Wielki Czwartek

“Przy­stąp­cie, zapro­sze­ni, Zba­wi­ciel woła was, On was god­ny­mi mie­ni miło­ści w wiel­ki czas. Ten , co nad świa­tem sam wszech­wła­dzę dzier­ży, w cudow­nej swej Wie­cze­rzy udzie­lić chce się wam.

Przy­stąp­cie, dzie­ci grze­chu, bez lęku i bez trwóg, bo zbli­ża się z pocie­chą, z miło­ści ku wam Bóg. On wam zasta­wia stół dara­mi swej Miło­ści, by każ­dy w nich bło­go­ści nie­biań­skiej przed­smak czuł.”

Nie­pew­nie kro­czy­my dro­gą poszu­ki­wań, któ­ra czę­sto jest dro­gą, któ­ra pro­wa­dzi doni­kąd. Koń­czy­my wśród nauko­wych spe­ku­la­cji, sprzecz­nych wyobra­żeń i sche­ma­tów ludz­kiej logi­ki. Chce­my zaj­rzeć za zasło­nę wiel­kiej tajem­ni­cy, chce­my pod­pa­trzeć Boga i zro­zu­mieć. Szyb­ko jed­nak się oka­zu­je, ze nasze wyro­ki, ludz­ka prze­ni­kli­wość i mądrość muszą ustą­pić przed zdu­mie­wa­ją­cym i nie­wy­czer­pa­nym bogac­twem tego, co Bóg przez Ducha Św. ma nam do powie­dze­nia. Mimo nie­zli­czo­nych wyobra­żeń i spe­ku­la­cji na temat Boga i Jego świę­to­ści sta­je­my bez­sil­ni wobec bez­mia­ru wąt­pli­wo­ści i rezy­gna­cji. Czy jed­nak pozo­sta­je­my sami? Czy tajem­ni­czy Bóg ukry­wa się przed nami, pozo­sta­wia nas samych z naszy­mi zna­ka­mi nie­pew­no­ści?

W Jezu­sie Chry­stu­sie przed­wiecz­ny Bóg stał się praw­dzi­wie czło­wie­kiem. U koń­ca cza­su pasyj­ne­go idzie­my wraz z Jezu­sem ku Gol­go­cie, by tam ujrzeć dra­mat czło­wie­ka opusz­czo­ne­go (Ps. 22), by dostrzec praw­dę o naszym życiu, by przy­jąć łaskę, Boży realizm wyobraź­ni, prze­ła­ma­nie ludz­kiej pychy i dumy. Przed­tem jed­nak Jezus zapra­sza nas do wie­czer­ni­ka. Wraz ze swo­imi ucznia­mi prze­ży­wa ostat­nią wie­cze­rzę, wyjąt­ko­wą pod każ­dym wzglę­dem. Jezus zapo­wia­da po raz kolej­ny swo­ją śmierć i w sło­wach, któ­re cały Kościół Powszech­ny powta­rza pod­czas spra­wo­wa­nia sakra­men­tu Wie­cze­rzy Świę­tej wcią­ga swo­ich uczniów, a dziś cały Kościół do prze­ży­wa­nia miste­rium swo­jej męki.

W widzial­nych zna­kach chle­ba i wina, Bóg jed­na świat z sobą, prze­po­wia­da osta­tecz­ne zwy­cię­stwo życia nad śmier­cią, pust­ki nad peł­nią, miło­ści nad obo­jęt­no­ścią (1 Kor 11,11). Eucha­ry­stia to dzięk­czy­nie­nie za wiel­ki dar życia, któ­ry Chry­stus daro­wał nam w swo­jej śmier­ci i zmar­twych­wsta­niu. Eucha­ry­stia to przed­smak peł­nej komu­nii z Bogiem i zara­zem dar Boga dla nas ludzi, aby­śmy jako człon­ko­wie Jed­ne­go Świę­te­go, Powszech­ne­go i Apo­stol­skie­go Kościo­ła mogli poprzez dzia­ła­nie Ducha Św. prze­żyć spo­łecz­ność z naszy­mi sio­stra­mi i brać­mi w wie­rze.

Jezus Chry­stus zapra­sza wszyst­kich wąt­pią­cych pod krzyż, zapra­sza do reali­zmu wia­ry i do Wiel­kiej Uczty Rado­ści. Krzyż łączy to, co roz­bi­te i roz­pro­szo­ne. W Wie­cze­rzy Pań­skiej praw­dzi­wie obec­ny Chry­stus w chle­bie i winie kar­mi nas zba­wien­ny­mi dara­mi. Duch Św. prze­mie­nia nasze ser­ca, otwie­ra nasze ser­ca i umy­sły do przy­ję­cia cudow­nej wie­ści o uspra­wie­dli­wie­niu grzesz­ni­ka przez wia­rę w Jezu­sa Chry­stu­sa. W sakra­men­cie Cia­ła i Krwi Pań­skiej praw­da ta nabie­ra szcze­gól­ne­go zna­cze­nia. To nie­zwy­kła sub­tel­ność, fine­zja Bożej sztu­ki życia i bło­gie poczu­cie spo­łecz­no­ści ze wszyst­ki­mi wie­rzą­cy­mi, tak­że tymi, któ­rych pośród nas już nie ma.

Amen.