Kapłanki katolickie?

Rok temu kil­ka kobiet nale­żą­cych do Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go przy­ję­ło świę­ce­nia kapłań­skie w Kana­dzie. Świę­ceń udzie­li­ły rów­nież nie­le­gal­nie wyświę­co­ne i nie­uzna­wa­ne przez Kościół kobie­ty-biskup­ki. Jed­ną z nich jest Vic­to­ria Rue, pro­fe­sor reli­gii na sta­no­wym uni­wer­sy­te­cie Świę­te­go Józe­fa w Kali­for­nii. Nie jest uzna­wa­na przez Kościół za księ­dza, mimo to odpra­wia msze ubra­na w strój litur­gicz­ny, jaki noszą księ­ża-męż­czyź­ni.

W latach sześć­dzie­sią­tych Vic­to­ria była zakon­ni­cą. Póź­niej wystą­pi­ła z Kościo­ła i pra­co­wa­ła w teatrze. W latach 80-tych po podró­ży do Ame­ry­ki Środ­ko­wej pojed­na­ła się z kato­li­cy­zmem. Pobyt w Nika­ru­gui i zetknię­cie się z bie­dą tam­tej­szych slum­sów zain­spi­ro­wał ją do pod­ję­cia stu­diów teo­lo­gicz­nych. W kole­dżu spo­tka­ła swo­ją obec­na part­ner­kę Kath­ryn Poething. Z uwa­gi na femi­ni­stycz­ne prze­ko­na­nia i orien­ta­cję sek­su­al­ną czu­ła się wyłą­czo­na z więk­szo­ści form tra­dy­cyj­nej litur­gii i zaczę­ła uczest­ni­czyć w “kobie­cych mszach” w Oakland. To doświad­cze­nie skło­ni­ło ją do przy­ję­cia świę­ceń kapłań­skich.

Obrzęd “świę­ceń” udzie­lo­ny na łodzi na rze­ce świę­te­go Waw­rzyń­ca spo­wo­do­wał nało­że­nie eks­ko­mu­ni­ki na Vic­to­rię i pozo­sta­łe, nie­po­słusz­ne córy Kościo­ła. Pomi­mo eks­ko­mu­ni­ki i otrzy­my­wa­nia obraź­li­wych e‑maili od tra­dy­cjo­na­li­stów Rue odpra­wia dwa razy w tygo­dniu mszę na uni­wer­sy­tec­kim kam­pu­sie. Jeź­dzi też do Bry­ta­nii, gdzie w angli­kań­skich kościo­łach spra­wu­je msze dla Sto­wa­rzy­sze­nia na rzecz Świę­ceń Kobiet Kato­li­czek (CWO). Pomi­mo jed­no­znacz­nie nega­tyw­ne­go sta­no­wi­ska Waty­ka­nu w spra­wie świę­ceń kapłań­skich dla kobiet oraz eks­ko­mu­ni­ki nało­żo­nej na oso­by łamią­ce zakaz do przy­ję­cia świę­ceń przy­go­to­wu­je się obec­nie oko­ło 120 pań z USA i Kana­dy.

Ponie­waż coraz wię­cej kobiet stu­diu­je teo­lo­gię żąda­nia kato­li­czek na dopusz­cze­nie ich do kapłań­stwa będzie coraz więk­szy – twier­dzi CWO. W argu­men­ta­cji na rzecz kapłań­stwa kobiet CWO powo­łu­je się też na przy­kład Czech, w któ­rych sytu­acja Kościo­ła w latach 60-tych dopro­wa­dzi­ła do udzie­la­nia świę­ceń żona­tym męż­czy­znom i kobie­tom. Był to pre­ce­dens doko­na­ny w sytu­acji skraj­ne­go zagro­że­nia — ale dla­cze­go to, co jest dopusz­czal­ne w godzi­nach zagro­że­nia ma być nie­do­pusz­czal­ne w cza­sie zwy­kłym — pyta­ją zwo­len­nicz­ki świę­ceń kapłań­skich?

Nie­wąt­pli­wie nadzie­je pań wal­czą­cych o kapłań­stwo kobiet roz­bu­dzi­ły też ostat­nie wyda­rze­nia we Wspól­no­cie Angli­kań­skiej: wybór na pry­ma­sa Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go USA biskup Neva­dy Katha­ri­ne Jef­ferts Scho­ri oraz zgo­da na świę­ce­nia bisku­pie kobiet w Koście­le Anglii. Róż­ni­ca jest jed­nak taka, że wybór ten, jak i umoż­li­wie­nie świę­ceń bisku­pich dla kobiet zapa­dła jako wynik dys­ku­sji na forum całe­go Kościo­ła. Dys­ku­sja taka w Koście­le rzym­sko­ka­to­lic­kim pro­wa­dzo­na jest poza ofi­cjal­ny­mi struk­tu­ra­mi. Czy par­ty­zanc­kie świę­ce­nia są w sta­nie wpro­wa­dzić je do głów­ne­go nur­tu? Raczej wąt­pli­we. Tak czy siak o tym czy kobie­ty mogą, czy nie mogą być księż­mi we wszyst­kich Kościo­łach decy­du­ją jed­nak męż­czyź­ni.