Zmiana wyznania dziecka

Mam nastę­pu­ją­ce pyta­nie. Jestem kato­licz­ką, mój mąż jest pra­wo­sław­ny. Bra­li­smy ślub w koście­le, nato­miast nasz syn został ochrzczo­ny w cer­kwi. Teraz cho­dzi­my jed­nak spól­nie do kościo­ła. Czy ist­nie­je moż­li­wość, aby nasz syn bez żad­nych prze­szkód mógł uczęsz­czać na reli­gię kato­lic­ką (a w przy­szło­ści przy­stą­pić do I Komu­nii Św. i Sakra­men­tu Bierz­mo­wa­nia). Nad­mie­nię, że decy­zję taką pod­ję­li­śmy wspól­nie z mężem (jest ona w peł­ni prze­my­śla­na).

Na lek­cje reli­gii kato­lic­kiej może uczęsz­czać każ­dy, jeże­li taka jest wola jego rodzi­ców, oraz od pew­ne­go wie­ku same­go dziec­ka.

Ina­czej nie­co przed­sta­wia się spra­wa życia sakra­men­tal­ne­go. Pierw­szą rze­czą, któ­ra nale­ży wziąść pod uwa­gę jest to, iżw Koście­le pra­wo­sław­nym (podob­nie jak i w kato­lic­kich Kościo­łach wschod­nich) wszyst­kie trzy sakra­men­ty ini­cja­cji chrze­sci­jań­skiej: a więc chrzest, bierz­mo­wa­nie i świę­ta eucha­ry­stia, sąu­dzie­la­ne razem. Kościól kato­lic­ki zaś uzna­je waż­ność wszyst­kich sakra­men­tów udzie­la­nych w Koście­le pra­wo­sław­nym. Sko­ro więc Pań­stwa dziec­ko zosta­ło ochrzczo­ne w cer­kwi, przy­ję­ło rów­nież po raz pierw­szy Komu­nię św. oraz zosta­ło już bierz­mo­wa­ne. Bierz­mo­wa­nie jest jed­nym z tych sakra­men­tów, któ­re wywie­ra­ja nie­za­tar­te zna­mię i któ­rych, wedle naucza­nia Kościo­ła kato­lic­kie­go, nie wol­no abso­lut­nie powta­rzać.

Pomię­dzy Kościo­łem kato­lic­kim, a Kościo­ła­mi pra­wo­sław­ny­mi ist­nie­je — przy­naj­mniej z punk­tu widze­nia tego pierw­sze­go — bar­dzo głę­bo­ka, choć jesz­cze nie­do­sko­na­ław­spól­no­ta wia­ry, gdyż przez spra­wo­wa­nie Eucha­ry­stii Pań­skiej w tych poszcze­gól­nych Kościo­łach budu­je się i roz­ra­sta Kościół Boży… Kościo­ły te mimo odłą­cze­nia posia­da­ją praw­dzi­we sakra­men­ty, szcze­gól­nie zaś, na mocy suk­ce­sji apo­stol­skiej, kapłań­stwo i Eucha­ry­stię, dzię­ki któ­rym są dotąd z nami złą­czo­ne naj­ści­ślej­szym węzłem (Sobór waty­kań­ski II, Dekret o eku­me­ni­zmie 15).

Kwe­stia uczest­nic­twa w zyciu sakra­men­tal­ne­go i edu­ka­cja reli­gij­na wią­że się też ści­śle z pyta­niem o przy­na­le­zność kościel­ną. Jeże­li dziec­ko pra­gnie przy­sta­pić do peł­nej wspól­no­ty Kościo­ła kato­lic­kie­go, a Pań­stwo zgod­nie wyra­za­ją na to zgo­dę, nale­ży udać się z odpo­wied­nią proś­bą do miej­sco­we­go pro­bosz­cza, przed­sta­wia­jąc rów­no­cze­śnie świa­dec­two chrztu z para­fii pra­wo­sław­nej. Trze­ba jed­nak pamię­tać, iż moty­wy takiej decy­zji win­ny być jed­no­znacz­nie natu­ry reli­gij­nej, a nie kutu­ro­wej, spo­łecz­nej czy socja­nej. Do przy­ę­cia w takim wypad­ku do Kościo­ła kato­lic­kie­go, po odby­ciu odpo­wied­nie­go przy­go­to­wa­nia, nie jest wyma­ga­ne nic wie­cej poza zwy­kłym wyzna­niem wia­ry, któ­re musi być odno­to­wa­ne w księ­gach metry­kal­nych obu para­fii.

Zgod­nie z pra­wem kościel­nym oso­by ochrzczo­ne poza Kościo­łem kato­lic­kim, przy­stę­pu­ją­cy do peł­nej z nim wspól­no­ty “zatrzy­mu­ją na całym świe­cie swój obrzą­dek, pie­lę­gnu­ją go i w mia­rę moż­li­wo­ści zacho­wu­ją, naby­wa­jąc przy­na­leż­ność do Kościo­ła sui iuris tego obrząd­ku”. Oso­by ochrzczo­ne w Koście­le pra­wo­sław­nym zacho­wu­ją więc w Koscie­le kato­lic­kim obrzą­dek wschod­ni. Przej­ście do Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go wyma­ga zwró­ce­nia się z uza­sad­nio­ną proś­bą o zezwo­le­nie do Sto­li­cy Apo­stol­skiej.

Piotr Timus