\‘Rozwodnik\’ a ślub w Kościele protestanckim

Przy­go­to­wu­ję się do mał­żeń­stwa z pro­te­stant­ką. Ja sam jestem kato­li­kiem, po ślu­bie w Koście­le kato­lic­kim z inną oso­bą. Moją poprzed­nio żona po 3 latach mał­żeń­stwa zwią­za­ła się z innym męż­czy­zną, wypro­wa­dzi­ła się z domu, co dopro­wa­dzi­ło do roz­wo­du cywil­ne­go. Sta­ną­łem przed dyle­ma­tem, czy pozo­stać oso­bą samot­ną, czy też zwią­zać się z inną kobie­tą. Wybra­łem to dru­gie. Jed­nak nadal czu­ję sie człon­kiem Kościo­ła kato­lic­kie­go i nie chcę zmie­niać wia­ry i Kościo­ła. Pro­blem tkwi w tym, że moja narze­czo­na nama­wia mnie na ślub w Koście­le ewan­ge­lic­kim, któ­ry pozwa­la na ponow­ne mał­żeń­stwo (po roz­mo­wie z bisku­pem?). Nato­miast dla mnie ponow­ny ślub w obli­czu Boga i odwo­ły­wa­nie się do Nie­go jest pro­ble­mem. Jest czymś w rodza­ju swię­to­kra­dzwa. Nie potra­fi­my się w tym miej­scu poro­zu­mieć i zro­zu­mieć argu­men­tów dru­giej stro­ny. Dla­te­go pro­szę, czy moż­li­we jest umiesz­cze­nie na stro­nie tek­stu przy­się­gi mał­żeń­skiej w Koście­le ewan­ge­lic­kim? W jaki spo­sób może­my zna­leźć roz­wią­za­nie? Pozdra­wiam. Adam

Sza­now­ny Panie,

pro­ble­my, któ­re Pan nad­mie­nia wyni­ka­ją m.in. z róż­ne­go podej­ścia do związ­ku mał­żeń­skie­go w Koście­le Rzym­sko­ka­to­lic­ki­mi i Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­skim. W odnie­sie­niu doro­zwo­du Kościół lute­rań­ski naucza: “Kościół Ewan­ge­lic­ko-Augs­bur­ski stoi w opar­ciu o Sło­wo Chry­stu­sa na sta­no­wi­sku nie­roz­łącz­no­ści mał­żeń­stwa. (Mt.19,4–6), nie­mniej roz­wo­dy trak­tu­je jako tole­ro­wa­ną koniecz­ność wyni­ka­ją­cą z grzesz­nej natu­ry czło­wie­ka. Nie prze­pro­wa­dza sam postę­po­wa­nia roz­wo­do­we­go, respek­tu­jąc decy­zje sądów świec­kich, jed­nak zawsze bada, lecz przede wszyst­kim w kate­go­riach życia ducho­we­go, zdol­ność do powtór­ne­go zawar­cia mał­żeń­stwa. Powa­gę tego postę­po­wa­nia poka­zu­ją §§ 147–150 PS. Cie­ka­wą remi­ni­scen­cję sta­ro­te­sta­men­to­we­go zaka­zu poj­mo­wa­nia ponow­ne­go raz odda­lo­nej żony (Deut.24,1–4), jest zakaz powta­rza­nia ślu­bu kościel­ne­go lub bło­go­sła­wień­stwa. PS w § 150 suro­wo tego zaka­zu­je.”

Całość lute­rań­skie­go rozu­mie­nia mał­żeń­stwa tutaj.

Jeśli cho­dzi o tekst przy­się­gi mał­żeń­skiej, to w naj­częst­szym uży­ciu jest For­ma I: “Ja N.N. przed obli­czem Boga żywe­go i w obec­no­ści tych świad­ków, z ręki Bożej przyj­mu­ję cie­bie, N.N. za żonę swo­ją, i ślu­bu­ję ci: miłość, sza­cu­nek i wier­ność mał­żeń­ską, w dniach dobrych jak i złych dzie­lić z tobą radość i smu­tek, szczę­ście i nie­szczę­ście, jak Bóg zrzą­dzi, oraz, że cię nie opusz­czę, aż Bóg przez śmierć nas roz­łą­czy. Do tego dopo­móż mi, Panie Boże.” Zarów­no tekst For­my I oraz nie­co bar­dziej roz­bu­do­wa­nej For­my II dostęp­ny jest w inter­ne­cie na stro­nie Luteranie.pl. Oto bez­po­śred­ni link do agend kościel­nych.

Pań­stwa pro­blem jest nie­zwy­kle trud­ny i zło­żo­ny, a poza tym doty­ka intym­nej sfe­ry wia­ry. Kon­takt z dusz­pa­ste­rzem, zarów­no rzym­sko­ka­to­lic­kim i ewan­ge­lic­kim, może oka­zać się w tej sytu­acji bar­dzo pomoc­ny. Z naj­lep­szy­mi życze­nia­mi bło­go­sła­wień­stwa Boże­go.