Celibat wiecznie żywy

Sto­li­ca Apo­stol­ska potwier­dzi­ła zna­cze­nie celi­ba­tu w życiu duchow­nych i zde­cy­do­wa­nie odrzu­ci­ła moż­li­wość porzu­ce­nia obo­wiąz­ko­we­go bez­żeń­stwa duchow­nych. Zda­niem Waty­ka­nu znie­sie­nie celi­ba­tu nie jest spo­so­bem na prze­zwy­cię­że­nie zmniej­sza­ją­cej się sta­le licz­by duchow­nych.

Jak wyni­ka z badań socjo­lo­gicz­nych w wie­lu miej­scach świa­ta ilość księ­ży spa­dła dra­stycz­nie. W 1978 jeden ksiądz przy­pa­dał na 1,797 kato­li­ków, obec­nie na jed­ne­go duchow­ne­go przy­la­da już 2,619 świec­kich.

Lekar­stwem na spa­dek licz­by powo­łań kapłań­skich ma być, zda­niem Rzy­mu, pra­ca obec­nych księ­ży, któ­rzy powin­ni zająć się lep­szym wyja­śnia­niem świec­kim czym jest kapłań­stwo, i jak jest wspa­nia­łe. Duchow­ni powin­ni wcią­gać rów­nież rodzi­ny i dzie­ci do pro­mo­wa­nia powo­łań kapłań­skich.

Potwier­dze­nie zna­cze­nia celi­ba­tu znaj­du­je się w adhor­ta­cji apo­stol­skiej “Ecc­le­sia in Euro­pa”, czy­li w doku­men­cie koń­co­wy Syno­du Bisku­pów dla Euro­py, poświę­co­nym chrze­ści­jań­skiej toż­sa­mo­ści nasze­go kon­ty­nen­tu.

W doku­men­cie tym Sto­li­ca Apo­stol­ska wzy­wa rów­nież kato­li­ków Euro­py do zaan­ga­żo­wa­nia się w dia­log z isla­mem i juda­izmem oraz do “peł­ne­go włą­cze­nia kobiet” w życie kościel­ne.