Będzie mariawicki synod?

W skład kapi­tu­ły wcho­dzą wszy­scy kapła­ni maria­wic­cy, a na jej cze­le stoi biskup naczel­ny. Urząd ten spra­wu­je obec­nie bp. Michał M. Ludwik Jabłoń­ski. Decy­zja o roz­po­czę­ciu przy­go­to­wań do syno­du roz­po­czy­na dłu­gą dro­gę po jesz­cze dłuż­szej prze­rwie syno­dal­nej próż­ni. Kapi­tu­ła nie usta­li­ła daty zwo­ła­nia syno­du – może on zostać zwo­ła­ny nawet za kil­ka lat. Ostat­ni Synod odbył się jesz­cze w cza­sach II Rzecz­po­spo­li­tej, a od tego cza­su maria­wi­tyzm uległ wie­lu prze­obra­że­niom począw­szy od zmian w litur­gii, a skoń­czyw­szy na nowej sytu­acji demo­gra­ficz­nej oraz eku­me­nicz­nej.

Jak dowie­dział się por­tal Ekumenizm.pl, w naj­bliż­szym nume­rze „Maria­wi­ty”, orga­nu Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów opu­bli­ko­wa­ny zosta­nie ofi­cjal­ny komu­ni­kat z kapi­tu­ły, doty­czą­cy przy­go­to­wań do syno­du oraz innych aktu­aliów Kościo­ła.

Kościół Sta­ro­ka­to­lic­ki Maria­wi­tów posia­da ok. 25 tys. wier­nych zgro­ma­dzo­nych w trzech die­ce­zjach oraz zagra­nicz­nej pro­win­cji fran­cu­skiej. Maria­wi­tyzm naro­dził się na tere­nie Kró­le­stwa Pol­skie­go w XIX wie­ku. Jego celem była odno­wa życia zakon­ne­go i ducho­we­go kle­ru zapo­cząt­ko­wa­na przez św. M. Fran­cisz­kę Kozłow­ską, któ­ra w 1893 roku otrzy­ma­ła obja­wie­nia nazy­wa­ne Dzie­łem Wiel­kie­go Miło­sier­dzia.

Obja­wie­nia M. Fran­cisz­ki były pierw­szy­mi obja­wie­nia­mi, doty­czą­cy­mi Miło­sier­dzia Boże­go. Maria­wi­ci dzia­ła­ją­cy począt­ko­wo w ramach Kościo­ła rzym­sko­ka­to­lic­kie­go zosta­li z nie­go eks­ko­mu­ni­ko­wa­ni w 1906 r. W 1935 w maria­wi­ty­zmie doszło do roz­ła­mu, w wyni­ku któ­re­go wyod­ręb­ni­ły się dwa ruchy maria­wic­kie: Kościół Sta­ro­ka­to­lic­ki Maria­wi­tów z sie­dzi­bą w Płoc­ku oraz nie­speł­na dwu­ty­sięcz­ny Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów z sie­dzi­bą w Feli­cja­no­wie k. Płoc­ka. Cecha­mi cha­rak­te­ry­stycz­ny­mi maria­wi­ty­zmu jest kult Prze­naj­święt­sze­go Sakra­men­tu. Kościół ten jest człon­kiem Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej oraz Świa­to­wej Rady Kościo­łów i od począt­ku był zaan­ga­żo­wa­ny w pol­ski ruch eku­me­nicz­ny. Wspól­no­ty odwo­łu­ją­ce się do dzie­dzic­twa maria­wic­kie­go ist­nie­ją rów­nież m.in. w Niem­czech, a tak­że w Afry­ce i Ame­ry­ce Połu­dnio­wej.

Komen­tarz

Decy­zja o roz­po­czę­ciu przy­go­to­wań do syno­du Kościo­ła maria­wi­tów jest waż­na, choć jesz­cze waż­niej­sza będzie decy­zja o jego zwo­ła­niu. Będzie to jed­no z naj­waż­niej­szych wyda­rzeń eku­me­nicz­nych w Pol­sce, gdyż histo­ria pol­skie­go eku­me­ni­zmu nie­od­łącz­nie wią­że się z ogrom­nym zaan­ga­żo­wa­niem wier­nych i duchow­nych Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów. Jest to Kościół posia­da­ją­cy ogrom­ny poten­cjał ducho­wy – toż­sa­mość, wyra­ża­ją­cą się głów­nie w litur­gii i pięk­nej misty­ce Boże­go Miło­sier­dzia oraz ado­ra­cji Prze­naj­święt­sze­go Sakra­men­tu zwią­za­nych z ducho­wym dzie­dzic­twem św. Marii Fran­cisz­ki. Kościół maria­wic­ki od zawsze był Kościo­łem misyj­nym, jed­nak od cza­su ostat­nie­go syno­du jego misyj­ność zani­kła – w dużej mie­rze z powo­du zawie­ru­chy wojen­nej i trud­nych cza­sów PRL‑u, prze­śla­do­wań, ale rów­nież z powo­du wła­snych zanie­dbań.

Kościół maria­wic­kich chrze­ści­jan nigdy nie będzie dużym Kościo­łem, ale ma szan­sę, cze­go bar­dzo mu życzę, stać się dyna­micz­nym, misyj­nym Kościo­łem, któ­ry ze swo­im prze­sła­niem o Dzie­le Wiel­kie­go Miło­sier­dzia jest w sta­nie pomóc w ducho­wej piel­grzym­ce wie­lu ludziom, poszu­ku­ją­cym ducho­wo­ści, w któ­rej eku­me­nicz­ne otwar­cie i dba­łość o pięk­no tra­dy­cji idą w parze.

Wpierw jed­nak trze­ba wyjść do świa­ta i tę tra­dy­cję odsło­nić. Decy­zja o roz­po­czę­ciu przy­go­to­wań nie powsta­ła nagle i w próż­ni — jest wyra­zem tro­ski o maria­wi­tyzm wier­nych tego Kościo­ła. Im nale­żą się podzię­ko­wa­nia.