Zmarł ks. kan. Augustyn Mednis

W sobo­tę, 10 mar­ca 2007 r., zmarł w Łuc­ku ks. Augu­sty­na Med­nis. Nie­daw­no, 11 stycz­nia 2007 r., Kapłan ten ukoń­czył 75. rok życia. W przy­szłym roku obcho­dził­by jubi­le­usz 50-lecia kapłań­stwa. Zasmu­co­ny Kościół die­ce­zji łuc­kiej poże­gnał kapła­na, któ­ry z wiel­ką gra­cją wyko­ny­wał kapłań­skie obo­wiąz­ki.

Ks. Augu­styn Med­nis uro­dził się 11 stycz­nia 1932 roku w Kur­lan­dii na Łotwie. Wycho­wy­wał się w rodzi­nie kato­lic­kiej. Po ukoń­cze­niu szko­ły roz­po­czął stu­dia filo­lo­gicz­ne na Uni­wer­sy­te­cie w Rydze. Stu­dio­wał filo­lo­gię łotew­ską. Prze­rwaw­szy stu­dia wstą­pił do Wyż­sze­go Semi­na­rium Duchow­ne­go w Rydze.

Świę­ce­nia kapłań­skie przy­jął 29 lip­ca 1958 roku z rąk bpa Pete­ra Strod­sa. Był wika­riu­szem w para­fii Iłuk­ste, a następ­nie pro­bosz­czem para­fii Łenas. Nale­ży do gro­na księ­ży, któ­rzy z Łotwy przy­by­li do pra­cy na tere­nie Ukra­iń­skiej SRR. Od 1969 pra­co­wał w archi­die­ce­zji lwow­skiej. Był współ­pra­cow­ni­kiem ks. Kazi­mie­rza Mączyń­skie­go, dusz­pa­ster­ską opie­ką obej­mu­jąc para­fie Sam­bor, Mości­ska i para­fię pw. św. Anto­nie­go we Lwo­wie. W 1971 r. został pro­bosz­czem w Szczer­cu, a w 1974 r. – po aresz­to­wa­niu ks. Ber­nar­da Mic­kie­wi­cza – objął tak­że para­fię Stryj.

W 1989 roku i na począt­ku lat 90. XX wie­ku, kie­dy roz­po­czął się pro­ces zwro­tu kościo­łów, aktyw­nie sta­rał się o odzy­ska­nie kościo­łów w Żyda­czo­wie, Cho­do­ro­wie, Mede­ni­cach i Miko­ła­jo­wie, do któ­rych póź­niej dojeż­dżał z posłu­gą dusz­pa­ster­ską. Ogrom­ną jego zasłu­gą jest tak­że odzy­ska­nie kościo­ła pw. Chry­stu­sa Kró­la Wszech­świa­ta w Iwa­no-Fran­kiwś­ku (d. Sta­ni­sła­wów). W 1991 para­fię w Stry­ju prze­ka­zał dla ks. Jana Nikla. W tym­że roku ofi­cjal­nie został inkar­dy­no­wa­ny do archi­die­ce­zji lwow­skiej. W latach 1991–1999 pro­boszcz w Cho­do­ro­wie i dzie­kan stryj­ski.

W die­ce­zji łuc­kiej pra­co­wał od 1 wrze­śnia 1999 roku. Wika­riusz gene­ral­ny die­ce­zji łuc­kiej. Kano­nik Gre­mial­ny Kapi­tu­ły Metro­po­li­tal­nej Lwow­skiej. Kano­nik Hono­ro­wy Kapi­tu­ły Kate­dral­nej w Łuc­ku. Kustosz Muzeum Die­ce­zjal­ne­go w Łuc­ku (od 1 paź­dzier­ni­ka 2004 roku). Rezy­do­wał w Tor­czy­nie. Spie­szył z pomo­cą dla stu­den­tów Koła Nauko­we­go Stu­den­tów Histo­rii Sztu­ki Uni­wer­sy­te­tu Jagiel­loń­skie­go w Kra­ko­wie, któ­rzy pod kie­run­kiem dra Ada­ma Betle­ja prze­pro­wa­dza­li inwen­ta­ry­za­cję sakral­nych obiek­tów zabyt­ko­wych na tere­nie archi­die­ce­zji lwow­skiej i die­ce­zji łuc­kiej. Zmarł 10 mar­ca 2007 r. w Łuc­ku.

** *

W ponie­dzia­łek, 12 mar­ca 2007 r., o godz. 15.00 w koście­le kate­dral­nym pw. Świę­tych Apo­sto­łów Pio­tra i Paw­ła w Luc­ku odby­ła się tzw. expor­ta, tzn. zosta­ła przy­wie­zio­na trum­na z cia­łem Zmar­łe­go Kapła­na i zosta­ły odpra­wio­ne modli­twy przy Zmar­łym. Odmó­wio­no Koron­kę do Miło­sier­dzia Boże­go.

Następ­nie zosta­ła odpra­wio­na Msza św., któ­rej prze­wod­ni­czył ks. kan. Andrzej Puzon z Hru­bie­szo­wa. Kon­ce­le­bro­wa­li kapła­ni pra­cu­ją­cy w die­ce­zji łuc­kiej. Ks. A. Puzon w swo­im kaza­niu zazna­czył, że sta­je­my przy trum­nie wiel­kie­go świad­ka miło­ści Chry­stu­so­wej. Kazno­dzie­ja pod­kre­ślił, że śp. ks. kan. Augu­styn Med­nis z poświę­ce­niem słu­żył dla Boga i dla Bisku­pa – „z pie­ty­zmem uczest­ni­czył w litur­gii odpra­wia­nej przez Ks. Bisku­pa”. Ks. A. Puzon zauwa­żył, że „śmierć kapła­na sta­no­wi sto­sow­ną oka­zję do reflek­sji nad kapłań­stwem. (…) Zmar­ły uczył nas czło­wie­ka. (…) Młod­sze­mu poko­le­niu wska­zy­wał dro­gę do stą­pa­nia w sakra­men­cie kapłań­stwa”. Ks. A. Puzon opo­wie­dział zebra­nym o ostat­nim spo­tka­niu dwóch wiel­kich kapła­nów, kie­dy ks. Augu­styn powie­dział do bpa Mar­cja­na: „Chwa­ła Ojcu i Syno­wi. Odcho­dzę”. Kazno­dzie­ja wspo­mniał też o kon­cer­cie w Domu Kul­tu­ry w Hru­bie­szo­wie, któ­ry pro­wa­dził śp. ks. kan. A. Med­nis.

We wto­rek, 13 mar­ca 2007 r., odbył się pogrzeb Zmar­łe­go Kapła­na. Mszy św. pogrze­bo­wej w łuc­kim koście­le kate­dral­nym prze­wod­ni­czył ordy­na­riusz die­ce­zji kijow­sko-żyto­mier­skiej bp Jan Pur­wiń­ski, kole­ga zmar­łe­go z Semi­na­rium Duchow­ne­go w Rydze. Kon­ce­le­bro­wa­li: bp Mar­cjan Tro­fi­miak – ordy­na­riusz die­ce­zji łuc­kiej, bp Sta­ni­sław Padew­ski – ordy­na­riusz die­ce­zji char­kow­sko-zapo­ro­skiej, bp Leon Dubraw­ski – ordy­na­riusz die­ce­zji kamie­niec­ko-podol­skiej i bp Marian Buczek – bp pomoc­ni­czy archi­die­ce­zji lwow­skiej, księ­ża pra­cu­ją­cy w die­ce­zji łuc­kiej, licz­na gru­pa księ­ży z archi­die­ce­zji lwow­skiej oraz księ­ża z róż­nych zakąt­ków Ukra­iny i Pol­ski, księ­ża gre­ko­ka­to­lic­cy. Obec­ny był ks. prof. Józef Woł­czań­ski z Papie­skiej Aka­de­mii Teo­lo­gicz­nej w Kra­ko­wie. Dele­ga­cji Kon­su­la­tu Gene­ral­ne­go RP w Łuc­ku prze­wod­ni­czył Kon­sul gene­ral­ny dr Woj­ciech Gałąz­ka.

Kaza­nie w cza­sie Mszy św. pogrze­bo­wej wygło­sił pro­boszcz kościo­ła kate­dral­ne­go i kanc­lerz die­ce­zji łuc­kiej ks. Jan Buras. Przy­bli­żył on krót­ką bio­gra­fię Zmar­łe­go Kapła­na. Szcze­gól­nie zatrzy­mał się na ostat­nim cza­sie. Wspo­mniał o dzie­le-marze­niu ks. Augu­sty­na – Muzeum Die­ce­zjal­nym – któ­re­go był kusto­szem i któ­re w zasa­dzie stwo­rzył. Kazno­dzie­ja zauwa­żył, ks. Śp. ks. Augu­styn był bar­dzo samo­dziel­ny i nie chciał być dla niko­go cię­ża­rem. Swo­je kaza­nie ks. Jan Buras zakoń­czył sło­wa­mi: „ks. Augu­styn, któ­ry miał trzy ziem­skie ojczy­zny: Kur­lan­dię, Ukra­inę i Pol­skę, udał się do czwar­tej – nie­bie­skiej ojczy­zny: nie­ba”.

Po Mszy św. pogrze­bo­wej bp Marian Buczek ze Lwo­wa prze­czy­tał sło­wo Arcy­bi­sku­pa Metro­po­li­ty Lwow­skie­go obrząd­ku łaciń­skie­go ks. kard. Maria­na Jawor­skie­go. Kon­sul Gene­ral­ny RP w Łuc­ku dr Woj­ciech Gałąz­ka prze­czy­tał list mini­stra kul­tu­ry rzą­du RP Kazi­mie­rza Ujaz­dow­skie­go. Odczy­ta­ne zosta­ły tak­że kon­do­len­cyj­ne listy prof. dra hab. Woj­cie­cha Bału­sa – dyrek­to­ra Insty­tu­tu Histo­rii i Sztu­ki UJ i dra Jerze­go Petru­sa – wice­dy­rek­to­ra Zam­ku Kró­lew­skie­go na Wawe­lu. List z wyra­za­mi współ­czu­cia nade­sła­li m.in. kle­ry­cy Wyż­sze­go Semi­na­rium Duchow­ne­go Die­ce­zji Byd­go­skiej.

Jako ostat­ni zabrał głos bp Mar­cjan Tro­fi­miak, któ­ry żegna­jąc swe­go przy­ja­cie­la powie­dział, iż „trud­no zna­leźć odpo­wied­nie sło­wa. On prze­ra­stał nas. My ceni­my wiel­kich ludzi, dopie­ro wte­dy, kie­dy ich tra­ci­my”. pasterz Kościo­ła die­ce­zji łuc­kiej pod­kre­ślił szcze­gól­ną cechę Zmar­łe­go kapła­na, jaką byłą skrom­ność. Biskup podzię­ko­wał wika­riu­szom kate­dry łuc­kiej i tym wszyst­kim, któ­rzy w ostat­nie dni poma­ga­li Zmar­łe­mu Kapła­no­wi. Modli­twom żałob­nym towa­rzy­szy­ła muzy­ka orga­no­wa w wyko­na­niu orga­ni­sty Pio­tra Suchoc­kie­go i śpiew mło­dzie­żo­we­go chó­ru kate­dral­ne­go, któ­ry przy trum­nie Zmar­łe­go Kapła­na wyko­nał tak­że pięk­ny śpiew żałob­ny w języ­ku łotew­skim.

Po modli­twach w kate­drze łuc­kiej cia­ło śp. ks. Augu­sty­na Med­ni­sa zosta­ło prze­wie­zio­ne do Tor­czy­na, gdzie zosta­ło pogrze­ba­ne w gro­bie na tere­nie przy­ko­ściel­nym, daw­nym miej­sco­wym cmen­ta­rzu rzym­sko­ka­to­lic­kim.

Ks. Witold Józef Kowa­lów

P.S. W te dwa mar­co­we dni oży­ły na nowo wspo­mnie­nia sprzed 17 i 16 lat, kie­dy mia­łem oka­zję dwu­krot­nie przez mie­siąc prze­by­wać u ks. Augu­sty­na Med­ni­sa, tego wspa­nia­łe­go czło­wie­ka i kapła­na, w Szczer­cu w 1990 roku i w Cho­do­ro­wie w 1991 roku. W para­fiach powie­rzo­nych wów­czas ks. Augu­sty­no­wi Med­ni­so­wi – Szcze­rzec, Stryj, Żyda­czów i Mede­ni­ce – odby­wa­łem swo­istą prak­ty­kę dusz­pa­ster­ską jako ako­li­ta i dia­kon. Pra­gnę, skła­da­jąc świa­dec­two, przy­wo­łać jed­ną z rys tego wiel­kie­go kapła­na. Księ­dzu Augu­sty­no­wi – my, księ­ża i kle­ry­cy, przy­jeż­dża­ją­cy doń z Pol­ski na pro­gu lat 90. XX wie­ku – jeste­śmy wdzięcz­ni za przy­kład gor­li­wej pra­cy kapłań­skiej. Każ­dy, kto zetknął się z tym kapła­nem, doświad­czył szcze­gól­nej atmos­fe­ry miło­ści i sza­cun­ku do rodzą­cych się powo­łań kapłań­skich. Obok tro­ski o nasze­go ducha służ­by Ksiądz Augu­styn umie­jęt­nie uka­zy­wał nam dzie­dzic­two kul­tu­ral­ne Lwo­wa i Zie­mi Lwow­skiej, na wskroś prze­nik­nię­te chrze­ści­jań­stwem. Zadzi­wia­ją­ce jak ten czło­wiek z dale­kiej Łotwy sta
ł się naszym wspa­nia­łym prze­wod­ni­kiem po histo­rii i teraź­niej­szo­ści archi­die­ce­zji lwow­skiej. Nie spo­sób sło­wa­mi wyra­zić, co zawdzię­cza­my temu nie­stru­dzo­ne­mu kapła­no­wi. Oby jak naj­dłu­żej pamięć o tym Wiel­kim Kapła­nie trwa­łą w archi­die­ce­zji lwow­skiej i die­ce­zji łuc­kiej.