Wacław Hryniewicz OMI: Nadzieja w dialogu

Książ­ka wyro­sła z archi­wum zbie­ra­nej w cią­gu 30 lat kore­spon­den­cji z Czy­tel­ni­ka­mi. Sta­no­wi pró­bę dia­lo­gu z ich oso­bi­sty­mi reflek­sja­mi, pyta­nia­mi i wąt­pli­wo­ścia­mi, o któ­rych bar­dzo szcze­rze i otwar­cie piszą w swo­ich listach. To świa­dec­two odzwier­cie­dla stan naszej reli­gij­no­ści, naszych zma­gań, roz­te­rek i poszu­ki­wań.

Z pożyt­kiem mogą je prze­czy­tać ludzie z samych szczy­tów Kościo­ła, teo­lo­go­wie, leka­rze, psy­chia­trzy, rodzi­ce, kate­che­ci, wycho­waw­cy, ludzie róż­nych zawo­dów, mło­dzi i star­si. Ta lek­tu­ra otwie­ra oczy na wie­le ludz­kich pro­ble­mów. Mówi o czło­wie­ku nie­jed­no­krot­nie wię­cej niż mogli­by powie­dzieć tera­peu­ci i spo­wied­ni­cy. Teo­lo­gia wyra­sta z życia. Powin­na towa­rzy­szyć ludziom na ich dro­gach, nie­raz zawi­łych i trud­nych. Kie­dy tra­ci więź z życiem, sta­je się jedy­nie namiast­ką prze­ka­zu żywej wia­ry. Zada­niem teo­lo­ga jest przej­mo­wać się ludz­ki­mi tro­ska­mi i zma­ga­nia­mi. To wyraz jego głę­bo­kiej soli­dar­no­ści z ludź­mi.

Ze wstę­pu auto­ra:

Tre­ścią listów jest przede wszyst­kim nadzie­ja o dwu obli­czach – nadzie­ja na pojed­na­nie chrze­ści­jan i lep­sze jutro chrze­ści­jań­stwa oraz nadzie­ja na powszech­ne, osta­tecz­ne pojed­na­nie wszyst­kich stwo­rzeń z Bogiem. W cią­gu ponad trzy­dzie­stu lat odda­nych eku­me­nii dana mi była łaska uczest­nic­twa w trud­nym pro­ce­sie dia­lo­gu mię­dzy Kościo­ła­mi. Dia­log żyje nadzie­ją na pojed­na­nie. Eku­me­nia sta­no­wi dobro­czyn­ną tera­pię na wyzna­nio­we zacie­śnie­nia i par­ty­ku­la­ry­zmy. Na tej wła­śnie eku­me­nicz­nej dro­dze odna­la­złem tak­że nadzie­ję naj­śmiel­szą – nadzie­ję zba­wie­nia dla wszyst­kich. Nigdy nie przy­pusz­cza­łem, że wraz z upły­wem lat przyj­dzie mi stać się gło­si­cie­lem nie­zwy­kłej idei – uni­wer­sa­li­zmu nadziei na zba­wie­nie wszyst­kich. Nie była to przy­pad­ko­wa ewo­lu­cja moje­go myśle­nia teo­lo­gicz­ne­go. Lata reflek­sji nad miste­rium pas­chal­nym w tra­dy­cji chrze­ści­jań­skiej przy­go­to­wa­ły grunt dla zain­te­re­so­wa­nia się tym nie­zwy­kłym feno­me­nem, jakim jest nurt tra­dy­cji gło­szą­cy nadzie­ję na osta­tecz­ne pojed­na­nie wszyst­kich stwo­rzeń ze Stwór­cą i Zba­wi­cie­lem. Nie­ła­two roz­stać się z takim życio­wym tema­tem. W świa­dec­twie teo­lo­ga każ­dy może odna­leźć echo swo­ich wła­snych myśli, poszu­ki­wań, zma­gań i prze­ko­nań. Teo­lo­gia jest odkry­wa­niem hory­zon­tów nadziei. Tak­że tej eku­me­nicz­nej.

Ks. prof. dr hab. Wacław Hry­nie­wicz OMI (ur. 1936) jest kie­row­ni­kiem kate­dry teo­lo­gii pra­wo­sław­nej w Insty­tu­cie Eku­me­nicz­nym KUL. Wśród jego ostat­nich publi­ka­cji nale­ży wymie­nić m.in.: Her­me­neu­ty­ka w dia­lo­gu. Szki­ce teo­lo­gicz­no-eku­me­nicz­ne t. 2 (1998), Nad prze­pa­ścia­mi wia­ry (Roz­mo­wy z Elż­bie­tą Ada­miak i Józe­fem Majew­skim, 2001), Chrze­ści­jań­stwo nadziei. Przy­szłość wia­ry i ducho­wo­ści chrze­ści­jań­skiej (2002), Kościół jest jeden. Eku­me­nicz­ne nadzie­je nowe­go stu­le­cia (2004), Chal­len­ge of Our Hope: Chri­stian Faith in Dia­lo­gue (Washing­ton 2006) oraz wyda­ne przez Ver­bi­num: Dra­mat nadziei zba­wie­nia. Medy­ta­cje escha­to­lo­gicz­ne (1996), Peda­go­gia nadziei. Medy­ta­cje o Bogu, Koście­le i eku­me­nii (1997), Na dro­gach pojed­na­nia. Medy­ta­cje eku­me­nicz­ne (1998), Nadzie­ja uczy ina­czej. Medy­ta­cje escha­to­lo­gicz­ne (2003), Dla­cze­go gło­szę nadzie­ję (2004), Bóg wszyst­kim we wszyst­kich. Ku escha­to­lo­gii bez duali­zmu (2005), Teraz trwa nadzie­ja. U pod­staw chrze­ści­jań­skie­go uni­wer­sa­li­zmu (2006).