Diakoni w orientalno-katolickim dialogu

Dia­ko­ni i dia­ko­nat byli głów­nym tema­tem dys­ku­sji pod­czas spo­tka­nia Kon­sul­ta­cji Orien­tal­no-Rzym­sko­ka­to­lic­kich, któ­re odby­ły się na począt­ku czerw­ca w ormiań­skim semi­na­rium Św. Ner­ses­sa w New Rochel­le.

Pod­czas spo­tka­nia przed­sta­wi­cie­le poszcze­gól­nych kościo­łów orien­tal­nych (przed-chal­ce­doń­skich) przed­sta­wi­li swo­je rozu­mie­nie teo­lo­gii i prak­ty­ki dia­ko­na­tu.

Przy­po­mnia­no rów­nież ewo­lu­cję posłu­gi dia­koń­skiej w kościo­łach orien­tal­nych i rzym­sko­ka­to­lic­kim. W pierw­szym tysiąc­le­ciu dia­ko­ni byli bli­ski­mi współ­pra­cow­ni­ka­mi bisku­pów. Zaj­mo­wa­li się spra­wa­mi finan­so­wy­mi, cha­ry­ta­tyw­ny­mi i admi­ni­stra­cyj­ny­mi. W dru­gim tysiąc­le­ciu — w więk­szo­ści kościo­łów, rów­nież orien­tal­nych, dia­ko­nat stał się przede wszyst­kim stop­niem do świę­ceń pre­zbi­te­ra­tu.

Wszyst­kie kościo­ły zacho­wa­ły jed­nak świa­do­mość tego, że dia­ko­ni są czę­ścią ducho­wień­stwa — tak jak bisku­pi i pre­zbi­te­rzy. W róż­nych kościo­łach — dia­ko­ni mają jed­nak róż­ne zada­nia.