Sanok: Katolicy pomagają w odbudowie cerkwi

Pożar świą­ty­ni był bole­snym doświad­cze­niem nie tyl­ko dla Kościo­ła pra­wo­sław­ne­go, ale tak­że dla wie­lo­wy­zna­nio­wej spo­łecz­no­ści zie­mi sanoc­kiej, gdzie od kil­ku lat trwa oży­wio­ny dia­log mię­dzy chrze­ści­ja­na­mi róż­nych wyznań. Waż­ną rolę w tym dia­lo­gu od 1998 roku peł­ni klasz­tor fran­cisz­ka­nów w Sano­ku i pro­wa­dzo­na przez zakon­ni­ków para­fia Pod­wyż­sze­nia Krzy­ża Świę­te­go. W cza­sie kwe­sty, któ­rą 8 paź­dzier­ni­ka prze­pro­wa­dzo­no w tej para­fii po nie­dziel­nych mszach św., przed­sta­wi­cie­le rady para­fial­nej zebra­li 3 tys. 400 zło­tych. Pie­nią­dze te zosta­ły prze­ka­za­ne Kościo­ło­wi pra­wo­sław­ne­mu.

Wybu­do­wa­na w roku 1802 cer­kiew Opie­ki NMP doszczęt­nie spło­nę­ła 13 wrze­śnia br., w godzi­nach wie­czor­nych. Pożar wybuchł praw­do­po­dob­nie w kopu­le cer­kwi, stra­ża­cy ura­to­wa­li jedy­nie zabyt­ko­wą, drew­nia­ną dzwon­ni­cę oraz krzyż znaj­du­ją­cy się obok świą­ty­ni. Decy­zję odbu­do­wy cer­kwi pod­ję­li abp Adam Dubec, zwierzch­nik pra­wo­sław­nej die­ce­zji prze­my­sko-nowo­są­dec­kiej (z sie­dzi­bą w Sano­ku) oraz pod­kar­pac­ki kon­ser­wa­tor zabyt­ków. Koszt inwe­sty­cji to kwo­ta oko­ło milio­na zło­tych. Na apel abp. Dube­ca o wspar­cie finan­so­we odpo­wie­dzia­ły już oso­by pry­wat­ne, insty­tu­cje oraz para­fie rzym­sko­ka­to­lic­kie, w tym m.in. para­fia fran­cisz­kań­ska w Sano­ku.

Komań­cza jest nie­wiel­ką wsią leżą­cą na pogra­ni­czu Biesz­cza­dów i Beski­du Niskie­go, od połu­dnia gra­ni­czy ze Sło­wa­cją. Miej­sco­wość zasły­nę­ła jako miej­sce inter­no­wa­nia Pry­ma­sa Pol­ski kard. Ste­fa­na Wyszyń­skie­go, w latach 1955–1956. Obec­nie w Komań­czy miesz­ka kil­ka­set osób. Przed wrze­śnio­wym poża­rem znaj­do­wa­ły się tam czte­ry drew­nia­ne świą­ty­nie: pra­wo­sław­na, grec­ko­ka­to­lic­ka oraz dwie rzym­sko­ka­to­lic­kie – kościół św. Józe­fa oraz kapli­ca w klasz­to­rze sióstr naza­re­ta­nek. Cer­kiew Opie­ki NMP była naj­star­szą świą­ty­nią w Komań­czy. Zbu­do­wa­no ją na wzgó­rzu obron­nym w roku 1802, na miej­scu poprzed­niej cer­kwi, któ­ra spło­nę­ła w roku 1800. W roku 1832 umiesz­czo­no w niej iko­no­stas — nie­ste­ty, on tak­że spło­nął on w ostat­nim poża­rze — oraz wznie­sio­no dzwon­ni­cę. Od swe­go powsta­nia aż do roku 1961 świą­ty­nia słu­ży­ła gre­ko­ka­to­li­kom, od 1963 roku jest w użyt­ko­wa­niu Kościo­ła pra­wo­sław­ne­go.