Kościół katolicki po synodzie

Nad­zwy­czaj­ny synod bisku­pów w spra­wie rodzi­ny przy­jął jako spra­woz­da­nie koń­co­we zapre­zen­to­wa­ne w ponie­dzia­łek rela­tio ale bez trzech punk­tów spor­nych (doty­czą­cych osób homo­sek­su­al­nych oraz osób w ponow­nych związ­kach). Punk­ty te — będą­ce omó­wie­niem tego co na ten temat na syno­dzie mówio­no — nie zna­la­zły się w doku­men­cie koń­co­wym, gdyż nie uzy­ska­ły kwa­li­fi­ko­wa­nej więk­szo­ści 2/3 gło­sów. Nie­dzie­la koń­czą­ca obra­dy Syno­du była jed­no­cze­śnie nie­dzie­lą w któ­rej papież Fran­ci­szek doko­nał beaty­fi­ka­cji papie­ża Paw­ła VI.Papież Fran­ci­szek powie­dział, że był­by pełen obaw i smut­ku gdy­by na Syno­dzie nie było oży­wio­nej dys­ku­sji albo wymu­szo­ne mil­cze­nie i fał­szy­wy pokój. Sądząc z donie­sień pra­so­wych ale też gło­sów Ojców Syno­dal­nych tego nie­bez­pie­czeń­stwa Synod unik­nął. Kościół cze­ka rok przed zwy­czaj­nym syno­dem — rów­nież w kwe­stii rodzi­ny — i też nie będzie to praw­do­po­dob­nie rok fał­szy­we­go poko­ju. Pyta­nie czy nie będzie to jed­no­cze­śnie rok tego cze­go papież się oba­wia czy­li wro­gie­go skost­nie­nia, zamknię­cia się w lite­rze pra­wa zamiast zgo­dy na to, by Bóg nas zaska­ki­wał.
Dwa tygo­dnie gorą­cych dys­ku­sji na syno­dzie zakoń­czy­ła beaty­fi­ka­cja papie­ża Paw­ła VI — papie­ża, któ­ry wdro­żył wie­le reform posta­no­wio­nych na Sobo­rze waty­kań­skim II. Pierw­sze­go papie­ża piel­grzy­mu­ją­ce­go po świe­cie, papie­ża, któ­ry nie bał się też wycho­dze­nia i do innych chrze­ści­jan i do — cza­sa­mi wro­gie­go — świa­ta. Jed­nym sło­wem, był to papież, któ­ry nara­ził się i kon­ser­wa­ty­stom w Koście­le ale też skrzy­dłu libe­ral­ne­mu, bo nie zde­cy­do­wał się na znie­sie­nie celi­ba­tu księ­ży i wydał ency­kli­kę nie zezwa­la­ją­cą kato­li­kom na anty­kon­cep­cję i in vitro.

Podob­nie spra­wa ma się z papie­żem Fran­cisz­kiem, któ­ry przez samo zwo­ła­nie syno­du i roz­pi­sa­nie ankie­ty o tym jakie kato­li­cy mają pro­ble­my z recep­cją naucza­nia Kościo­ła w kwe­stii sek­su­al­no­ści nara­ził się na ostre nie­za­do­wo­le­nie ze stro­ny tra­dy­cyj­ne­go skrzy­dła w Koście­le. Jed­no­cze­śnie libe­ra­ło­wie pew­nie mają mu za złe brak wyraź­nych i szyb­kich roz­strzy­gnięć któ­rych ocze­ki­wa­li w związ­ku z syno­dem.

Do bar­dzo nie­za­do­wo­lo­nych nale­ży na pew­no kon­ser­wa­tyw­ny kar­dy­nał Ray­mond L. Bur­ke, któ­ry nie tyl­ko był wyjąt­ko­wo nie­za­do­wo­lo­ny z obrad Syno­du to jesz­cze potwier­dził krą­żą­ce wcze­śniej pogło­ski, że papież usu­wa go ze sta­no­wi­ska pre­fek­ta Try­bu­na­łu Sygna­tu­ry Apo­stol­skiej czy­li naj­wyż­sze­go orga­nu sądow­ni­cze­go Kościo­ła kato­lic­kie­go, któ­re to sta­no­wi­sko pia­sto­wał od lip­ca 2008 roku. Kar­dy­nał Bur­ke ma dopie­ro 66 lat więc nie jest to wiek eme­ry­tal­ny w Koście­le.

Cóż, o tym, że więk­szość hie­rar­chów Kościo­ła w Pol­sce raczej zga­dza się z kar­dy­na­łem Bur­ke nie trze­ba domnie­mać, bo widać to w reak­cjach czy to bisku­pów czy komen­ta­rzach w pra­sie kato­lic­kiej.