Święto Wniebowzięcia NMP

“I widzia­łem mia­sto świę­te, nowe Jeru­za­lem, zstę­pu­ją­ce z nie­ba od Boga, przy­go­to­wa­ne jak przy­ozdo­bio­na oblu­bie­ni­ca dla męża swe­go. I usły­sza­łem dono­śny głos z tro­nu mówią­cy: Oto przy­by­tek Boga mię­dzy ludź­mi! I będzie miesz­kał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszel­ką łzę z oczu ich, i śmier­ci już nie będzie; ani smut­ku, ani krzy­ku, ani mozo­łu już nie będzie; albo­wiem pierw­sze rze­czy prze­mi­nę­ły.” Obj 21,2–4

15 sierp­nia – Uro­czy­stość Wnie­bo­wzię­cia NMP i Poświę­ce­nia Świą­ty­ni Miło­sier­dzia i Miło­ści.

Oso­bli­we sło­wa kie­ru­je Kościół do Bogu­ro­dzi­cy nazy­wa­jąc ją w Lita­nii Lore­tań­skiej Domem Bożym i Przy­byt­kiem Naj­wyż­sze­go. Uka­zu­ją one z jed­nej stro­ny nie­zmier­ne uni­że­nie Boga a z dru­giej zaś pod­nie­sie­nie cia­ła ludz­kie­go do ran­gi świą­ty­ni, w któ­rej zamiesz­kał sam Stwo­rzy­ciel. W zadzi­wie­niu Kościół kon­tem­plu­je tą tajem­ni­cę: Dzie­wi­co Boga­ro­dzi­co, Ten, Któ­re­go świat cały objąć nie zdo­ła, zamiesz­kał w Twem łonie, staw­szy się czło­wie­kiem. Oto bowiem Ta, któ­ra powie­dzia­ła przed Archa­nio­łem niech mi się sta­nie, rze­czy­wi­ście sta­ła się miej­scem zamiesz­ka­nia Boga – Jego Domem i Przy­byt­kiem Naj­wyż­sze­go.

Z tej racji Lek­cja na Uro­czy­stość Wnie­bo­wzię­cia Mat­ki Naj­święt­szej tak o Niej mówi: przy­ka­zał i rzekł mi Stwo­rzy­ciel wszech­rze­czy; a któ­ry mię stwo­rzył, odpo­czął w przy­byt­ku moim [to zna­czy przy­jął cia­ło z Maryi Dzie­wi­cy] i rzekł mi: Miesz­kaj w Jaku­bie, a w Izra­elu weź­mij dzie­dzic­two, a mię­dzy wybra­ny­mi moimi zapuść korze­nie. Mary­ja jest uka­za­na jako mistycz­ne drze­wo cedro­we na Liba­nie i jako cyprys na Górze Syjon.

Korze­nie zapusz­czo­ne ma w zie­mi, kona­ry roz­po­ście­ra nad swo­im Ludem, zaś ostat­nie gałę­zie zda­ją się zle­wać z fir­ma­men­tem Nie­bios. Jest Mary­ja opie­kun­ką Swo­je­go Ludu, któ­ry nosi Jej Imię, jest jego Kró­lo­wą i Pośred­nicz­ką przed Swo­im Synem. O niej mówi Księ­ga Mądro­ści w sło­wach: wznie­sio­nam w górę, jako drze­wo cedro­we na Liba­nie i jako cyprys na Górze Syon (…) a jako jawor jestem pod­wyż­szo­na nad wodą [Lek­cja]. Wynie­sio­na zosta­ła ponad zie­mię i ponad chó­ry aniel­skie ponie­waż z Niej wyszło Słoń­ce Spra­wie­dli­wo­ści, Syn Boży. Ponie­waż obra­ła naj­lep­szą cząst­kę, któ­ra nie będzie od Niej odję­ta na wie­ki [Ewan­ge­lia] – miłu­ją­cą i pokor­ną obec­ność przy Chry­stu­sie Panu. Nie tyl­ko w zna­cze­niu god­no­ści, jaką obda­ro­wał Mary­ję Bóg, ale tak­że w zna­cze­niu Jej chwa­leb­ne­go Wnie­bo­wzię­cia. Z tego powo­du Mary­ja mówi do swych dzie­ci i sług: od począt­ku i przed wie­ki jestem stwo­rzo­na i aż do przy­szłe­go wie­ku nie usta­nę, a w miesz­ka­niu świę­tym słu­ży­łam przed Nim (…) jako myr­ra wybor­na dałam słod­kość won­no­ści [Lek­cja].

Mary­ja Pan­na Wnie­bo­wzię­ta jest figu­rą Kościo­ła Świę­te­go. Zało­żo­ny przez Chry­stu­sa na zie­mi jest sza­fa­rzem łask Bożych roz­le­wa­nych nad Ludź­mi i wska­zu­je cel nasze­go ziem­skie­go piel­grzy­mo­wa­nia: Nie­bio­sa. W Koście­le odnaj­du­je­my miej­sce zamiesz­ka­nia Boga, Przy­by­tek Jego z Ludź­mi – ten w zna­cze­niu mistycz­nym, któ­ry nas gro­ma­dzi i ten w sen­sie mate­rial­nym, w któ­rym się gro­ma­dzi­my, aby odda­wać cześć swo­je­mu Stwo­rzy­cie­lo­wi. Jest Mary­ja w koń­cu obra­zem Kościo­ła, któ­ry jest Domem Modli­twy a nie kupiec­twa [Ewan­ge­lia]. Obraz Kościo­ła, któ­ry odnaj­du­je­my wpa­tru­jąc się w Bogu­ro­dzi­cę kie­ru­je nasze myśli ku Jeru­za­lem Nie­bie­skie­mu, Świą­ty­ni nie ręką ludz­ką uczy­nio­ną. Oto zatem Kościół Piel­grzy­mu­ją­cy na zie­mi odnaj­du­jąc w Naj­święt­szej Maryi Pan­nie odbi­cie Kościo­ła Chwa­leb­ne­go, Trium­fu­ją­ce­go Świę­tych, podą­ża za Nią wzno­sząc się ponad to, co ziem­skie ku rze­czom Nie­biań­skim.

Podob­nie Świą­ty­nia Miło­sier­dzia i Miło­ści, któ­ra zosta­ła poświę­co­na sło­wa­mi same­go Boga, jest figu­rą chwa­leb­nej Świą­ty­ni. Jest też ona Przy­byt­kiem zamiesz­ka­nia Boga, z któ­re­go Chry­stus Pan udzie­la obfi­cie Swo­ich łask [Lek­cja]. Piel­grzy­mo­wa­nie Maria­wi­tów dniu dzi­siej­szym do Świą­ty­ni Miło­sier­dzia i Miło­ści jest obra­zem piel­grzy­mo­wa­nia Kościo­ła ku Nowe­mu Jeru­za­lem. W nim zgro­ma­dze­ni, w naszej Ojczyź­nie Nie­bie­skiej, będzie­my wszy­scy, wraz z Wnie­bo­wzię­tą Bogu­ro­dzi­cą, rado­śnie wołać: Ado­ruj­my Chry­stu­sa Kró­la panu­ją­ce­go nad naro­da­mi.

Lek­cja: Mądrość Syra­cha 24, 11 – 15; Ewan­ge­lia: Łuka­sza 10, 38 – 42; Ostat­nia Ewan­ge­lia: Jana 2, 13 – 22;

lub: Lek­cja: Apo­ka­lip­sa 21, 2 – 5; Ewan­ge­lia: Jana 2, 13 – 22; Ostat­nia Ewan­ge­lia: Łuka­sza 10, 38 – 42.