Papież w Ziemi Świętej

Jako czwar­ty z kolei zwierzch­nik Kościo­ła kato­lic­kie­go papież Fran­ci­szek odbył piel­grzym­kę do Zie­mi Świę­tej. Szcze­gó­ło­we rela­cje oraz “pre­ce­den­sy” moż­na zna­leźć w wie­lu miej­scach stąd skon­cen­tru­ję się wyłącz­nie na oso­bi­stym komen­ta­rzu do wizy­ty. Nie mam wąt­pli­wo­ści, że wizy­ta papie­ża nie roz­wią­że pro­ble­mów zarów­no na płasz­czyź­nie mię­dzy­na­ro­do­wej jak też eku­me­nicz­nej czy mię­dzy­re­li­gij­nej. Do tego potrze­ba dużo cza­su i dużo dobrej woli — a nawet nie­wy­star­cza­ją­ca jest wola przy­wód­ców państw czy też auto­ry­te­tów religijnych.Do ulu­bio­nych obraz­ków w mediach i inter­ne­cie nale­ży pobyt papie­ża pod murem oddzie­la­ją­cym Auto­no­mię Pale­styń­ską od Izra­ela. Mur jest nama­cal­nym dowo­dem jak głę­bo­ki jest kon­flikt na tere­nach nazy­wa­nych Zie­mią Świę­tą. Jed­nak opo­wie­dze­nie się po któ­rejś stro­nie muru jest też dro­gą doni­kąd. I papież tego nie robi. Zwra­ca nato­miast uwa­gę — w miej­scu naro­dze­nia Naj­waż­niej­sze­go Dziec­ka w histo­rii — że to dzie­ci cier­pią naj­bar­dziej z powo­du bie­dy, woj­ny, kłót­ni i obo­jęt­no­ści doro­słych. I że współ­cze­śni Hero­do­wie to nie tyl­ko ci, któ­rzy zabi­ja­ją dzie­ci ale też i ci, któ­rzy wyko­rzy­stu­ją ich do wła­snych celów każąc im wal­czyć w woj­nach doro­słych. Kaza­nie papie­ża na pla­cu Żłob­ka w Betle­jem pod deko­ra­cją z uwspół­cze­śnio­ną (i upo­li­tycz­nio­ną) sce­ną Naro­dze­nia było jed­ną wiel­ką gory­czą. Dobrze o wza­jem­nym posza­no­wa­niu nie świad­czył też akcent koń­co­wy z mszy w Betle­jem, kie­dy sło­wa bło­go­sła­wień­stwa zagłu­szy­ły dono­śne wezwa­nia z mina­re­tu.

Papież zapro­sił do Waty­ka­nu na modli­twę o pokój pre­zy­den­ta Izra­ela Szi­mo­na Pere­sa i pre­zy­den­ta Auto­no­mii Pale­styń­skiej Mah­mu­da Abba­sa. Fak­tem jest, że w tej spra­wie tyl­ko modli­twa może pomóc bo obaj przy­wód­cy nie do koń­ca mają wpływ na to co będą robić oby­wa­te­le ich państw.

Spo­tka­nie papie­ża z patriar­chą Bar­tło­mie­jem oraz ich wspól­na dekla­ra­cja to rów­nież jest kolej­ny krok ku zbli­że­niu ale nie miej­my złu­dzeń, że lata odda­le­nia i wza­jem­nych uraz da się mię­dzy chrze­ści­ja­na­mi szyb­ko zapo­mnieć. Jak też zmniej­szyć róż­ni­ce. Jed­nak ufam, że z każ­dym takim kro­kiem uda­je się zmniej­szyć choć tro­chę nie­chęć i nie­zro­zu­mie­nie. I dla­te­go nie ocze­ku­ję od razu widocz­nych rezul­ta­tów.