Biskupi kontra Synod

Kon­fe­ren­cja Bisku­pów Szwaj­car­skich wypo­wie­dzia­ła się na temat uchwał Syno­du Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go w Lucer­nie doty­czą­cych żąda­nia znie­sie­nia obo­wiąz­ko­we­go celi­ba­tu duchow­nych i dopusz­cze­nia kobiet do świę­ceń kapłań­skich. Synod w Lucer­nie 5 listo­pa­da ub. r. wypo­wie­dział się za znie­sie­niem obli­ga­to­ryj­ne­go celi­ba­tu oraz dopusz­cze­nia kobiet do świę­ceń kapłań­skich. Dwa tygo­dnie póź­niej uczy­nił to Synod Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go w Bazy­lei (Basel).

Decy­zja w tej mate­rii nale­ży do Kościo­ła powszech­ne­go — piszą bisku­pi w dekla­ra­cji odno­śnie do obu żądań Syno­du. Co wię­cej, uwa­ża­ją, iż Synod w obu uchwa­łach prze­kro­czył swo­je kom­pe­ten­cje i w związ­ku z tym nie wyklu­cza­ją zaan­ga­żo­wa­nie sank­cji kano­nicz­nych prze­wi­dzia­nych przez pra­wo kościel­ne.

Wobec pod­ję­te­go przez Synod pyta­nia o moż­li­wość udzie­la­nia świę­ceń męż­czy­znom żyją­cym w utwier­dzo­nym związ­ku mał­żeń­skim, spraw­dzo­nym tak w życiu zawo­do­wym i spo­łecz­nym jak i w posłu­dze dla Kościo­ła (“viri pro­ba­ti”) Kon­fe­ren­cja Bisku­pów przy­po­mi­na, iż Jan Paweł II przy­wią­zu­je duże zna­cze­nie do obo­wiąz­ko­we­go celi­ba­tu. Bisku­pi szwaj­car­scy wyra­ża­ją tez swo­je prze­ko­na­nie, iż brak księ­ży goto­wych żyć w celi­ba­cie sta­no­wił­by dla Kościo­ła wiel­kie ducho­we zubo­że­nie.

Nato­miast kwe­stia wpro­wa­dze­nia świę­ceń udzie­la­nych kobie­tom jest odmien­na od kwe­stii celi­ba­tu, ponie­waż — jak wyja­śnia­ją bisku­pi — ani Kościół ani papież nie mie­li­by żad­nej wła­dzy by wpro­wa­dzić żąda­ne refor­my, gdyż według prze­ko­na­nia Jana Paw­ła II sprze­ci­wia­ło­by się to woli same­go Jezu­sa.

Kapłań­stwo — według bisku­pów — jest sakra­men­tem, i nie może być mowy o żad­nym “pra­wie do świe­ceń” dla niko­go, tak­że dla męż­czyzn. Dla­te­go też pyta­nie o świę­ce­nia kobiet nie może być zwią­za­ne z kwe­stia rów­no­upraw­nie­nia czy praw czło­wie­ka.

5 stro­ni­co­wą dekla­ra­cję koń­czą uwa­gi bisku­pów co do waż­no­ści pod­ję­tych przez Synod uchwał, któ­re “nie doty­czą dusz­pa­ster­stwa lecz prak­ty­ki wia­ry Kościo­ła na świe­cie”.

Pau­la Beck, autor­ka ini­cja­ty­wy Syno­du spro­wo­ko­wa­ła — zda­niem bisku­pów — zacho­wa­nia schi­zma­tyc­kie i dopu­ści­ła się cięż­kich dzia­łań na szko­dę Kościo­ła lokal­ne­go, ponie­waż wzy­wa­ła wspól­no­ty kościel­ne “do pój­ścia prze­ciw­ko bisku­po­wi do dzia­ła­nia tak­że bez Misji (upraw­nie­nia) bisku­pa w roze­zna­niu ducho­wym”.

Bisku­pi wystą­pi­li też do Syno­du o jasne wyja­śnie­nia swo­je­go sta­no­wi­ska w odnie­sie­niu do pod­ję­tych uchwał.

(zenit.org, RNA)