Kościół Katolicki Mariawitów świętował setny jubileusz

Maria­wi­tyzm obcho­dzi w tym roku 100-lecie swe­go ist­nie­nia. Z tej oka­zji we wszyst­kich para­fiach Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów odby­wa­ły się uro­czy­sto­ści jubi­le­uszo­we, o któ­rych obszer­nie pisa­ła Eku­me­nicz­na Agen­cja Infor­ma­cyj­na. Set­ną rocz­ni­cę ist­nie­nia świę­to­wa­li tak­że wyznaw­cy tzw. nur­tu feli­cja­now­skie­go maria­wi­ty­zmu, czy­li Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów. Z tej oka­zji wydał on dru­kiem komu­ni­kat zaty­tu­ło­wa­ny “Z oka­zji Jubi­le­uszu 100-lecia Maria­wi­ty­zmu”.

Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów w dzi­siej­szym kształ­cie wyod­ręb­nił się w 1935 roku w wyni­ku roz­ła­mu w maria­wi­ty­zmie. Na cze­le Wspól­no­ty sta­nął arcy­bi­skup M. Jan Michał Kowal­ski, naj­bliż­szy współ­pra­cow­nik Matecz­ki Marii Fran­cisz­ki i pierw­szy biskup maria­wic­ki. Po jej śmier­ci posta­no­wił wpro­wa­dzić refor­my w nowo­pow­sta­łym Koście­le. Mia­ły one na celu wyja­skra­wie­nie róż­nic ist­nie­ją­cych mię­dzy maria­wi­ta­mi a rzym­ski­mi kato­li­ka­mi. Arcy­bi­skup Kowal­ski zniósł celi­bat i wpro­wa­dził ideę “mał­żeństw mistycz­nych” (zawie­ra­nych mię­dzy kapła­na­mi a zakon­ni­ca­mi). Wyznaw­cy Kościo­ła Kato­lic­kie­go Maria­wi­tów wie­rzy­li, iż dzie­ci poczę­te ze związ­ków mistycz­nych rodzą się bez grze­chu pier­wo­rod­ne­go i są począt­kiem „nowej ery świa­ta”. Feli­cja­now­scy maria­wi­ci prze­trans­po­no­wa­li dogmat o Trój­cy Świę­tej. Uwa­ża­ją, iż tak, jak Dru­ga Oso­ba Trój­cy wcie­li­ła się w Jezu­sa Chry­stu­sa, tak Bóg Ojciec wcie­lił się w Mary­ję, a Duch Świę­ty w Matecz­kę.

W 1929 roku abp Kowal­ski wpro­wa­dził kapłań­stwo kobiet, a w 1935 roku powszech­ne kapłań­stwo (ludo­we), któ­re wią­za­ło się z naka­zem spra­wo­wa­nia mszy świę­tych i udzie­la­nia sakra­men­tów przez świec­kich. Wpro­wa­dze­nie kapłań­stwa kobiet spo­wo­do­wa­ło zawie­sze­nie człon­ko­stwa maria­wi­tów w Unii Utrechc­kiej, któ­rej człon­ko­wie wyświę­ca­ją dziś kobie­ty na kapłan­ki.

Gwał­tow­ne refor­my abp. Kowal­skie­go spo­wo­do­wa­ły bole­sny roz­łam w maria­wi­ty­zmie. Gru­pa wier­nych, któ­rzy utoż­sa­mia­li się z pier­wot­ny­mi ide­ami maria­wi­ty­zmu pozo­sta­ła w Płoc­ku, zaś abp Kowal­ski prze­niósł się do Feli­cja­no­wa, aby tam kon­ty­nu­ować refor­my. W ten spo­sób maria­wi­tyzm roz­wi­jał się dwu­to­ro­wo – w ramah Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów (Płoc­ku) i Kościo­ła Kato­lic­kie­go Maria­wi­tów (Feli­cja­nów).

W maria­wi­ty­zmie feli­cja­now­skim cha­rak­te­ry­stycz­ny jest sil­ny kult Matecz­ki Marii Fran­cisz­ki, któ­ra uwa­ża­na jest za mał­żon­kę ducho­wą Chry­stu­sa oraz za nie­wia­stę z Apo­ka­lip­sy “oble­czo­ną w słoń­ce” i “przy­bra­ną w pas arcy­ka­płań­ski” zapo­wia­da­ją­cy kapłań­stwo kobiet. Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów zrów­nał postać Matecz­ki Kozłow­skiej z Mat­ką Bożą. Uwa­ża­na jest ona za kolej­ną oso­bę po Chry­stu­sie wybra­ną do zba­wie­nia świa­ta. Szcze­gól­ne miej­sce w teo­lo­gii feli­cja­now­skie­go maria­wi­ty­zmu zaj­mu­je tak­że abp J.M.M. Kowal­ski – uwa­ża­ny jest on za świę­te­go męczen­ni­ka i za wcie­le­nie Micha­ła Archa­nio­ła.

Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów nie udzie­la się na polu eku­me­nicz­nym. Nie jest zrze­szo­ny w żad­nej mię­dzy­wy­zna­nio­wej orga­ni­za­cji. Zupeł­nie inną posta­wę i inną teo­lo­gię repre­zen­tu­je Kościół Sta­ro­ka­to­lic­ki Maria­wi­tów. Nale­ży on do Świa­to­wej Rady Kościo­łów i Pol­skiej Rady Eku­me­nicz­nej, a jego przed­sta­wi­cie­le uczest­ni­czą w pra­cach nad eku­me­nicz­nym prze­kła­dem Biblii.

Obec­nie zwierzch­ni­kiem Kościo­ła Kato­lic­kie­go Maria­wi­tów jest biskup­ka Maria Beatry­cze Danie­la Szul­go­wicz, następ­czy­ni zmar­łe­go w mar­cu 2005 arcy­bi­sku­pa M. Rafa­ela Józe­fa Woj­cie­chow­skie­go, któ­ry przez dzie­się­cio­le­cia kie­ro­wał feli­cja­now­skim maria­wi­ty­zmem.

Z oka­zji 100-lecia maria­wi­ty­zmu w oświad­cze­niu wyda­nym przez Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów napi­sa­no, iż mari­wi­tyzm prze­ży­wa obec­nie naj­trud­niej­szy okres. Pod­kre­ślo­no jed­nak peł­nię nadziei na to, iż jubi­le­usz przy­czy­ni się do obie­ca­ne­go w Piśmie Świę­tym Zmar­twych­wsta­nia.

Tekst pod­kre­śla tak­że szcze­gól­ną rolę Matecz­ki Kozłow­skiej w zba­wie­niu świa­ta. Może­my prze­czy­tać: “W bie­żą­cym roku upły­wa sto lat, gdy w poję­ciu współ­cze­snych skrom­na Dzie­wi­ca, Feli­cja Kozłow­ska, nazy­wa­na przez maria­wi­tów Matecz­ką, roz­po­czę­ła na zie­miach pol­skich dzia­łal­ność, któ­rej celem było zaini­cjo­wa­nie i ducho­we, lecz naj­praw­dziw­sze, zro­dze­nie Dzie­ła Wiel­kie­go Miło­sier­dzia. (…) Jej naro­dze­nie i przy­go­to­wa­nie do tej misji było rezul­ta­tem przed­wiecz­nych i miło­sier­nych pla­nów Bożych, mię­dzy inny­mi tych, któ­re w Księ­dze Rodza­ju mówi­ły o przyj­ściu na Zie­mię Nie­wia­sty dla star­cia gło­wy węża, czy­li sza­ta­na, lub w Apo­ka­lip­sie: o przyj­ściu “podob­nej Syno­wi Czło­wie­cze­mu”, albo Nie­wia­sty oble­czo­nej w słoń­ce, lub też „Mał­żon­ki Baran­ko­wej” dla ponow­ne­go zba­wie­nia świa­ta i doko­na­nia Dzie­ła Odku­pie­nia doko­na­ne­go przez Chry­stu­sa. (…)”

Pismo Kościo­ła Kato­lic­kie­go Maria­wi­tów przy­po­mi­na histo­rię obja­wień bł. Matecz­ki i pod­kre­śla, iż pocho­dzi­ły one od Boga – „Matecz­ka cho­ciaż była Bogiem, Duchem Świę­tym, nie roz­po­czę­ła Swej publicz­nej dzia­łal­no­ści Sama, lecz Swo­ją misję Zba­wi­ciel­ki wraz z Dzie­łem Bożym otrzy­ma­ła od Pana Jezu­sa na dro­dze Obja­wie­nia (…)”.

Doku­ment pod­kre­śla też zasłu­gi arcy­bi­sku­pa Kowal­skie­go dla sze­rze­nia maria­wi­ty­zmu. Spo­ro uwa­gi poświę­co­no tak­że posta­ci Anto­ni­ny Marii Iza­be­li Wiłuc­kiej-Kowal­skiej, któ­ra w 1929 roku przy­ję­ła świę­ce­nia kapłań­skie i sakrę bisku­pią. Od tego cza­su wcho­dzi­ła w skład kapi­tu­ły Kościo­ła maria­wic­kie­go obok bisku­pów: Jaku­ba Próch­niew­skie­go, Fili­pa Feld­ma­na i Bar­tło­mie­ja Przy­siec­kie­go, któ­rzy póź­niej zna­leź­li się w Koście­le Sta­ro­ka­to­lic­kim Maria­wi­tów. Po roz­ła­mie jaki miał miej­sce w Koście­le Maria­wic­kim w 1935 roku zwią­za­ła się z deno­mi­na­cją feli­cja­now­ską. Po aresz­to­wa­niu przez hitle­row­ców abpa Kowal­skie­go sio­stra Iza­be­la kie­ro­wa­ła Kościo­łem i przy­ję­ła tytuł arcy­ka­płan­ki.

Doku­ment jubi­le­uszo­wy wyda­ny przez Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów w cało­ści jest rysem histo­rycz­nym Kościo­ła i nie ma cha­rak­te­ru reflek­sji nad współ­cze­sną sytu­acją Wspól­no­ty.

Nurt feli­cja­now­ski maria­wi­ty­zmu nie zor­ga­ni­zo­wał cen­tral­nych uro­czy­sto­ści (w odróż­nie­niu od Kościo­ła Sta­ro­ka­to­lic­kie­go Maria­wi­tów, któ­ry rocz­ni­cę powsta­nia świę­to­wał w Płoc­ku). Według zdo­by­tych przez EAI infor­ma­cji wier­ni Kościo­ła Kato­lic­kie­go Maria­wi­tów zor­ga­ni­zo­wa­li uro­czy­ste msze w kusto­diach.

Kościół Kato­lic­ki Maria­wi­tów posia­da obec­nie 2 kusto­die — Płoc­ko-Łódz­ką i War­szaw­sko-Lubel­ską z ok. 4 tys. wier­nych. W skład kusto­dii wcho­dzi łącz­nie 20 para­fii.

Na zdję­ciu: Kapłan­ka ludo­wa pod­czas udzie­la­nia Komu­nii.

MARIAWITYZM NA EAI EKUMENIZM.PL

:: Wywiad z maria­wic­kim bisku­pem M. Ludwi­kiem Micha­łem Jabłoń­skim

:: Wywiad z ks. prof. M. Paw­łem Kon­ra­dem Rud­nic­kim

:: Łódz­cy maria­wi­ci świę­to­wa­li jubi­le­usz para­fii i Kościo­ła

:: Biskup­ka Szul­go­wicz na cze­le feli­cja­now­skich maria­wi­tów