ELCA przeciw związkom jednopłciowym

Ogól­no­ko­ściel­ne Zgro­ma­dze­nie Ewan­ge­lic­ko-Lute­rań­skie­go Kościo­ła Ame­ry­ki (ELCA)akcep­tu­je dusz­pa­ster­ską opie­kę, adre­so­wa­ną do osób homo­sek­su­al­nych, i zachę­ca do włą­cza­nia tych ludzi w życie Kościo­ła. Zara­zem jed­nak Zgro­ma­dze­nie co do zasa­dy nie zgo­dzi­ło się na ordy­no­wa­nie­ge­jów i les­bi­jek, oraz na bło­go­sła­wie­nie par jed­no­pł­cio­wych. Od tej zasa­dy dopusz­czo­no wyjąt­ki, a decy­zję w tej spra­wie pozo­sta­wio­no w gestii bisku­pów die­ce­zjal­nych. Tym samym Zgro­ma­dze­nie potwier­dzi­ło zasad­ni­czą waż­ność wska­zó­wek pasto­ral­nych, opra­co­wa­nych w 1993 r. przez Kon­fe­ren­cję Bisku­pów ELCA. Według nich Kościół ocze­ku­je, że jego duchow­ni i pra­cow­ni­cy powstrzy­ma­ją się od poza­mał­żeń­skich rela­cji sek­su­al­nych, zaś mał­żeń­stwo jest defi­nio­wa­ne jako “dozgon­ne przy­mie­rze kobie­ty i mężczyzny,oparte na wier­no­ści”.

Prak­tycz­nie cały wczo­raj­szy dzień uczest­ni­cy Zgro­ma­dze­nia poświę­ci­li na dys­ku­aję nad trze­ma reko­men­da­cja­mi, opra­co­wa­ny­mi przez spe­cjal­ną komi­sję, a trak­tu­ją­cy­mi o sto­sun­ku Kościo­ła do osób homo­sek­su­al­nych. Pod­czas obrad nie oby­ło się bez małe­go incy­den­tu. Oto gru­pa ok. 100 osób, z tęczo­wy­mi chu­s­ta­mi na szy­jach, zgro­ma­dzi­ła się przed podium Zgro­ma­dze­nia, a następ­nie roz­pro­szy­ła wśród dys­po­nu­ją­cych pra­wem gło­su dele­ga­tów. Pro­wa­dzą­cy obra­dy bp Han­son wezwał mil­czą­cych demon­stran­tów do powro­tu do sek­to­ra gości, jed­nak­że gru­pa w tęczo­wych chu­s­tach pozo­sta­ła na swych miej­scach do koń­ca popo­łu­dnio­wej sesji.

Po gło­so­wa­niu zwierzch­nik ELCA ‑bp Han­son — powie­dział, że było jasne iż jaki­kol­wiek będzie wynik deba­ty część dele­ga­tów będzie nim roz­cza­ro­wa­na. Han­son wyra­ził nadzie­ję, że roz­cza­ro­wa­ni rezul­ta­tem gło­so­wa­nia nie zerwą swej wię­zi z Kościo­łem, i nie wyco­fa­ją się z form zaan­ga­żo­wa­nia w życie ELCA.

Doku­men­ty przy­ję­te przez Zgro­ma­dze­nie:

Reko­men­da­cja nr 2

Załącz­nik do reko­men­da­cji nr 2

Reko­men­da­cja nr 1