Niewidomy prorok i ojciec — zmarł kard. Lubomyr Huzar

Choć kar­dy­nał Huzar zło­żył urząd zwierzch­ni­ka już w 2011 roku, to jed­nak dla Ukra­iń­ców wciąż był iko­ną odro­dze­nia Kościo­ła grec­ko­ka­to­lic­kie­go oraz gło­sem moral­nym naro­du. Już jako eme­ry­to­wa­ny arcy­bi­skup więk­szy, kar­dy­nał Huzar nie wahał się mówić o nega­tyw­nych zja­wi­skach psu­ją­cych eli­ty poli­tycz­ne Ukra­iny. Mimo że nie­wi­do­my, poja­wiał się publicz­nie pod­czas waż­nych wyda­rzeń życia publicz­ne­go.

Ogrom­ny auto­ry­tet zdo­był sobie nie tyle sumą doko­nań czy zasług, co świa­dec­twem całe­go życia. Był uchodź­cą, któ­ry wie­lo­krot­nie musiał zmie­niać miej­sca poby­tu, ale wszę­dzie gdzie był, roz­ta­czał opie­kę dusz­pa­ster­ską nad wier­ny­mi.

Abp Swia­to­sław Szew­czuk, następ­ca kar­dy­na­ła Huza­ra na urzę­dzie arcy­bi­sku­pa więk­sze­go kijow­sko-halic­kie­go, nie ukry­wał łez, gdy ogła­szał wia­do­mość o śmier­ci swo­je­go poprzed­ni­ka. – Był ducho­wym ojcem ukra­iń­skie­go naro­du, a dzi­siaj, w jed­nej chwi­li zosta­li­śmy sie­ro­ta­mi. Był wiel­kim czło­wie­kiem, dusz­pa­ste­rzem i Ukra­iń­cem – mówił abp Szew­czuk.

Jesz­cze moc­niej zabrzmia­ły sło­wa hie­rar­chy pod­czas pogrze­bu kar­dy­na­ła, któ­re­go przy­rów­nał do naro­do­we­go wiesz­cza Pere­ben­dii z poema­tu Tara­sa Szew­czen­ki — Był naszym patriar­chą, ale wie­my prze­cież, że dziś ist­nie­ją róż­ni patriar­cho­wie. Jeden upo­dab­nia się do urzęd­ni­ka pań­stwo­we­go, dru­gi do odda­ne­go pachoł­ka, inny zaś do oli­gar­chy. A Duch Świę­ty upodob­nił nasze­go patriar­chę do dzi­wacz­ne­go Pere­ben­dii, lir­ni­ka (ukra­iń­ski pie­śniarz i bajarz ludo­wy, przy­gry­wa­ją­cy na lirze – przyp. red.) naszych dni. I dla­te­go odczu­wa­my, że jego «pieśń i jego duma nie umrze, nie zgi­nie»; ona już go prze­ży­ła i sta­ła się histo­rią.

Kar­dy­nał Huzar był wiel­kim orę­dow­ni­kiem pojed­na­nia pol­sko-ukra­iń­skie­go, a tak­że jed­nym z głów­nych archi­tek­tów odro­dze­nia Kościo­ła grec­ko­ka­to­lic­kie­go na Ukra­inie i poza jej gra­ni­ca­mi. W sierp­niu 2005 roku, przy ostrych pro­te­stach Ukra­iń­skiej Cer­kwi Pra­wo­sław­nej Patriar­cha­tu Moskiew­skie­go, kard. Huzar jako nowo mia­no­wa­ny arcy­bi­skup więk­szy Ukra­iń­skie­go Kościo­ła Grec­ko­ka­to­lic­kie­go prze­niósł sie­dzi­bę Kościo­ła ze Lwo­wa do Kijo­wa.

Czę­ścią arcy­bi­skup­stwa więk­sze­go kijow­sko-halic­kie­go jest Ukra­iń­ska Cer­kiew Grec­ko­ka­to­lic­ka w Pol­sce, a więc metro­po­lia prze­my­sko-war­szaw­ska, skła­da­ją­ca się z archie­par­chii (archi­die­ce­zji) prze­my­sko-war­szaw­skiej oraz epar­chii wro­cław­sko-gdań­skiej.

---

Gale­ria