Zmarł kardynał Aloisio Lorscheider

W nie­dzie­lę o świ­cie zmarł na ser­ce eme­ry­to­wa­ny arcy­bi­skup Die­ce­zji Apa­re­ci­da, kar­dy­nał Alo­isio Lor­sche­ider (fran­cisz­ka­nin). Prze­by­wał w szpi­ta­lu już od 28 listo­pa­da, po raz czwar­ty w tym roku. Wspo­mnia­ny w fil­mie Copol­li „Ojciec Chrzest­ny III”, ostrze­żo­ny listem w 1988 r. przez Jana Paw­ła II, w wie­ku 83 lat odszedł do Pana legen­dar­ny czło­wiek Kościo­ła.

Wnuk nie­miec­kich emi­gran­tów, kar­dy­nał Lor­sche­ider uro­dził się w Estre­la, stan Rio Gran­de do Sul (naj­bar­dziej na połu­dnie wysu­nię­ty stan Bra­zy­lii), 8 paź­dzier­ni­ka 1924 r. W 1934 r. wstą­pił do niż­sze­go semi­na­rium fran­cisz­ka­nów w Taqu­ari. Na kapła­na został wyświę­co­ny w 1948 r. W 1952 r. obro­nił dok­to­rat z teo­lo­gii dogma­tycz­nej w Pon­ti­fi­cio Ate­neu Anto­nia­no, gdzie do 1962 r. pra­co­wał, jako pro­fe­sor dogma­ty­ki i dyrek­tor stu­den­tów.

Mia­no­wa­ny bisku­pem die­ce­zji San­to Ange­lo za cza­sów papie­ża Jana XXIII w 1962 r., stał na jej cze­le do 1973 r., kie­dy został mia­no­wa­ny arcy­bi­sku­pem For­ta­le­zy, sto­li­cy sta­nu Ceará. W latach 1968 – 1971 był sekre­ta­rzem gene­ral­nym, a następ­nie w latach 1971 – 1978 pre­zy­den­tem Naro­do­wej Kon­fe­ren­cji Bisku­pów Bra­zy­lii. Pod­czas dyk­ta­tu­ry woj­sko­wej (skoń­czy­ła się w 1985 r.) był jed­nym z bisku­pów, któ­rzy naj­bar­dziej wal­czy­li w obro­nie praw czło­wie­ka, a póź­niej o prze­pro­wa­dze­nie refor­my rol­nej i zakoń­cze­nie krwa­wych kon­flik­tów o zie­mię w sta­nie Ceará. Wie­lo­krot­nie gro­żo­no mu śmier­cią, otru­to mu dwa psy, wrzu­co­no do ogro­du bom­bę.

W 1976 r. papież Paweł VI mia­no­wał go kar­dy­na­łem. Był prze­wod­ni­czą­cym CELAM (Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tów Ame­ry­ki Łaciń­skiej), stał na cze­le Mię­dzy­na­ro­do­we­go Cari­ta­su, był jed­nym z pre­zy­den­tów bar­dzo waż­nej dla tego regio­nu świa­ta III Gene­ral­nej Kon­fe­ren­cji Bisku­pów Ame­ry­ki Łaciń­skiej i Kara­ibów w Puebla, w Mek­sy­ku, w 1979 roku.

Jego ener­gicz­na posta­wa wobec spraw spo­łecz­nych i poli­tycz­nych spo­wo­do­wa­ła wysła­nie mu przez Jana Paw­ła II w 1988 r. ostrze­gaw­cze­go listu. W 1994 r. więź­nio­wie zakła­du kar­ne­go w For­ta­le­zie wzię­li go za zakład­ni­ka, kie­dy przy­był tam, aby spraw­dzić warun­ki ich życia. W rze­czy­wi­sto­ści bowiem więź­nio­wie przy­go­to­wy­wa­li uciecz­kę, do cze­go pra­gnę­li użyć jako zakład­ni­ka tak waż­ną oso­bę. Został uwol­nio­ny po 20 godzi­nach. Mie­siąc póź­niej w tym samym wię­zie­niu odpra­wiał cere­mo­nię umy­cia nóg w Wiel­ki Czwar­tek.

W 1995 r. został mia­no­wa­ny bisku­pem Die­ce­zji Apa­re­ci­da, gdzie znaj­du­je się jeden z naj­waż­niej­szych maryj­nych sank­tu­ariów świa­ta, sto­jąc na jej cze­le aż do rezy­gna­cji w 2004 r. Ostat­nie trzy lata prze­by­wał we fran­cisz­kań­skim domu zakon­nym w Por­to Ale­gre.

Z cie­ka­wo­stek war­to rów­nież dodać, że był kan­dy­da­tem na papie­ża po śmier­ci Paw­ła VI i to na nie­go wła­śnie gło­so­wał póź­niej­szy Jan Paweł I, jak ten sam miał przy­znać. W Waty­ka­nie rów­nież mówio­no, że Jan Paweł I myślał o mia­no­wa­niu go sekre­ta­rzem sta­nu, cze­mu prze­szko­dzi­ła jed­nak szyb­ka śmierć papie­ża.