Ślub w Kościele Polskokatolickim

Witam! Prze­czy­ta­łem pyta­nie o mał­żeń­stwie mie­sza­nym pomię­dzy człon­ka­mi Kościo­łów Rzym­sko­ka­to­lic­kim i Ewan­ge­lic­kim. A jak ma się spra­wa z człon­ka­mi Kościo­łów Rzym­sko- i Pol­sko­ka­to­lic­kie­go? Prze­cież tak praw­dę mowiąc for­ma mszy, jak i same­go ślu­bo­wa­nia niczym się róż­nią pomię­dzy tymi Kościo­ła­mi! Pro­blem ten doty­czy mnie oso­bi­ście. Jestem orga­ni­stą w KRK, a moja dziew­czy­na, z któ­rą chce spę­dzić resz­tę życia, jest cór­ką księ­dza z KPK. Trud­na spra­wa. Wia­do­mo, pomi­mo ofi­cjal­nych rela­cji, jakie jest nasta­wie­nie księ­ży KRK do KPK. Więc mam pro­blem. Z wia­do­mych wzglę­dów ma być dużo księ­zy z obu Kościo­łów. Cere­mo­nia, ze wzglę­du na ojca mojej dziew­czy­ny, odby­ła­by się w KPK. Nie chciał­bym, aby “moi” księ­ża sta­li “z boku”. Pro­szę o jakies rady. Dzię­ki. “Chri­stus Vin­cit”

Sza­now­ny Panie

Zewn­tęrz­ne podo­bień­stwa w cele­bra­cji ślub­nej oraz przy innych oka­zjach litur­gicz­nych mię­dzy Kościo­łem Rzym­sko­ka­to­lic­kim a Pol­sko­ka­to­lic­kim nie są pod­sta­wą do “inter­ce­le­bra­cji” pod­czas zawie­ra­nia związ­ku mał­żeń­skie­go w Koście­le Pol­sko­ka­to­lic­kim. Zawar­cie mał­żeń­stwa wyzna­nio­wo mie­sza­ne­go wyma­ga od Pana obo­wiąz­ku uzy­ska­nia zgo­dy bisku­pa ordy­na­riu­sza. W odnie­sie­niu do udzia­łu kapła­na rzym­sko­ka­to­lic­kie­go w uro­czy­sto­ści zawar­cia związ­ku mał­żeń­skie­go pro­szę zwró­cic uwa­gę na kanon 1127, §3 obo­wią­zu­ją­ce­go w Koście­le Rzym­sko­ka­to­lic­kim Kodek­su Pra­wa Kano­nicz­ne­go.

Poni­żej przed­sta­wia­my odpo­wied­nie kano­ny, odno­szą­ce się do poru­szo­ne­go przez Pana pro­ble­mu:

Kan. 1108 — 

§ 1. Tyl­ko te mał­żeń­stwa są waż­ne, któ­re zosta­ją zawar­te wobec asy­stu­ją­ce­go miej­sco­we­go ordy­na­riu­sza albo pro­bosz­cza, albo wobec kapła­na lub dia­ko­na dele­go­wa­ne­go przez jed­ne­go z nich; a tak­że wobec dwóch świad­ków, według zasad wyra­żo­nych w następ­nych kano­nach i z uwzględ­nie­niem wyjąt­ków, o któ­rych w kan. 144, 1112, § 1, 1116 i 1127, §§ 2–3.

§ 2. Za asy­stu­ją­ce­go przy zawie­ra­niu mał­żeń­stwa uwa­ża się tyl­ko tego, kto jest obec­ny i pyta nowo­żeń­ców, czy wyra­ża­ją zgo­dę i przyj­mu­je ją w imie­niu Kościo­ła.

Kan. 1124 — Mał­żeń­stwo mię­dzy dwie­ma oso­ba­mi ochrzczo­ny­mi, z któ­rych jed­na zosta­ła ochrzczo­na w Koście­le kato­lic­kim lub po chrzcie zosta­ła do nie­go przy­ję­ta i for­mal­nym aktem od nie­go się nie odłą­czy­ła, dru­ga zaś nale­ży do Kościo­ła lub wspól­no­ty kościel­nej nie mają­cej peł­nej łącz­no­ści z Kościo­łem kato­lic­kim, jest zabro­nio­ne bez wyraź­ne­go zezwo­le­nia kom­pe­tent­nej wła­dzy.

Kan. 1125 — Tego rodza­ju zezwo­le­nia może udzie­lić ordy­na­riusz miej­sca, jeśli ist­nie­je słusz­na i rozum­na przy­czy­na, nie może go jed­nak udzie­lić bez speł­nie­nia nastę­pu­ją­cych warun­ków:

1° stro­na kato­lic­ka win­na oświad­czyć, że jest goto­wa odsu­nąć od sie­bie nie­bez­pie­czeń­stwo utra­ty wia­ry, jak rów­nież zło­żyć szcze­re przy­rze­cze­nie, że uczy­ni wszyst­ko, co w jej mocy, aby wszyst­kie dzie­ci zosta­ły ochrzczo­ne i wycho­wa­ne w Koście­le kato­lic­kim;

2° dru­ga stro­na win­na być powia­do­mio­na w odpo­wied­nim cza­sie o skła­da­nych przy­rze­cze­niach stro­ny kato­lic­kiej, tak aby rze­czy­wi­ście była świa­do­ma tre­ści przy­rze­cze­nia i obo­wiąz­ku stro­ny kato­lic­kiej;

3° oby­dwie stro­ny powin­ny być pouczo­ne o celach oraz istot­nych przy­mio­tach mał­żeń­stwa, któ­rych nie może wyklu­czać żad­na ze stron.

Kan. 1126 — Kon­fe­ren­cja Epi­sko­pa­tu powin­na zarów­no okre­ślić spo­sób skła­da­nia tych oświad­czeń i przy­rze­czeń, któ­re są zawsze wyma­ga­ne, jak i usta­lić, w jaki spo­sób ma to być stwier­dzo­ne w zakre­sie zewnętrz­nym oraz jak ma być o tym powia­do­mio­na stro­na nie­ka­to­lic­ka.

Kan. 1127 — 

§ 1. Co do for­my mał­żeń­stwa mie­sza­ne­go nale­ży zacho­wać prze­pi­sy kan. 1108. Jeśli jed­nak mał­żeń­stwo zawie­ra stro­na kato­lic­ka ze stro­ną nie­ka­to­lic­ką obrząd­ku wschod­nie­go, kano­nicz­na for­ma zawar­cia wyma­ga­na jest tyl­ko do godzi­wo­ści; do waż­no­ści zaś koniecz­ny jest udział świę­te­go sza­fa­rza, z zacho­wa­niem innych wymo­gów pra­wa.

§ 2. Jeśli poważ­ne trud­no­ści nie pozwa­la­ją zacho­wać for­my kano­nicz­nej, ordy­na­riusz miej­sca stro­ny kato­lic­kiej ma pra­wo dys­pen­so­wać od niej w poszcze­gól­nych przy­pad­kach, po pora­dze­niu się jed­nak ordy­na­riu­sza miej­sca zawar­cia mał­żeń­stwa, z zacho­wa­niem — i to do waż­no­ści — jakiejś publicz­nej for­my zawar­cia. Do Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu nale­ży okre­ślić nor­my, według któ­rych była­by udzie­la­na dys­pen­sa w jed­no­li­ty spo­sób.

§ 3. Zabra­nia się, przed lub po kano­nicz­nym zawar­ciu mał­żeń­stwa zgod­nie z prze­pi­sem § 1, sto­so­wać inne reli­gij­ne zawar­cie tegoż mał­żeń­stwa w celu wyra­że­nia lub odno­wie­nia zgo­dy mał­żeń­skiej. Zabro­nio­ny jest rów­nież taki obrzęd reli­gij­ny zawar­cia mał­żeń­stwa, w któ­rym asy­stu­ją­cy kato­lic­ki i sza­farz nie­ka­to­lic­ki, sto­su­jąc rów­no­cze­śnie wła­sny obrzęd, pyta­ją o wyra­że­nie zgo­dy stron.

Kan. 1128 — Ordy­na­riu­sze miej­sca oraz inni dusz­pa­ste­rze win­ni trosz­czyć się o to, aże­by kato­lic­kie­mu mał­żon­ko­wi i dzie­ciom zro­dzo­nym z mał­żeń­stwa mie­sza­ne­go nie zabra­kło pomo­cy ducho­wej do wypeł­nie­nia ich obo­wiąz­ków. Mają też wspie­rać mał­żon­ków w utrwa­la­niu jed­no­ści życia mał­żeń­skie­go i rodzin­ne­go.

Kan. 1129 — Prze­pi­sy kano­nów 1127 i 1128 win­ny być sto­so­wa­ne tak­że przy zawie­ra­niu mał­żeństw, gdy zacho­dzi prze­szko­da róż­no­ści reli­gii, o któ­rej mowa w kan. 1086, § 1.

Mając nadzie­ję, że odpo­wiedź na Pana pyta­nie jest satys­fak­cjo­nu­ją­ca, życzę Panu oraz Pana Narze­czo­nej bło­go­sła­wień­stwa Boże­go.

Dariusz Bruncz

Za mery­to­rycz­ną pomoc Redak­cja EAI Ekumenizm.pl skła­da podzię­ko­wa­nia ks. Nor­ber­to­wi Frej­ko­wi SJ z por­ta­lu Opo­ka.