Dać duszy przestrzeń — 10. sesja Synodu EKD

Pod hasłem „Dać duszy prze­strzeń — kościo­ły jako miej­sca reflek­sji i zachę­ty” odby­ła się w dniach 22–25. maja w Lip­sku 10. sesja Syno­du Ewan­ge­lic­kie­go Kościo­ła Nie­miec (EKD), któ­rą roz­po­czę­to uro­czy­stym nabo­żeń­stwem komu­nij­nym w lute­rań­skim Koście­le św. Andrze­ja.

Naj­waż­niej­szym celem Syno­du był: wybór nowe­go, 7‑osobowego pre­zy­dium na kolej­ną, sze­ścio­let­nią kaden­cję, komi­sji i pre­ze­sa Syno­du EKD. Po 18 latach spra­wo­wa­nia urzę­du pre­ze­sa Syno­du EKD przez Jür­ge­na Schmu­de jego następ­cą zosta­ła dotych­cza­so­wa wice­pre­zes Syno­du pani Bar­ba­ra Rin­ke (56), a wice­pre­ze­sa­mi mona­chij­ski teo­log Micha­el Schi­bil­sky oraz ber­liń­ski sędzia Joachim Klas­se.

Nowo­wy­bra­na pre­zes Syno­du, mat­ka czte­rech doro­słych córek, ukoń­czy­ła sztu­kę sto­so­wa­ną w Ber­li­nie i od wie­lu lat jest uczest­nicz­ką nie­miec­kie­go życia kościel­ne­go na naj­wyż­szych szcze­blach. W latach 1997–1999 peł­ni­ła funk­cję pre­zy­den­ta Ewan­ge­lic­kich Dni Kościo­ła. Pani Rin­ke jest rów­nież zaan­ga­żo­wa­ną dzia­łacz­ką poli­tycz­ną. Od 1990 roku nale­ży do rzą­dzą­cej Socjal­de­mo­kra­tycz­nej Par­tii Nie­miec (SPD) i spra­wu­je urząd nad­bur­mi­strza w swo­im rodzin­nym mie­ście Nor­dhau­sen w Turyn­gii. Pre­zes Bar­ba­ra Rin­ke uzy­ska­ła w dru­giej turze 67 gło­sów, wygry­wa­jąc tym samym z Her­man­nem Gröhe, posłem nie­miec­kie­go Bun­de­sta­gu.

W opar­ciu o mot­to prze­wod­nie Syno­du „Dać duszy prze­strzeń — Kościo­ły jako miej­sca reflek­sji i zachę­ty” prof. Ful­bert Stef­fen­sky, peda­gog i teo­log z Ham­bur­ga, wygło­sił refe­rat wpro­wa­dza­ją­cy. Stef­fen­sky skry­ty­ko­wał sytu­ację, w któ­rej docho­dzi do „nazbyt szyb­kie­go samo­za­par­cia się Kościo­ła”, np. w pro­wa­dze­niu lek­cji reli­gii i kur­sów dla kon­fir­man­tów, w któ­rych Kościół usi­łu­je odzy­skać pew­ność „admi­ni­stro­wa­nia skar­bem życia.” Ham­bur­ski teo­log wyra­ził prze­ko­na­nie, że nama­cal­na w budow­lach sakral­nych postać Kościo­ła jest koniecz­ną prze­ciw­wa­gą dla zbyt­nie­go przy­wią­za­nia i do wewnętrz­nej poboż­no­ści, bowiem to wła­śnie w swo­jej inno­ści wobec innych pomiesz­czeń kościół jest innym spo­so­bem pozna­nia same­go sie­bie. Prze­strzeń kościo­ła opo­wia­da czło­wie­ko­wi histo­rię i nadzie­je minio­nych i obec­nych poko­leń. „Kościół sta­je się kościo­łem z każ­dym dziec­kiem, któ­re w nim zosta­je ochrzczo­ne, z każ­dą modli­twą, któ­ra w nim jest wypo­wia­da­na, i z każ­dym zmar­łym, któ­ry w nim jest opła­ki­wa­ny” — dodał prof. Stef­fen­sky.

Ful­bert Stef­fen­sky stu­dio­wał teo­lo­gię kato­lic­ką i ewan­ge­lic­ką. Przez 13 lat był mni­chem w bene­dyk­tyń­skim opac­twie Maria Laach, po czym kon­wer­to­wał do Kościo­ła Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skie­go. Stef­fen­sky był mężem zmar­łej nie­daw­no teo­loż­ki ewan­ge­lic­kej Doro­thee Söl­le.

Uczest­ni­cy syno­du wysłu­cha­li ponad­to spra­woz­da­nia ks. bp. Man­fre­da Koc­ka, pre­ze­sa Rady EKD, z pół­rocz­nej dzia­łal­no­ści. Bp Kock ponow­nie skry­ty­ko­wał woj­nę w Ira­ku, mówiąc, że z punk­tu widze­nia ewan­ge­lic­kiej ety­ki poko­ju każ­da woj­na jest wiel­kim złem i w nie­od­łącz­ny spo­sób powią­za­na z winą. „Prze­ko­na­nia tego nie zmie­nia tak­że wcze­śniej­sze niż pla­no­wa­no zakoń­cze­nie woj­ny” — dodał bp Kock.

Synod EKD skła­da się ze 120 dele­ga­tów, z cze­go 100 mia­nu­ją 24 Kościo­ły Kra­jo­we EKD, a pozo­sta­łych 20 Rada EKD. 44% dele­ga­tów sta­no­wi­ły na minio­nym Syno­dzie kobie­ty.

Synod zwa­ny też potocz­nie par­la­men­tem kościel­nym jest naj­wyż­szą wła­dzę w EKD. Do gestii Syno­du nale­ży uchwa­la­nie budże­tu kościel­ne­go, regu­lo­wa­nie prze­pi­sów pra­cy dla wszyst­kich Kościo­łów człon­kow­skich EKD, ochro­na danych oso­bo­wych, opi­nio­wa­nie i ewen­tu­al­na akcep­ta­cja pro­jek­tów Rady EKD oraz kon­fe­ren­cji kościel­nych. Synod zakoń­czo­no uro­czy­stym nabo­żeń­stwem w lute­rań­skim koście­le św. Micha­ła w Lip­sku.

Link do ofi­cjal­nej stro­ny EKD: www.ekd.de