EPISKOPALIANIE, ZWIĄZKI JEDNOPŁCIOWE, MEKSYKANIE I PRZYMIERZE ANGLIKAŃSKIE

Komi­sja Sta­ła ds. Litur­gii i Muzy­ki (SCLM) Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go USA (TEC) wyzna­czy­ła 28 czerw­ca br. oso­by, któ­re mają kie­ro­wać zespo­łem zaj­mu­ją­cym się kwe­stia­mi teo­lo­gicz­ny­mi i litur­gicz­ny­mi, doty­czą­cy­mi bło­go­sła­wie­nia par jed­no­pł­cio­wych.

Prze­wod­ni­czą­cym gru­py „litur­gicz­nej” zespo­łu został ks. Patrick Mal­loy, współ­prze­wod­ni­czą­cy­mi gru­py „dusz­pa­ster­skiej”: ks. kan. Thad­deus A. Ben­net i ks. kan. Susan Rus­sel, zaś prze­wod­ni­czą­cym gru­py „teo­lo­gicz­nej” – ks. Jay Emer­son. Powo­ła­nie zespo­łu sta­no­wi kon­se­kwen­cję rezo­lu­cji C056 Kon­wen­cji gene­ral­nej TEC z 2009 r., na mocy któ­rej Izba Bisku­pów wespół z SCLM mia­ły zaini­cjo­wać ogól­no­ko­ściel­ny pro­ces roz­wi­ja­nia i gro­ma­dze­nia źró­deł doty­czą­cych bło­go­sła­wie­nia par jed­no­pł­cio­wych. Pod­czas kolej­nej Kon­wen­cji Gene­ral­nej TEC w 2012 r., zespół ma zapre­zen­to­wać wyni­ki swych prac.

Wyda­je się, że epi­sko­pal­na decy­zja sta­no­wi potwier­dze­nie tego, że Kościół ten zamie­rza kro­czyć wła­sną dro­gą „ewan­ge­lii inklu­zji” i naj­praw­do­po­dob­niej nie sprzy­mie­rzy się z inny­mi Kościo­ła­mi Wspól­no­ty Angli­kań­skiej w ramach Przy­mie­rza, do któ­re­go jako pierw­sza z pro­win­cji „Angli­can Com­mu­nion” przy­stą­pił Kościół Angli­kań­ski Mek­sy­ku. Kościół ten, od lat sześć­dzie­sią­tych XIX wie­ku zwią­za­ny z TEC, uzy­skał pro­win­cjal­ną auto­no­mię we Wspól­no­cie w 1995 roku. Decy­zja o przy­stą­pie­niu do Przy­mie­rza zosta­ła pod­ję­ta pod­czas Syno­du Gene­ral­ne­go, któ­ry odby­wał się w dniach od 11 do 12 czerw­ca w Mexi­co City. Ks. Kan. Ken­neth Kearon, sekre­tarz gene­ral­ny Wspól­no­ty Angli­kań­skiej okre­ślił ją mia­nem „zna­czą­ce­go kro­ku” w życiu Wspól­no­ty.

Idea Przy­mie­rza Angli­kań­skie­go, jako narzę­dzia pod­trzy­mu­ją­ce­go jed­ność Wspól­no­ty pośród nara­sta­ją­cych zróż­ni­co­wań, głów­nie co do sek­su­al­no­ści i inter­pre­ta­cji Biblii, powsta­ła w 2004 roku. Aktu­al­nie 37 spo­śród 38 Pro­win­cji „Angli­can Com­mu­nion” roz­wa­ża for­mal­ne doń przy­stą­pie­nie. Praw­do­po­dob­nie, sprzy­mie­rzo­ne Pro­win­cje i Kościo­ły będą sta­no­wi­ły cen­trum Wspól­no­ty, zaś nie­sprzy­mie­rzo­ne – jej pery­fe­rie (by użyć kate­go­rii Imma­nu­ela Wal­ler­ste­ina).

Nasu­wa się pyta­nie o to, czy pro­ces recep­cji Przy­mie­rza nie zaowo­cu­je sytu­acją zbli­żo­ną do tej, jaka mia­ła miej­sce po Sobo­rze Waty­kań­skim I, któ­ry był impul­sem do roz­wo­ju sta­ro­ka­to­li­cy­zmu? Czy nie­sprzy­mie­rze­ni angli­ka­nie będą w sto­sun­ku do sprzy­mie­rzo­nych, niczym sta­ro­ka­to­li­cy do rzym­sko­ka­to­li­ków? Mimo poten­cjal­nych podo­bieństw pomię­dzy tymi rela­cja­mi, nale­ży zauwa­żyć istot­na róż­ni­cę. Otóż fakt nie­przy­stą­pie­nia do Przy­mie­rza Angli­kań­skie­go nie ozna­cza wyklu­cze­nia dane­go Kościo­ła ze Wspól­no­ty Angli­kań­skiej. Dro­gi rzym­sko- i sta­ro kato­li­cy­zmu, pomi­ja­jąc mate­rię spo­ru, roze­szły się bar­dziej.