 90-tych sta­ła się kra­jem laic­kim. dla

Kubań­ski kar­dy­nał uro­dził się 18 paź­dzier­ni­ka 1936 r. w Jagüey Gran­de (Kuba), a świę­ce­nia kapłań­skie otrzy­mał w 1964 r. W latach 1964–1966 pra­co­wał jako dusz­pa­sterz w Die­ce­zji Matan­zas. W 1966 r. został uwię­zio­ny na rok przez rząd Castro w obo­zie pra­cy przy­mu­so­wej. Póź­niej, w latach 1967–1978, ponow­nie zajął się pra­cą dusz­pa­ster­ską w Die­ce­zji Matan­zas.

To Jan Paweł II, wkrót­ce po wybo­rze na papie­ża, mia­no­wał kar­dy­na­ła bisku­pem Pinar del Río. Trzy lata póź­niej, 20 listo­pa­da 1981 r., został prze­nie­sio­ny na naj­waż­niej­szą sie­dzi­bę bisku­pią Kuby, obej­mu­jąc Die­ce­zję Hawa­ny (San Cri­stó­bal de La Haba­na). W latach 1988–1999 stał na cze­le Kato­lic­kiej Kon­fe­ren­cji Bisku­pów Kuby. Papież Jan Paweł II mia­no­wał go kar­dy­na­łem 26 listo­pa­da 1994 r. Kubań­ski hie­rar­cha nigdy nie ukry­wał, że pon­ty­fi­kat pol­skie­go papie­ża był mu bar­dzo bli­ski. Czy “woj­ty­łow­cy” w kole­gium kar­dy­nal­skim zde­cy­du­ją się na kon­ty­nu­ato­ra dzie­ła Jana Paw­ła II z Kuby? A jeśli tak, to czy nowy papież przy­czy­nił­by się do upad­ku komu­ni­zmu na Kubie..?