Symbolika paschału

W kościo­łach rzym­sko­ka­to­lic­kich, angli­kań­skich i w wie­lu lute­rań­skich dziś wie­czo­rem, po zapad­nię­ciu zmro­ku, roz­pocz­nie się litur­gia pas­chal­na. Na samym jej począt­ku, wśród pogrą­żo­nych w mro­ku ludzi, zabły­śnie świa­tło pas­cha­łu — wiel­ka­noc­nej świe­cy, sym­bo­li­zu­ją­cej zmar­twych­wsta­łe­go Chry­stu­sa. W sym­bo­licz­nej prze­strze­ni tej litur­gii wypeł­nią się sło­wa Ewan­ge­lii, mówią­ce o tym że świa­tło zabły­śnie dla wszyst­kich, któ­rzy zanu­rze­ni są w mro­kach śmier­ci (Łk 1, 78–79).

Pas­chał sym­bo­li­zu­je Chry­stu­sa — świa­tłość świa­ta. Od nie­go zapa­la­ją swe świe­ce ludzie sto­ją­cy w koście­le, przy­wo­łu­jąc obra­zy zesła­nia Ducha Świę­te­go w Wie­czer­ni­ku. Z jed­ne­go miej­sca pło­my­ki ognia roz­prze­strze­nia­ją się na wszyst­kie stro­ny. Po kil­ku chwi­lach każ­dy ma wła­sną cząst­kę świa­tła, zaczerp­nię­tą ze źró­dła któ­rym jest sym­bol Zba­wi­cie­la.

Pośród nocy doko­nu­je się pas­cha Chry­stu­sa: przej­ście z ciem­no­ści do wiecz­ne­go świa­tła, ze śmier­ci do życia. On kro­czy jako pierw­szy i pocią­ga nas za sobą; roz­ry­wa krę­pu­ją­ce nas kaj­da­ny, i wypro­wa­dza ku wol­no­ści. To jest wła­śnie ta noc, ten wyjąt­ko­wy czas nawie­dze­nia i mocy Pana. Ciesz­my się — On nad­cho­dzi.