Koniec epoki ceremoniarza Mariniego

W dzi­siej­sze połu­dnie Waty­kan ogło­sił zmia­nę, o któ­rej praw­do­po­do­bień­stwie pisa­li­śmy już wcze­śniej. Z funk­cji Mistrza cele­bra­cji papie­skich został zwol­nio­ny abp Pie­ro Mari­ni, któ­re­go powo­ła­no na (zda­niem wie­lu dużo mniej pre­sti­żo­we) sta­no­wi­sko prze­wod­ni­czą­ce­go komi­te­tu ds. orga­ni­za­cji kon­gre­sów eucha­ry­stycz­nych. Jego miej­sce zajął ks. Guido Mari­ni (zbież­ność nazwisk przy­pad­ko­wa) z ducho­wień­stwa die­ce­zji Genua.

Ustę­pu­ją­cy z urzę­du Pie­ro Mari­ni (61 lat) jako mło­dy kapłan był sekre­ta­rzem abp. Anni­ba­le Bugni­ni, czo­ło­we­go i bar­dzo kon­tro­wer­syj­ne­go refor­ma­to­ra litur­gii w okre­sie poso­bo­ro­wym. W 1987 roku został mia­no­wa­ny sze­fem urzę­du cele­bra­cji papie­skich i towa­rzy­szył nie­ustan­nie Jano­wi Paw­ło­wi II. Uwa­żał się z jed­nej stro­ny za zwo­len­ni­ka powro­tu do źró­deł tra­dy­cji litur­gicz­nej Kościo­ła, z dru­giej za orę­dow­ni­ka jej inkul­tu­ra­cji.

Śro­do­wi­ska tra­dy­cjo­na­li­stycz­ne zarzu­ca­ły mu nad­uży­cia w zakre­sie wpro­wa­dza­nia do litur­gii ele­men­tów obrzę­do­wo­ści pogań­skiej, jak choć­by tra­dy­cyj­nych afry­kań­skich tań­ców czy śpie­wów, któ­re towa­rzy­szły obcho­dom Wiel­kie­go Jubi­le­uszu. Jesz­cze inni wska­zy­wa­li na nie­upraw­nio­ną ich zda­niem dowol­ność w zakre­sie kro­ju i kolo­ry­sty­ki szat litur­gicz­nych. Nie­wąt­pli­wą jed­nak zasłu­gą Mari­nie­go było stwo­rze­nie zespo­łu cere­mo­nia­rzy i pro­fe­sjo­nal­ne­go biu­ra, któ­re do cza­su obję­cia przez nie­go funk­cji mistrza cere­mo­nii ist­nia­ło w bar­dzo ogra­ni­czo­nej for­mie. Jego odej­ście może być uwa­ża­ne za kolej­ny sym­bol prze­mian doko­ny­wa­nych w cza­sie pon­ty­fi­ka­tu Bene­dyk­ta XVI.

Ksiądz Guido Mari­ni (42 lata) jest dok­to­rem pra­wa kano­nicz­ne­go. W latach 1988 — 2003 peł­nił funk­cję sekre­ta­rza arcy­bi­sku­pów Genui: kard. Gio­van­ni Cane­stri, kard. Dio­ni­gi Tet­ta­man­zi oraz obec­ne­go Sekre­ta­rza Sta­nu kard. Tar­ci­sio Ber­to­ne, będąc jed­no­cze­śnie cere­mo­nia­rzem kate­dral­nym. Jest cenio­nym kie­row­ni­kiem duchow­nym i ani­ma­to­rem grup reli­gij­nych oraz auto­rem kil­ku pozy­cji z zakre­su teo­lo­gii ducho­wo­ści i pra­wa kano­nicz­ne­go.