Nowi kardynałowie Franciszka

Kar­dy­na­ło­wie-nomi­na­ci pocho­dzą z pię­ciu kon­ty­nen­tów a “ich pocho­dze­nie z jede­na­stu naro­dów wyra­ża powszech­ność Kościo­ła, któ­ry gło­si i świad­czy o Dobrej Nowi­nie Miło­sier­dzia Boże­go w każ­dym zakąt­ku zie­mi”. Trzy­na­stu z nich to kar­dy­na­ło­wie — elek­to­rzy a więc z pra­wem wybo­ru papie­ża.

Na szcze­gól­ną uwa­gę zasłu­gu­je kil­ka z ostat­nich nomi­na­cji. Kar­dy­na­łem zosta­nie Mario Zena­ri, nun­cjusz apo­stol­ski w Syrii. Decy­zja ta dowo­dzi, jak istot­ne zna­cze­nie ma dla papie­ża pomoc „umi­ło­wa­nej i umę­czo­nej Syrii”. Co jest kom­plet­ną nowo­ścią, to fakt, że nowy pur­pu­rat pozo­sta­nie czyn­nym nun­cju­szem. Takie niu­an­se w poli­ty­ce kościel­nej nie są bez zna­cze­nia.

Do naj­bar­dziej wąskiej hie­rar­chii w Koście­le, dołą­czy­ło trzech bisku­pów ame­ry­kań­skich — abp Bla­se J. Cupich, arcy­bi­skup Chi­ca­go, abp Joseph Wil­liam Tobin CSsR, arcy­bi­skup India­na­po­lis oraz bp Kevin Joseph Far­rell, pre­fekt nowo powo­ła­nej Dyka­ste­rii ds. Świec­kich, Rodzi­ny i Życia. O ile ta osta­nia nomi­na­cja była spo­dzie­wa­na, o tyle wybór całej trój­ki skut­ku­je prze­su­nię­ciem środ­ka cięż­ko­ści w Koście­le ame­ry­kań­skim w kie­run­ku bar­dziej libe­ral­nym. Oczy­wi­ście nie moż­na tu mówić o libe­ra­li­zmie według świec­kich stan­dar­dów, nie­mniej kar­dy­na­ło­wie-nomi­na­ci nale­żą do pro­gre­syw­ne­go skrzy­dła Kościo­ła.

Kape­lusz kar­dy­nal­ski dla bel­gij­skie­go prze­wod­ni­czą­ce­go epi­sko­pa­tu, pry­ma­sa Bel­gii, Joze­fa De Kesel, zda­je się mieć zwią­zek z jego aktyw­no­ścią spo­łecz­ną, w tym dzia­łal­no­ścią na rzecz uchodź­ców.

Wresz­cie, szcze­gól­ny cha­rak­ter ma nomi­na­cja kar­dy­nal­ska dla ks. Erne­sta Simo­ni z Alba­nii, duchow­ne­go wię­zio­ne­go i prze­śla­do­wa­ne­go w cza­sach komu­ni­stycz­ne­go reżi­mu, któ­ry nigdy nie zaprze­stał aktyw­no­ści dusz­pa­ster­skiej, a obec­nie anga­żu­je się w pro­ces pojed­na­nia w regio­nie. Jego histo­ria poru­szy­ła papie­ża w trak­cie wizy­ty w Tira­nie w roku 2014.

Trze­ci z kolei kon­sy­storz, któ­ry odbę­dzie się za pon­ty­fi­ka­tu Fran­cisz­ka, sil­nie pod­kre­śla prio­ry­te­ty jego posłu­gi — towa­rzy­sze­nie ludziom, miło­sier­dzie i dusz­pa­ster­stwo. Kościół Fran­cisz­ka sta­je się coraz mniej euro­po­cen­trycz­ny.

Co cie­ka­we, po raz kolej­ny wśród nomi­na­tów nie ma żad­ne­go Pola­ka — jako ostat­ni wśród pol­skich bisku­pów kape­lusz kar­dy­nal­ski otrzy­mał metro­po­li­ta war­szaw­ski, abp Kazi­mierz Nycz. Bio­rąc pod uwa­gę tren­dy obec­ne­go pon­ty­fi­ka­tu, nie dzi­wi­ła­by nomi­na­cja dla papie­skie­go jał­muż­ni­ka, abpa Kon­ra­da Kra­jew­skie­go.