Franciszkanie intronizują Pismo Święte

Nabo­żeń­stwo intro­ni­za­cji Pisma świę­te­go i przy­ję­cie sło­wa Boże­go zakoń­czy­ło w klasz­to­rach fran­cisz­kań­skich w Pol­sce dru­gi rok przy­go­to­wań do świa­to­we­go jubi­le­uszu 800-lecia nawró­ce­nia św. Fran­cisz­ka z Asy­żu.

29 listo­pa­da br., w litur­gicz­ne świę­to Wszyst­kich Świę­tych zako­nu fran­cisz­kań­skie­go, ducho­wi współ­bra­cia Bie­da­czy­ny z Asy­żu spo­tka­li się w kapli­cach klasz­tor­nych, gdzie mia­ło miej­sce nabo­żeń­stwo intro­ni­za­cji Pisma świę­te­go oraz obrzęd przy­ję­cia sło­wa Boże­go. Było to pod­su­mo­wa­nie dru­gie­go roku przy­go­to­wań do jubi­le­uszu 800-lecia nawró­ce­nia św. Fran­cisz­ka i naro­dzin cha­ry­zma­tu fran­cisz­kań­skie­go 1205/1209 — 2005/2009.

W dru­gim eta­pie przy­go­to­wań do jubi­le­uszu fran­cisz­ka­nie zosta­li wezwa­ni do odkry­cia na nowo zna­cze­nia Ewan­ge­lii w codzien­nym życiu. Owo­cem rocz­nej pra­cy była intro­ni­za­cja w kapli­cach klasz­tor­nych Pisma świę­te­go oraz przy­ję­cie sło­wa Boże­go jako pro­gra­mu życia, nor­my myśle­nia i postę­po­wa­nia oraz do ponow­ne­go, pogłę­bio­ne­go wybo­ru powo­ła­nia fran­cisz­kań­skie­go. W życiu św. Fran­cisz­ka Pismo świę­te odgry­wa­ło rolę pod­sta­wo­wą. Cała jego ducho­wość, życie i modli­twa były prze­siąk­nię­te sło­wem Bożym. To zanu­rze­nie w Ewan­ge­lii spra­wia­ło, że wciąż od nowa wra­cał do Chry­stu­sa. „Życie bra­ci mniej­szych pole­ga na zacho­wy­wa­niu Ewan­ge­lii” – tak brzmi pierw­sze i naj­waż­niej­sze zda­nie w regu­le fran­cisz­kań­skiej.

„W pew­nym sen­sie sło­wo Boże „stwo­rzy­ło” to, co nazy­wa­my życiem fran­cisz­kań­skim i ono decy­du­je o kształ­cie fran­cisz­ka­ni­zmu we wszyst­kich cza­sach i kul­tu­rach. Ozna­cza to, że musi­my mieć moc­ną oso­bi­stą i wspól­no­to­wą rela­cję do sło­wa Boże­go, jeśli chce­my być napraw­dę fran­cisz­ka­na­mi. Kościół potrze­bu­je dziś nasze­go świa­dec­twa rady­ka­li­zmu ewan­ge­licz­ne­go, czy­li potrze­bu­je mojej oso­bi­stej, moc­nej rela­cji ze sło­wem Bożym i wspól­no­to­we­go pod­da­nia się Ewan­ge­lii” – czy­ta­my w roz­wa­ża­niu przy­go­to­wa­nym na to nabo­żeń­stwo.

Jed­ną ze wspól­not, gdzie odby­ła się intro­ni­za­cja, był klasz­tor w Sano­ku na Pod­kar­pa­ciu. Tam prze­ło­żo­ny o. Sta­ni­sław Gli­sta OFM­Conv wniósł księ­gę Pisma świę­te­go i umie­ścił na pul­pi­cie przy krzy­żu. Wszy­scy bra­cia kolej­no pod­cho­dzi­li do księ­gi, odda­wa­li jej pokłon i — poprzez uca­ło­wa­nie — na nowo przyj­mo­wa­li Ewan­ge­lię jako nor­mę życia, postę­po­wa­nia, pra­cy dusz­pa­ster­skiej, życia bra­ter­skie­go i rela­cji z każ­dym czło­wie­kiem, a tak­że życia wia­ry i modli­twy. Nabo­żeń­stwo zakoń­czy­ło się prze­pro­wa­dzo­nym wspól­no­to­wo lec­tio divi­na oraz oso­bi­stym dzie­le­niem się doświad­cze­niem życia i wia­ry.

Przy­go­to­wa­nia do 800-lecia naro­dzin cha­ry­zma­tu fran­cisz­kań­skie­go roz­po­czę­ły się 29 listo­pa­da 2005 roku. Na pod­su­mo­wa­nie każ­de­go roku, w uro­czy­stość Wszyst­kich Świę­tych zako­nu każ­dy fran­cisz­ka­nin otrzy­mu­je spe­cjal­ny znak: w 2006 roku był to „Testa­ment świę­te­go Fran­cisz­ka”, w roku obec­nym – księ­ga Ewan­ge­lii, w 2008 – będą to „Napo­mnie­nia świę­te­go Fran­cisz­ka”, a w 2009 – „Regu­ła” zako­nu.