Jubileusz ośrodka wychowawczego dominikanek w Kielcach

90 lat skoń­czył kie­lec­ki Ośro­dek Wycho­waw­czy pro­wa­dzo­ny przez Zgro­ma­dze­nie Sióstr świę­te­go Domi­ni­ka (Domi­ni­kan­ki). Zasłu­żo­na pla­ców­ka dzia­ła­ją­ca pra­wie w cen­trum mia­sta przy uli­cy Kar­czów­kow­skiej poma­ga mło­dym dziew­czę­tom z całej Kie­lec­czy­zny w trud­no­ściach szkol­nych i rodzin­nych.

Obec­nie w Ośrod­ku Wycho­waw­czym im. Mat­ki Kolum­by Bia­łec­kiej w Kiel­cach, prze­by­wa gru­pa 61 dziew­cząt- wycho­wa­nek z woje­wódz­twa świę­to­krzy­skie­go, w wie­ku od 10 do 22 lat, któ­rym opie­ku­je się 21 sióstr domi­ni­ka­nek.

Pod­czas Mszy świę­tej jubi­le­uszo­wej odpra­wio­nej przez kie­lec­kie­go bisku­pa ordy­na­riu­sza Kazi­mie­rza Rycza­na, hie­rar­cha przy­po­mniał olbrzy­mi wkład sióstr domi­ni­ka­nek w naszym mie­ście w pra­cę z mło­dzie­żą trud­ną i zanie­dba­ną oraz w budo­wę „die­ce­zjal­ne­go domu”. Nazy­wa­jąc jed­no­cze­śnie mnisz­ki “naj­lep­szy­mi mat­ka­mi”, któ­re przez te wszyst­kie lata cięż­kiej pra­cy tysiąc­om dziew­cząt potra­fi­ły stwo­rzyć dobre warun­ki roz­wo­ju.

Począt­ki tego ośrod­ka wycho­waw­cze­go dla dziew­cząt się­ga­ją 1917 r., kie­dy ówcze­sny biskup kie­lec­ki Augu­styn Łosiń­ski w piśmie do prze­ło­żo­nej gene­ral­nej Zgro­ma­dze­nia Sióstr Domi­ni­ka­nek, pro­sił o obję­cie kie­row­nic­twa nad “Przy­tuł­kiem dla dziew­cząt”. W 1922 r. zaczął funk­cjo­no­wać ofi­cjal­ny Zakład dla Sie­rot, do któ­re­go Urząd Mia­sta Kiel­ce kie­ro­wał dziew­czyn­ki z bar­dzo ubo­gich rodzin, pozba­wio­ne nauki w róż­ne­go typu szko­łach. Przez krót­ki okres cza­su przy Zakła­dzie dla Sie­rot dzia­łał tak­że żło­bek. W cza­sie II Woj­ny Świa­to­wej sio­stry domi­ni­kan­ki, pomi­mo trud­no­ści finan­so­wych, a tak­że loka­lo­wych, przyj­mo­wa­ły dzie­ci z innych miast, m.in. z Pozna­nia czy Kra­ko­wa, pro­wa­dzi­ły przed­szko­le oraz inter­nat. Zapew­nia­ły wspar­cie żywie­nio­we i finan­so­we dla osób potrze­bu­ją­cych. Przez pra­wie 32 lata ośro­dek funk­cjo­no­wał jako Zakład Wycho­waw­czy pod auspi­cja­mi lokal­ne­go Cari­tas. W obec­nej for­mie i nazwie ist­nie­je od 1996 r., jako Spe­cjal­ny Ośro­dek Wycho­waw­czy dla Dziew­cząt im. Mat­ki Kolum­by Bia­łec­kiej Zgro­ma­dze­nia Sióstr świę­te­go Domi­ni­ka w Kiel­cach, z prze­zna­cze­niem dla dziew­cząt wyma­ga­ją­cych spe­cjal­ne­go, obni­żo­ne­go toku naucza­nia.

“To jedy­ny tego typu ośro­dek w Pol­sce: z inter­na­tem, ale i z moż­li­wo­ścią wyjaz­dów do domów na week­en­dy. Sta­ra­my się zapew­nić dobrą opie­kę i pomoc dzie­ciom wyma­ga­ją­cym takiej pro­fe­sjo­nal­nej opie­ki — powie­dzia­ła sio­stra Patry­cja Bie­la­wa OP, dyrek­tor pla­ców­ki. Ośro­dek pro­wa­dzi tak­że dzia­łal­ność i pobyt dla chęt­nych wcią­gu dnia, jeże­li ktoś potrze­bu­je np. odro­bić lek­cje i z korzy­stać z pomo­cy oso­by doro­słej. Z takiej for­my zajęć mogą sko­rzy­stać rów­nież chłop­cy. W przy­szło­ści sio­stry domi­ni­kan­ki z ośrod­ka w Kiel­cach pla­nu­ją otwar­cie Bur­sy dla dziew­cząt oraz przyj­mo­wa­nie do Ośrod­ka tak­że mło­dych chłop­ców.

Zgro­ma­dze­nie Sióstr św. Domi­ni­ka zosta­ło zało­żo­ne przez słu­gę Bożą Mat­kę Kolum­bę Bia­łec­ką w 1861 roku w Tar­no­brze­gu-Wie­low­si, para­fii usy­tu­owa­nej obec­nie na tere­nie die­ce­zji san­do­mier­skiej. Nale­ży ono „do wiel­kiej rodzi­ny zakon­nej, zało­żo­nej przez św. Domi­ni­ka. Zakon Kazno­dziej­ski od począt­ku został spe­cjal­nie usta­no­wio­ny dla gło­sze­nia sło­wa Boże­go i zba­wia­nia dusz. Dla­te­go też wszyst­kie sio­stry, naśla­du­jąc Chry­stu­sa zwia­stu­ją­ce­go rze­szom Kró­le­stwo Boże, poświę­ca­ją się reali­za­cji apo­stol­skich zadań Kościo­ła.” (Kon­sty­tu­cje Zgro­ma­dze­nia, p. 3).

“W ramach Zako­nu Domi­ni­kań­skie­go Zgro­ma­dze­nie Sióstr św. Domi­ni­ka, za Chry­stu­sem, któ­ry został posła­ny do ubo­gich i źle się mają­cych (por. Łk 4,18; 3,31), przyj­mu­je jako swój cel: gło­sze­nie praw­dy Ewan­ge­lii naj­bar­dziej potrze­bu­ją­cym” (Kon­sty­tu­cje Zgro­ma­dze­nia, p. 4).

Cel ten Zgro­ma­dze­nie Sióstr Domi­ni­ka­nek reali­zu­je zarów­no w kra­jach kato­lic­kich, jak i na misjach. Sio­stry tego zgro­ma­dze­nia podej­mu­ją dzie­ła słu­żą­ce bez­po­śred­nio ewan­ge­li­za­cji, zwłasz­cza kate­chi­za­cję dzie­ci i mło­dzie­ży oraz inne pra­ce słu­żą­ce pod­no­sze­niu oświa­ty i kul­tu­ry śro­do­wisk, a tak­że nio­są pomoc cho­rym i cier­pią­cym.

Prze­my­sław K. Kasprzyk