Nie zamykaj swego serca, gdyż sam Bóg w nim mieszka

Dla­cze­go tak czę­sto oba­wia­my się swo­je­go ser­ca? Prze­cież jest ono ośrod­kiem naszej miło­ści do bliź­nich, jest naszą pie­śnią do żywe­go Boga, jest naszym wnę­trzem, któ­rym wyra­ża­my samych sie­bie każ­de­go dnia.

Ser­ce każ­de­go z nas nawie­dza­ne jest przez Naj­wspa­nial­sze­go Boga. W ser­cu bowiem miesz­czą się nasze wspo­mnie­nia, zamia­ry, myśli i decy­zje. Jest ono niczym innym jak ośrod­kiem cał­ko­wi­cie świa­do­mej i wol­nej oso­bo­wo­ści czło­wie­ka.

Żywy i wszech­obec­ny Bóg doty­ka czło­wie­cze­go ser­ca. Wte­dy nie ma w nim miej­sca na podzia­ły, nie­pew­ność, mar­gi­nes „bez­pie­czeń­stwa”. Dla­cze­go? Bowiem nie moż­na wte­dy wpro­wa­dzić podzia­łu na to co ludz­kie i na to co boskie. Mamy jedy­nie wiel­ką wspól­no­tę z Bogiem. Tą wspól­no­tą jest jed­ność roz­mo­wy czło­wie­ka ze Stwór­cą.

Ser­ce każ­de­go czło­wie­ka to ser­ce nie­spo­koj­ne. Jego dome­ną jest per­ma­nent­ne odcho­dze­nie od praw­dzi­we­go Boga, banal­ność ducho­wa, płyt­kość wyzna­nia. Boga nie może­my zado­wo­lić prze­cięt­no­ścią bowiem jest On „ogniem tra­wią­cym”.

Wspa­nia­ły Ojciec odrzu­ca kłam­stwo, dema­sku­je nie­uf­ność, odtrą­ca płyt­ką reli­gię słów, pro­du­ko­wa­ną machi­nal­nie przez ludz­kie war­gi. Bóg pra­gnie bowiem aby­śmy poszu­ki­wa­li go całym ser­cem i aby ser­ce to było otwar­te na Nie­go i na naszych bliź­nich.