Święta Śmierć stała się delikatniejsza

“Świę­ta Śmierć”, mek­sy­kań­ska sek­ta sku­pia­ją­ca głów­nie ludzi pro­stych, ale też prze­stęp­ców, w tym han­dla­rzy nar­ko­ty­ków, zmie­ni­ła ostat­nio swój wize­ru­nek – sek­ta zre­zy­gno­wa­ła z uży­wa­nych od pół wie­ku szkie­le­tu i kosy, aby w ten spo­sób przy­cią­gnąć w swo­je sze­re­gi nowych wyznaw­ców.- Chce­my nadać nowe zna­cze­nie naszej wie­rze i sta­ra­my się unik­nąć błę­dów z prze­szło­ści. Chce­my skoń­czyć z mitem, że kie­dy Prze­naj­święt­sza coś komuś daje, to w zamian zabie­ra życie któ­re­goś z jego krew­nych – tłu­ma­czy zmia­ny w Tra­dy­cyj­nym Koście­le Kato­lic­kim Mek­sy­ku-USA, David Romo, noszą­cy tytuł arcy­bi­sku­pa.

„Świę­ta Śmierć” w tego­rocz­nej sierp­nio­wej cele­bra­cji zosta­ła nazwa­na „Anio­łem Śmier­ci”. Zmie­nił się rów­nież jej wize­ru­nek. „Bia­ła Dziew­czyn­ka” posia­da teraz bia­łe czo­ło, deli­kat­ne rysy twa­rzy i dłu­gie wło­sy.

Kult „Świę­tej Śmier­ci” ma swój począ­tek w latach czter­dzie­stych XX wie­ku, w bied­nych dziel­ni­cach sto­li­cy Mek­sy­ku. Przy­pusz­cza się, że do sek­ty nale­ży dziś oko­ło 2 milio­nów osób.

Śmierć z papie­ro­sem

„Świę­tą Śmierć” pozwa­la się zapra­szać na papie­ro­sa, a według wie­rzeń ludo­wych, ofia­ru­ją­cy powi­nien mieć zawsze dwa papie­ro­sy: jeden dla sie­bie, a dru­gi dla zapro­szo­nej…

Z kul­tem „Świę­tej Śmier­ci” jest rów­nież zwią­za­nych wie­le zwy­cza­jów, mają­cych na celu przy­cią­gnię­cie lub zatrzy­ma­nie miło­ści, pra­cy, zdro­wia, a nawet uwol­nie­nie więź­niów. Według „arcy­bi­sku­pa” Romo nie cho­dzi tutaj o czy­nie­nie magii, tajem­ni­czych czy prze­ra­ża­ją­cych obrząd­ków, ale jedy­nie o udo­sko­na­le­nie wia­ry chrze­ści­jań­skiej.

Sam Romo tłu­ma­czy, że „Anioł Śmier­ci” poja­wia się w wie­lu miej­scach Biblii i może „pro­sić i pod­no­sić” modli­twę aż do naj­wyż­sze­go Boga.

Po zmia­nie wize­run­ku sek­ta nazy­wa teraz śmierć „Naj­święt­szą Śmier­cią”, „Świę­tą Pascu­ala” lub „Bia­łą Sio­strą”. Jej naro­do­we sank­tu­arium znaj­du­je się w dziel­ni­cy Tepi­to, w sto­li­cy Mek­sy­ku.

Naj­waż­niej­sze świę­to tego kul­tu przy­pa­da tego same­go dnia, kie­dy Kościół rzym­sko­ka­to­lic­ki obcho­dzi Wnie­bo­wzię­cie Naj­święt­szej Marii Pan­ny, czy­li 15 sierp­nia. Pod­czas świę­to­wa­nia nie bra­ku­je muzy­ki, sław­nej maria­chi, napo­jów i pokar­mów, jako podzię­ko­wań za otrzy­ma­ne przy­słu­gi.

Podob­ny kult, tyle, że męskiej posta­ci śmier­ci, ist­nie­je rów­nież w innych kra­jach Ame­ry­ki Łaciń­skiej, jak cho­ciaż­by w Argen­ty­nie, Para­gwa­ju, Uru­gwa­ju, czy w połu­dnio­wej Bra­zy­lii. Cho­dzi o postać pocho­dze­nia indiań­skie­go, od Indian z ple­mie­nia Guara­ni, przed­sta­wio­ną jako mały szkie­let z naostrzo­ną, dłu­gą kosą, cho­ciaż może to być rów­nież przy­kuc­nię­ty, trzy­ma­ją­cy dło­nie na bro­dzie kościo­trup.

Wła­dze Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go w Mek­sy­ku już wie­lo­krot­nie oświad­cza­ły, że kult „Świę­tej Śmier­ci” jest nie­zgod­ny z naucza­niem Kościo­ła. Na tego­rocz­nym spo­tka­niu mek­sy­kań­skich egzor­cy­stów stwier­dzo­no wręcz, że kult ten jest „drzwia­mi dla złe­go” i przy­po­mnia­no, że ado­ra­cja śmier­ci jest grze­chem bał­wo­chwal­stwa.