Kapłaństwo i Eucharystia

Nie ma kapłań­stwa bez Eucha­ry­stii i Eucha­ry­stii bez kapłań­stwa — przy­po­mniał w Liście do Kapła­nów na Wiel­ki Czwar­tek Jan Paweł II.

“Urząd kapłań­ski (…) czy­ni kapła­na zdol­nym do dzia­ła­nia in per­so­na Chri­sti i znaj­du­je swój punkt kul­mi­na­cyj­ny w momen­cie, w któ­rym doko­nu­je on kon­se­kra­cji chle­ba i wina, powta­rza­jąc gesty i sło­wa Jezu­sa z Ostat­niej Wie­cze­rzy” — pod­kre­śla papież. “Wobec tej nie­zwy­kłej rze­czy­wi­sto­ści sta­je­my zdu­mie­ni i zasko­cze­ni: z jaką ule­gło­ścią i poko­rą Bóg zapra­gnął złą­czyć się w ten spo­sób z czło­wie­kiem!”

Jed­no­cze­śnia Jan Paweł II zwró­cił uwa­gę na nie­zwy­kłe powią­za­nie Eucha­ry­stii i kapłań­stwa. “Ta sama tajem­ni­ca uświę­ce­nia i miło­ści, dzie­ło Ducha Świę­te­go, przez któ­re chleb i wino sta­ją się Cia­łem i Krwią Chry­stu­sa, dzia­ła w oso­bie kapła­na w momen­cie świę­ceń kapłań­skich. Ist­nie­je zatem spe­cy­ficz­na wza­jem­ność pomię­dzy Eucha­ry­stią a Kapłań­stwem, wza­jem­ność, któ­ra się­ga z powro­tem do Wie­czer­ni­ka: cho­dzi o dwa sakra­men­ty usta­no­wio­ne rów­no­cze­śnie, zwią­za­ne ze sobą nie­ro­ze­rwal­nie aż do koń­ca świa­ta” — wyja­śnił.

Biskup Rzy­mu zazna­czył rów­nież, że powo­łu­jąc apo­sto­łów do spra­wo­wa­nia Eucha­ry­stii Chry­stus obej­mo­wał swo­ją myślą wszyst­kich kapła­nów wszyst­kich cza­sów.

Jan Paweł II zde­cy­do­wa­nie przy­po­mniał też, że zarów­no Eucha­ry­stia jak i kapłań­stwo są darem Boga, któ­ry “prze­wyż­sza zde­cy­do­wa­nie wła­dzę zgro­ma­dze­nia”, a któ­ry otrzy­mu­je ono “dzię­ki suk­ce­sji bisku­piej pocho­dzą­cej od Apo­sto­łów” (por. Ecc­le­sia de Eucha­ri­stia, 29). Sobór Waty­kań­ski II naucza, że “kapłan urzę­do­wy (…), dzię­ki świę­tej wła­dzy, jaką się cie­szy (…), w oso­bie Chry­stu­sa (in per­so­na Chri­sti) spra­wu­je Ofia­rę eucha­ry­stycz­ną i skła­da ją Bogu w imie­niu całe­go ludu” (Lumen gen­tium, 10). Zgro­ma­dze­nie wier­nych, sta­no­wią­ce jed­ność w wie­rze i w Duchu Świę­tym oraz ubo­ga­co­ne licz­ny­mi dara­mi, nawet jeśli sta­no­wi miej­sce, w któ­rym Chry­stus jest “obec­ny w swo­im Koście­le, zwłasz­cza w czyn­no­ściach litur­gicz­nych” (por. Sacro­sanc­tum Con­ci­lium, 7), nie jest w sta­nie samo ani “spra­wo­wać” Eucha­ry­stii ani “usta­no­wić sobie” kapła­na urzę­do­we­go” — napi­sał papież.

Dla­te­go koniecz­ne jest nie­usta­ją­ce dusz­pa­ster­stwo powo­ła­nio­we. “Licz­ba pre­zbi­te­rów nigdy nie jest wystar­cza­ją­ca wobec wzra­sta­ją­cych wyma­gań ewan­ge­li­za­cji i dusz­pa­ster­stwa wier­nych. W nie­któ­rych czę­ściach świa­ta ich brak jest dziś odczu­wa­ny jako szcze­gól­nie doj­mu­ją­cy, ponie­waż sze­re­gi kapła­nów prze­rze­dza­ją się wobec nie­wy­star­cza­ją­cej wymia­ny poko­leń” — pod­kre­ślił Jan Paweł II.

Jak uzy­ski­wać nowych kapła­nów? Odpo­wiedź papie­ża jest pro­sta: poprzez modli­twę, ofia­rę, przy­kład życia pre­zbi­te­rów. Szcze­gól­ną uwa­gę księ­ża powin­ni też poświę­cać, zda­niem Jana Paw­ła II, gru­pom mini­stranc­kim, któ­re mogą być miej­scem, gdzie powsta­ją nowe powo­ła­nia.