Prawosławno-katolicka wizja pojednania Kościoła

„Kro­ki ku pojed­na­ne­mu Kościo­ło­wi: szkic pra­wo­sław­no – kato­lic­kiej wizji dla przy­szło­ści”, to tytuł jed­ne­go z dwóch doku­men­tów, będą­cych waż­nym efek­tem sie­dem­dzie­sią­tej dzie­wią­tej sesji Pół­noc­no­ame­ry­kań­skiej Pra­wo­sław­no – Kato­lic­kiej Kon­sul­ta­cji Teo­lo­gicz­nej, któ­ra trwa­ła na Uni­wer­sy­te­cie Geo­r­ge­town w Waszyng­to­nie od 30 wrze­śnia do 2 paź­dzier­ni­ka tego roku.

„Kro­ki …” sta­no­wią pró­bę zary­so­wa­nia wizji przy­szło­ści Kościo­ła po pojed­na­niu kato­li­cy­zmu i pra­wo­sła­wia, dla któ­re­go głów­nym powo­dem roz­bież­no­ści z kato­li­cy­zmem jest rola bisku­pa Rzy­mu w Koście­le. Doku­ment oma­wia histo­rię tej róż­ni­cy oraz ele­men­ty wia­ry i życia kościel­ne­go łączą­ce oby­dwie tra­dy­cje, a tak­że akcen­tu­je on koniecz­ność prze­zwy­cię­że­nia ist­nie­ją­cych podzia­łów. Czy­ta­my w nim: ”jasnym jest, że nie moż­na tego osią­gnąć poza nowy­mi, lepiej zhar­mo­ni­zo­wa­ny­mi struk­tu­ra­mi przy­wódz­twa po oby­dwu stro­nach: nowy­mi kon­cep­cja­mi zarów­no syno­dal­no­ści jak i pry­ma­tu w Koście­le powszech­nym, nowym podej­ściem do spo­so­bu spra­wo­wa­nia pry­ma­tu i wła­dzy w naszych wspól­no­tach”. W doku­men­cie zawar­ta jest wizja w peł­ni pojed­na­ne­go Kościo­ła i posłu­gi papie­skiej, zgod­nej zarów­no z naucza­niem kato­li­cy­zmu, jak i pra­wo­sła­wia. Co szcze­gól­nie istot­ne, oma­wia­ny tekst wymie­nia „kro­ki przy­go­to­waw­cze” ku peł­nej jed­no­ści, któ­re mogą być pod­ję­te przez kato­li­ków i pra­wo­sław­nych już dziś, jak np. wspól­na modli­twa, czy też dzia­łal­ność spo­łecz­na. Doku­ment ten koń­czy się stwier­dze­niem: „wyzwa­niem a zara­zem zapro­sze­niem dla pra­wo­sław­nych i kato­lic­kich chrze­ści­jan … jest dziś to, by dostrze­gli oni w sobie nawza­jem Chry­stu­sa rze­czy­wi­ście obec­ne­go oraz to, aby odna­leź­li w struk­tu­rach przy­wódz­twa, kształ­tu­ją­cych nasze wspól­no­ty poprzez stu­le­cia, moc do tego, by wznieść się ponad podzia­ły, nie­uf­ność i współ­za­wod­nic­two ku jed­no­ści Jego Cia­ła, ku posłu­szeń­stwu Jego Ducho­wi, co obja­wi nas świa­tu, jako Jego uczniów”.

Waszyng­toń­ska sesja zaowo­co­wa­ła tak­że innym doku­men­tem, noszą­cym tytuł: „Wspól­nie świę­tu­jąc Wielkanoc/Paschę”. Sta­no­wi on nie­ja­ko potwier­dze­nie wcze­śniej­sze­go tek­stu: „Wspól­na odpo­wiedź na Oświad­cze­nie z Alep­po na temat daty Wielkanocy/Paschy” z 1998 roku. W nowym doku­men­cie znaj­du­je się pod­kre­śle­nie wagi jed­no­cze­sne­go świę­to­wa­nia Zmar­twych­wsta­nia Chry­stu­sa przez kato­li­ków i pra­wo­sław­nych dla nie­sie­nia świa­dec­twa świa­tu.

Pół­noc­no­ame­ry­kań­skie doku­men­ty świad­czą o tym, że dia­log pra­wo­sław­no – kato­lic­ki, któ­re­go celem jest dopeł­nie­nie ist­nie­ją­cej już, choć nie­do­sko­na­łej komu­nii pomię­dzy tymi tra­dy­cja­mi toczy się, choć nie­spiesz­nie. Jego uczest­ni­cy zda­ją się coraz bar­dziej roz­po­zna­wać wspól­ne rysy swo­ich tra­dy­cji oraz odczu­wać to, że oby­dwa — żyją­ce i dobrze funk­cjo­nu­ją­ce – „płu­ca” są nie­zbęd­ne dla życia i wzro­stu „cia­ła” chrze­ści­jań­stwa.