S. Pascalina Lehnert — ostatnia papieżyca w Watykanie

Podej­mo­wa­ła klu­czo­we decy­zje per­so­nal­ne, była naj­bar­dziej zaufa­ną oso­bą papie­ża, po audien­cjach czy­ści­ła pier­ścień papie­ski, któ­ry cało­wa­li piel­grzy­mi dopusz­cze­ni przed obli­cze Piu­sa XII. Była jego asy­stent­ką, powier­ni­cą tajem­nic, pie­lę­gniar­ką i przy­ja­ciół­ką. Mówio­no o niej, że była ostat­nią papie­ży­cą (La Papes­sa) w Waty­ka­nie. Na nie­miec­kim ryn­ku wydaw­ni­czym uka­za­ła się wła­śnie nowa bio­gra­fia sio­stry Pas­ca­li­ny Leh­nert pt.: “Potęż­na słu­żeb­ni­ca Boga” autor­stwa Mar­thy Schad.

Nic nie wska­zy­wa­ło na to, że skrom­na dziew­czy­na z Bawa­rii sta­nie się jed­ną z naj­po­tęż­niej­szych osób w Waty­ka­nie. Pas­ca­li­na (Pasqu­ali­na) Leh­nert uro­dzi­ła się 1894 roku w bawar­skim Ebers­ber­gu. Na chrzcie nada­no jej imię Jose­fi­ne (Józe­fi­na). Od dzie­ciń­stwa chcia­ła poświę­cić się Kościo­ło­wi i wstą­pić do zgro­ma­dze­nia sióstr misjo­na­rek z zamia­rem uda­nia się do Ame­ry­ki Połu­dnio­wej lub Afry­ki. Sta­ło się jed­nak ina­czej. W wie­ku 19 lat zosta­ła przy­ję­ta do kon­gre­ga­cji sióstr od Świę­te­go Krzy­ża w naj­słyn­niej­szym sank­tu­arium maryj­nym w Niem­czech – w Altöt­ting. Tam otrzy­ma­ła imię zakon­ne Pas­ca­li­na.

W tym cza­sie nun­cju­szem apo­stol­skim w Niem­czech z sie­dzi­bą w Mona­chium był abp Euge­nio Pacel­li. Popro­sił wła­dze klasz­to­ru z Altöt­ting o odde­le­go­wa­nie jed­nej sio­stry, któ­ra popro­wa­dzi­ła­by gospo­dar­stwo nun­cju­sza. Wyzna­czo­no Pas­ca­li­nę, któ­ra w krót­kim cza­sie sta­łą się nie­zbęd­na w pra­cy nun­cju­sza i przy­szłe­go papie­ża. Gdy w 1925 Pacel­li prze­no­sił się z Mona­chium do Ber­li­na, to wła­śnie s. Leh­nert zarzą­dza­ła całą prze­pro­wadz­ką, a tak­że urzą­dze­niem nowej nun­cja­tu­ry. Zakon­ni­ca cie­szy­ła się bez­gra­nicz­nym zaufa­niem arcy­bi­sku­pa. Po wybo­rze Pacel­le­go na papie­ża (1939) sio­stra Pasce­li­na podą­ża za nim do Rzy­mu – sta­je się jego pry­wat­ną sekre­tar­ką, ale dora­dza rów­nież papie­żo­wi w bie­żą­cych spra­wach Kościo­ła. Mar­tha Schad zamie­ści­ła w swo­jej książ­ce nie­pu­bli­ko­wa­ne dotąd listy i doku­men­ty archi­wal­ne, któ­re poka­zu­ją, że s. Leh­nert posia­da­ła nie­by­wa­łe wpły­wy w Waty­ka­nie – to ona decy­do­wa­ła, kto może zostać dopusz­czo­ny przed obli­cze papie­ża, to ona zaj­mo­wa­ła się papie­ską kore­spon­den­cją, suge­ro­wa­ła bądź podej­mo­wa­ła decy­zje doty­czą­ce spraw per­so­nal­nych, w tym przy­zna­wa­nia god­no­ści kar­dy­nal­skiej, dba­ła o zdro­wie i spo­kój papie­ża i po każ­dej audien­cji alko­ho­lem dezyn­fe­ko­wa­ła pier­ścień ryba­ka.

Histo­ry­cy spie­ra­ją się o rolę zakon­ni­cy w poli­ty­ce Piu­sa XII wobec Hitle­ra i prze­śla­do­wa­nia Żydów w Euro­pie. Schad uwa­ża, że Pas­ca­li­na wspie­ra­ła papie­ża w jego prze­ko­na­niu, że gło­śny pro­test w obro­nie Żydów spo­wo­do­wał­by ogrom­ne szko­dy, a żad­ne­go pożyt­ku. Po woj­nie sio­strze Leh­nert zosta­je powie­rzo­ne kie­ro­wa­nie papie­skim dzie­łem pomo­cy dla znisz­czo­nych Nie­miec. W ści­słej współ­pra­cy z anty­na­zi­stą, mona­chij­skim metro­po­li­tą kar­dy­na­łem Micha­elem von Faul­ha­be­rem podej­mie się odbu­do­wy znisz­czo­ne­go kra­ju. Gdy Pius XII leżał na łożu śmier­ci sio­stra Leh­nert była z nim do koń­ca. W latach 60. moc­no pro­te­sto­wa­ła prze­ciw­ko kry­ty­ko­wa­niu zacho­wa­nia papie­ża w cza­sie dru­giej woj­ny świa­to­wej. Anga­żo­wa­ła się w pro­ces beaty­fi­ka­cyj­ny Piu­sa XII, któ­ry do dziś nie został zakoń­czo­ny.

S. Pas­ca­li­na Leh­nert zmar­ła w 1983 roku na wylew krwi do mózgu. Zosta­ła pocho­wa­na na cmen­ta­rzu nie­miec­kim w Rzy­mie.