Wniebowstąpienie Pańskie

“Nie wasza to rzecz znać cza­sy i chwi­le, któ­re Ojciec w mocy swo­jej usta­no­wił, ale weź­mie­cie moc Ducha Świę­te­go, kie­dy zstą­pi na was, i będzie­cie mi świad­ka­mi w Jero­zo­li­mie i w całej Judei, i w Sama­rii, i aż po krań­ce zie­mi. I gdy to powie­dział, a oni patrzy­li, został unie­sio­ny w górę i obłok wziął go sprzed ich oczu. I gdy tak patrzy­li uważ­nie, jak On się odda­lał ku nie­bu, oto dwaj mężo­wie w bia­łych sza­tach sta­nę­li przy nich i rze­kli: Mężo­wie gali­lej­scy, cze­mu sto­icie, patrząc w nie­bo? Ten Jezus, któ­ry od was został wzię­ty w górę do nie­ba, tak przyj­dzie, jak go widzie­li­ście idą­ce­go do nie­ba” Dz. Ap. 1

Chry­stus nasz Zba­wi­ciel wstę­pu­je do Domu Ojca swe­go, przy­pie­czę­to­wu­jąc naszą
nadzie­ję. Wstę­pu­ją­cy do nie­bios Chry­stus jest Bogiem, któ­ry nie tyl­ko wstę­pu­je
do Kró­le­stwa Nie­bie­skie­go, ale jest tak­że Bogiem wstę­pu­ją­cym do naszych serc.
Czy­ni to poprzez swo­ją Ewan­ge­lię, Rado­sną Wieść o uspra­wie­dli­wie­niu każ­de­go
grzesz­ni­ka z łaski przez wia­rę. Chry­stus wstę­pu­ją­cy ku nie­bio­som, to tak­że Pan
Miło­ści, któ­ry całe stwo­rze­nie pra­gnie pocią­gnąć za sobą, wska­zać dro­gę
speł­nie­nia i praw­dzi­wej jed­no­ści z Bogiem.

Świę­to Wnie­bo­wstą­pie­nia Pań­skie­go przy­po­mi­na nam rów­nież o wyraź­nym naka­zie
gło­sze­nia Ewan­ge­lii wszel­kie­mu Stwo­rze­niu, ostrze­ga przed bier­nym patrze­niem w
nie­bo i ocze­ki­wa­niem na spek­ta­ku­lar­ne cuda, prze­ła­mu­ją­ce pra­wa natu­ry i
wpra­wia­ją­ce w zdu­mie­nie czło­wie­ka zja­wi­ska, ale wska­zu­je na Sło­wo, przez któ­re
Duch Świę­ty wzbu­dza naszą wia­rę w uspra­wie­dli­wia­ją­ce dzie­ło nasze­go Pana Jezu­sa
Chry­stu­sa.

Nie­chaj wstę­pu­ją­cy do swe­go Ojca Chry­stus oświe­ci ser­ca i umy­sły nasze swo­im
poko­jem i miło­ścią.