O teologii i teologach — konferencja “200 lat teologii uniwersyteckiej w Warszawie”

Kon­fe­ren­cję zor­ga­ni­zo­wa­no z oka­zji jubi­le­uszu 200-lecia zało­że­nia Uni­wer­sy­te­tu War­szaw­skie­go, w murach któ­re­go do lat 50-tych XX wie­ku dzia­ła­ły rów­nież wydzia­ły teo­lo­gicz­ne. Kon­fe­ren­cja roz­po­czę­ła się od uro­czy­ste­go posie­dze­nia oby­dwu wydzia­łów teo­lo­gicz­nych w Auli im. Jana Paw­ła II w Kam­pu­sie UKSW. Pod­pi­sa­no rów­nież wspól­ną dekla­ra­cję.

Pierw­sze­go dnia wystą­pie­nia kon­cen­tro­wa­ły się na zagad­nie­niach histo­rycz­nych zwią­za­nych z dzie­ja­mi daw­nych fakul­te­tów teo­lo­gicz­nych na Uni­wer­sy­te­cie War­szaw­skim. Zapre­zen­to­wa­no rów­nież głów­ne kie­run­ki badaw­cze oby­dwu uczel­ni dzi­siaj. Dru­ga część kon­fe­ren­cji odby­wa­ją­ca się w ChAT poświę­co­na była zada­niom teo­lo­gii i teo­lo­gów dzi­siaj.

Jaka teo­lo­gia? Jacy teo­lo­dzy?

Szcze­gól­nie inte­re­su­ją­ce były dwa wystą­pie­nia koń­czą­ce kon­fe­ren­cję.

Bp Andrzej Dziu­ba, ordy­na­riusz łowic­ki i jed­no­cze­śnie prze­wod­ni­czą­cy Rady Nauko­wej Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu Pol­ski, wygło­sił refe­rat „Teo­lo­gia — cią­gle w dro­dze”. Według pre­le­gen­ta naj­waż­niej­szy­mi wymia­ra­mi teo­lo­gii jest jej wymiar ekle­zjal­ny, śro­do­wi­sko wia­ry, poczu­cie misji, ewan­ge­li­za­cyj­ny język i dia­log. Biskup Dziu­ba prze­ko­ny­wał, że naucza­nie Kościo­ła sta­no­wi dla teo­lo­ga swo­iste pur­ga­to­rium (czy­ściec) oraz że myśl teo­lo­gicz­na nie ma przy­szło­ści w Koście­le bez modli­twy. Hie­rar­cha odwo­łu­jąc się do świa­dec­twa papie­ża Fran­cisz­ka prze­strzegł przed nar­cy­zmem jako „odra­ża­ją­cą cho­ro­ba Kościo­ła”.

W odnie­sie­niu do samych teo­lo­gów bp Dziu­ba zauwa­żył samo­kry­tycz­nie, że wie­lu teo­lo­gów odczu­wa lęk przed teraź­niej­szo­ścią. — Chce­my być kon­tem­pla­to­ra­mi chwa­ły histo­rii, ency­klo­pe­dy­sta­mi prze­szło­ści, recy­to­wać defi­ni­cję i odpy­ty­wać z nich na egza­mi­nie, tym­cza­sem zada­niem teo­lo­gia jest poszu­ki­wa­nie żywej teo­lo­gii, poszu­ki­wa­nie rewi­ta­li­za­cji kul­tu­ry spo­ru. Dziś już bra­ku­je wiel­kich teo­lo­gów i wiel­kich pytań, wyra­sta­ją­cych z wia­ry — mówił. Duchow­ny zaape­lo­wał o taki język współ­cze­snej teo­lo­gii, któ­ry nie będzie niósł poku­sy zdra­dy zasad Ewan­ge­lii Jezu­sa Chry­stu­sa i pod­kre­ślił zna­cze­nie otwar­cia teo­lo­gii poprzez jej inter­dy­scy­pli­nar­ność dia­lo­gal­ną z inny­mi dys­cy­pli­na­mi nauko­wy­mi i kul­tu­rą.

Z kolei o nor­ma­tyw­no­ści kon­fe­syj­nej w teo­lo­gii i inter­dy­scy­pli­nar­no­ści mówił z per­spek­ty­wy pro­te­stanc­kiej i eku­me­nicz­nej ks. prof. Bogu­sław Miler­ski, lute­rań­ski duchow­ny i rek­tor ChAT. Ks. Miler­ski przy­po­mniał, że w tra­dy­cji pro­te­stanc­kiej teo­lo­gii i Kościo­ło­wi przy­słu­gu­je sta­tus nie­za­leż­no­ści. Teo­lo­gia jest teo­rią prak­ty­ki życia kościel­ne­go i peł­ni jed­no­cze­śnie funk­cję kry­tycz­ną, poprzez uświa­da­mia­nie prak­ty­ki. — Teo­lo­gia jako nauka wzno­si się ponad prak­ty­kę, aby ja kry­tycz­nie uświa­do­mić — mówił ks. prof. Miler­ski. Jed­no­cze­śnie lute­rań­ski teo­log zwró­cił uwa­gę, że tak­że w prze­strze­ni teo­lo­gii ewan­ge­lic­kiej teo­log nada rze­czy­wi­stość Kościo­ła, sto­su­jąc meto­dy nauko­we, ale czy­ni to w ramach wspól­no­ty (Kościo­ła) rozu­mia­nej jako wspól­no­ta komu­ni­ka­cyj­na. — Mimo nie­za­leż­no­ści teo­lo­gia nie może zre­zy­gno­wać z nor­ma­tyw­no­ści poprzez kry­tycz­ną funk­cję wobec prak­ty­ki Kościo­ła — pod­su­mo­wał ks. Miler­ski.

---

Gale­ria