Podwójne święto Vesak

Wczo­raj, czwar­te­go maja, bud­dy­ści tra­dy­cji the­ra­va­da obcho­dzi­li uro­czy­ście Vesak, naj­więk­sze bud­dyj­skie świę­to, pod­czas któ­re­go cele­bru­je się jed­no­cze­śnie trzy naj­waż­niej­sze epi­zo­dy w życiu Bud­dy Gau­ta­my — jego naro­dzi­ny, oświe­ce­nie i śmierć.

Świę­to Vesak jest zazwy­czaj obcho­dzo­ne w maju, pierw­sze­go dnia peł­ni księ­ży­ca. Wyjąt­kiem jest rok prze­stęp­ny, kie­dy Vesak obcho­dzi się w czerw­cu. Róż­ni­ce wyni­ka­ją z tego, że bud­dy­ści z kra­jów the­ra­va­dy (Taj­lan­dia, Bir­ma, Kam­bo­dża, Male­zja, Sri Lan­ka i in.) uży­wa­ją kalen­da­rza sło­necz­ne­go, nato­miast bud­dy­ści z kra­jów mahay­any (Chi­ny, Japo­nia i in.) — kalen­da­rza księ­ży­co­we­go. Np. bud­dy­ści sin­ga­pur­scy obcho­dzą Vesak teraz, mimo że pań­stwo­we świę­to z tej oka­zji przy­pa­da na 2 czerw­ca.

Obcho­dy Vesak róż­nią się w zależ­no­ści od kra­ju. Zazwy­czaj wier­ni odwie­dza­ją świą­ty­nie, ofia­ro­wu­jąc kwia­ty i paląc kadzi­dło, słu­cha­ją sutr recy­to­wa­nych przez mni­chów i uczest­ni­czą w rytu­al­nym obmy­wa­niu posą­gów Bud­dy pach­ną­cą wodą. Nocą świą­ty­nie są ilu­mi­no­wa­ne latar­nia­mi. Nie­kie­dy przez kil­ka tygo­dni poprze­dza­ją­cych Vesak orga­ni­zu­je się spe­cjal­ne modli­twy oczysz­cza­ją­ce, nie tyl­ko w świą­ty­niach, ale tak­że na pla­cach i sta­dio­nach.

Pod­czas obcho­dów Vesak bar­dzo waż­ne jest speł­nia­nie uczyn­ków miło­sier­dzia, toteż wier­ni roz­da­ją jał­muż­nę ubo­gim, a mni­si roz­da­ją pisma bud­dyj­skie i orga­ni­zu­ją np. akcje odda­wa­nia krwi. Wszy­scy odwie­dza­ją­cy świą­ty­nie otrzy­mu­ją przy­go­to­wa­ny spe­cjal­nie przez mni­chów wege­ta­riań­ski posi­łek. Na uli­cach odby­wa­ją się pro­ce­sje i cere­mo­nie takie jak ta, któ­ra odby­ła się w Ipoh w Male­zji (na pół­noc od sto­li­cy kra­ju Kuala Lum­pur) — uro­czy­ście roz­wi­nię­to dobrow­różb­ną tka­ni­nę z nama­lo­wa­nym wize­run­kiem Bud­dy, któ­ry ma obda­ro­wać wier­nych łaska­mi. Malo­wi­dło o wymia­rach 60 na 12 metrów jest naj­więk­szym w połu­dnio­wej Azji. Naj­we­sel­szym momen­tem cere­mo­nii jest chwi­la, kie­dy zgro­ma­dze­ni — przede wszyst­kim dzie­ci — wbie­ga­ją pod tka­ni­nę, co ma sym­bo­li­zo­wać przy­ję­cie bło­go­sła­wień­stwa.