Hiszpańscy katolicy jak protestanci

W hisz­pań­skim “Pren­sa Astu­ria­na”, poja­wił się cie­ka­wy komen­tarz Pedro de Silva. Według nie­go, z prze­pro­wa­dzo­nych badań wyni­ka­ło­by, że kato­li­cy popie­ra­ją­cy zawie­ra­nie mał­żeństw pomię­dzy homo­sek­su­ali­sta­mi w rze­czy­wi­sto­ści z tego powo­du mogli­by się nazy­wać pro­te­stan­ta­mi.

„Według badań doko­na­nych przez CIS 66 pro­cent Hisz­pa­nów bro­ni posta­wy pozwa­la­ją­cej homo­sek­su­al­nym parom na zawar­cie związ­ku mał­żeń­skie­go, pod­czas gdy 79 pro­cent lud­no­ści kra­ju uzna­je się za kato­li­ków. Zwa­rzyw­szy na ilość bły­ska­wic i grzmo­tów, któ­ry­mi hisz­pań­ski Kościół ostat­nio rzu­ca w tego typu związ­ki, coś tutaj nie jest w porząd­ku. W rze­czy­wi­sto­ści tym, co od daw­na nie jest już w porząd­ku, jest moral­na dys­cy­pli­na Kościo­ła.

Spo­rej czę­ści kato­li­ków, być może więk­szo­ści, wystar­cza bez­po­śred­ni kon­takt z Bogiem, a z nauk i przy­ka­zań Kościo­ła przyj­mu­ją wyłącz­nie to, co zda­je się być im roz­sąd­ne. Albo ina­czej, ta część kato­li­ków sta­ła się “pro­te­stan­ta­mi”. Jeśli przyj­rzy­my się tej spra­wie z uwa­gą, to zoba­czy­my, że ten spo­łecz­ny “pro­te­stan­tyzm” jest potrzeb­nym warun­kiem, do funk­cjo­no­wa­nia demo­kra­cji, bowiem gdy­by bisku­pi roz­ka­zy­wa­li tym 79 pro­cen­tom Hisz­pa­nów, to par­la­ment prze­cież w ogó­le nie był­by potrzeb­ny. Jed­ni dyk­tu­ją dok­try­nę, inni żyją w taki spo­sób, w jaki naka­zu­je im sumie­nie; tutaj pokój, a następ­nie chwa­ła”.