Luteranie otworzyli relikwie

Ostat­ni raz reli­kwiarz znaj­du­ją­cy się w Kapli­cy Wazów został otwo­rzo­ny w 2000 roku, jed­nak wte­dy nie prze­pro­wa­dzo­no żad­nych eks­per­tyz nauko­wych. Teraz ma być ina­czej – kości zba­da­ją spe­cja­li­ści medy­cy­ny sądo­wej, aby jak naj­wię­cej dowie­dzieć się o prze­szło­ści kró­la Ery­ka. Koro­na – uzna­wa­na za naj­star­szą, zacho­wa­ną koro­nę w kra­ju – zosta­nie wysta­wio­na na widok publicz­ny w ramach wysta­wy jubi­le­uszo­wej „Nie­bo jest tutaj”, (Him­len är här) któ­ra będzie czyn­na od 18 czerw­ca do 16 listo­pa­da br.

Otwo­rze­nie reli­kwia­rza, trze­cie­go z kolei i wyko­na­ne­go już po przy­ję­ciu lute­ra­ni­zmu przez Szwe­cję, roz­po­czę­ło się od pie­śni Dla wszyst­kich świę­tych wywo­dzą­cej się z tra­dy­cji angli­kań­skiej, a następ­nie zmó­wio­no modli­twę. Kościo­ły lute­rań­skie odrzu­ca­ją kult reli­kwii, jed­nak wspo­mi­na­ją świę­tych Pań­skich, a w nie­któ­rych kościo­łach lute­rań­skich reli­kwie pozo­sta­ły i to mimo burz­li­wych lat począt­ko­we­go eta­pu Refor­ma­cji. W samej kate­drze uppsal­skiej znaj­do­wa­ło się przed Refor­ma­cją ok. 30 ołta­rzów bocz­nych, a zbiór reli­kwii oce­nia­no na ok. 1000 sztuk. Reli­kwie, któ­re w cza­sach Refor­ma­cji były jed­nym z punk­tów zapal­nych w kon­flik­cie z papie­stwem, sta­wa­ły się para­dok­sal­nie sym­bo­lem ducho­wych wię­zi chrze­ści­jan róż­nych wyznań – to wła­śnie przed reli­kwia­mi św. Ery­ka odby­ła się w 1989 roku eku­me­nicz­na modli­twa arcy­bi­sku­pa Uppsa­li Ber­ti­la Werk­ströma i papie­ża Jana Paw­ła II. Modli­twę oby­dwu bisku­pów upa­mięt­nia tabli­ca wmu­ro­wa­na przed reli­kwia­rzem.

Św. Ery­ka wspo­mi­na­ją w swo­im kalen­da­rzu litur­gicz­nym nie tyl­ko szwedz­cy lute­ra­nie, ale tak­że rzym­scy kato­li­cy (mimo, że nigdy nie odby­ła się ofi­cjal­na kano­ni­za­cja) oraz lute­ra­nie w USA.

Reli­kwie św. Ery­ka nie są jedy­ny­mi, jakie są prze­cho­wy­wa­ne w uppsal­skiej kate­drze – w kapli­cy Fin­sta znaj­du­ją się reli­kwie św. Bry­gi­dy Szwedz­kiej, a kon­kret­nie kawa­łek kości mied­nicz­nej poda­ro­wa­ny kate­drze w 1990 r. przez prze­ory­szę rzym­skie­go klasz­to­ru sióstr bry­gi­dek. W kate­drze pocho­wa­ni są rodzi­ce św. Bry­gi­dy. Rów­nież histo­ria i legen­dy zwią­za­ne ze św. Ery­kiem mają wydźwięk eku­me­nicz­ny – na cześć świę­te­go powsta­ła eku­me­nicz­na tra­sa piel­grzym­ko­wa śla­da­mi dzia­łal­no­ści kró­la Ery­ka, któ­ry przy­czy­nił się do wzmoc­nie­nia chrze­ści­jań­stwa w Szwe­cji i misji wśród Finów. Naj­bar­dziej zna­na legen­da o św. Ery­ku mówi, że w miej­scu gdzie upa­dła jego ścię­ta gło­wa z zie­mi wystrze­lił stru­mień wody. Kró­la zamor­do­wa­no po tym jak wycho­dził z mszy w świę­to Wnie­bo­wstą­pie­nia Pań­skie­go – nie­któ­re źró­dła mówią, że obec­ną kate­drę zbu­do­wa­no wła­śnie w miej­scu śmier­ci kró­la, a inne jako miej­sce jego śmier­ci wska­zu­ją daw­ną kate­drę w Sta­rej Uppsa­li (Gam­la Uppsa­la) zbu­do­wa­ną na pogań­skich gro­bach.

Kate­dra w Uppsa­li jest głów­nym kościo­łem archi­die­ce­zji uppsal­skiej i kościo­łem-mat­ką Kościo­ła Szwe­cji. Jest też naj­więk­szą, choć nie naj­star­szą kate­drą w całej Skan­dy­na­wii. W tym roku przy­pa­da nie tyl­ko wiel­ki jubi­le­usz 850-lecia ery­go­wa­nia archi­die­ce­zji uppsal­skiej przez papie­ża Alek­san­dra III (odby­ło się to w cza­sach zachod­niej schi­zmy wal­ki papie­stwa z cesa­rzem), ale wiel­kie wyda­rze­nie, gdyż po raz pierw­szy arcy­bi­sku­pem Uppsa­li zosta­nie kobie­ta – obec­na biskup naj­star­szej szwedz­kiej die­ce­zji Lund – Antje Jac­ke­len. Pry­ma­ska zosta­nie wpro­wa­dzo­na w urząd arcy­bi­sku­pa Uppsa­li 16 czerw­ca br.

War­to przy tej oka­zji pod­kre­ślić, że w kate­drze w Uppsa­li znaj­du­je się waż­ny, pol­ski akcent – jest nim Kapli­ca Jagiel­loń­ska, w któ­rej pocho­wa­na jest kró­lo­wa Kata­rzy­na, żona kró­la Szwe­cji Jana III. Ponad­to para­fia kate­dral­na Kate­dry w Uppsa­li jest od wie­lu lat para­fią part­ner­ską Para­fii Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skiej Świę­tej Trój­cy w War­sza­wie na mocy umo­wy mię­dzy Kościo­łem Szwe­cji a Kościo­łem Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skim w Pol­sce.