Kościół Śnieżna Kula

W sław­nej nad­mor­skiej dziel­ni­cy Rio de Jane­iro, Bar­ra da Tiju­ca, ist­nie­je jed­na z 75 świą­tyń cha­ry­zma­tycz­ne­go Kościo­ła Śnież­na Kula (Igre­ja Bola de Neve) w Bra­zy­lii. Jako ołtarz słu­ży w zbo­rach tego kościo­ła deska sur­fin­go­wa. Zało­żo­ny przed dzi­się­cio­ma laty przez byłe­go nar­ko­ma­na isur­fi­stę z Sao Pau­lo, dzi­siaj 36 let­nie­go pasto­ra Rinal­do de Seixas Pere­irę, Kościół ten sta­wia sobie za cel dotar­cie z prze­sła­niem Ewan­ge­lii­do współ­cze­snej mło­dzie­ży.

I cel ten został w znacz­nej mie­rze osią­gnię­ty. Na nabo­żeń­stwach nie bra­ku­je opa­lo­nych, czę­sto wyta­tu­owa­nych i umię­śnio­nych chło­pa­ków i dziew­czyn, a wśród nich nawet mło­dych, bra­zy­lij­skich akto­rów i pio­sen­ka­rzy. Co ich tam przy­cią­ga? Według pro­fe­so­ra Uni­wer­sy­te­tu Fede­ral­ne­go z Rio de Jane­iro, Edu­ar­da Refkalefsky´ego, spe­cja­li­sty od reli­gij­nej komu­ni­ka­cji, suk­ces z pew­no­ścią znaj­du­je się w rów­no­wa­dze pomię­dzy for­mą i tre­ścią, jak chciaż­by fakt przed­sta­wie­nia Biblii w języ­ku mło­dzie­żo­wym, czy atrak­cyj­na dla mło­dzie­ży nie­for­mal­ność nabo­żeństw. Poza tym, według pro­fe­so­ra, Kościół dobrze wyko­rzy­stu­je dzi­siej­sze, elek­tro­nicz­ne środ­ki maso­we­go prze­ka­zu, zwłasz­cza inter­net.

Samo nabo­żeń­stwo przy­bie­ra bar­dzo atrak­cyj­ną for­mę dla mło­dzie­ży, nie jest posęp­ną litur­gią ale raczej rado­sną zaba­wą. Śpie­wa­na muzy­ka pod­czas gło­sze­nia kaza­nia, czę­sto w ryt­mie reg­gae i roc­ka, Biblii z okład­ka­mi w zdję­cia uka­zu­ją­ce spor­ty eks­tre­mal­ne, czy bież­nia do fit­ness. Z dru­giej jed­nak stro­ny uczest­ni­kom gło­szo­ne są jasne zasa­dy biblij­ne, jak cho­ciaż­by potrze­ba zacho­wa­nia przed­mał­żeń­skiej czy­sto­ści. Nie mie­sza się roz­luź­nio­nej for­my prze­ka­zu z dosyć nie­ugę­tą posta­wą, kie­dy cho­dzi o gło­sze­nie zasad wia­ry i moral­no­ści, co zmie­nia styl życia wie­lu z uczesz­cza­ją­cej do świą­tyń Kościo­ła Śnież­na Kula mło­dzie­ży.

Sama nazwa Kościo­ła „Śnież­na Kula” ma wska­zy­wać, że tak jak mała kul­ka śnie­gu może rosnąć, przy­bie­ra­jąc duże roz­mia­ry, a nawet zamie­nić się w lawi­nę, tak rów­nież ten Kościół nie powi­nien prze­sta­wać rosnąć. Dla nawró­co­ne­go w 1992 roku na chrze­śći­jań­stwo pasto­ra Rinal­do wszyst­ko w tym Koście­le jest odmien­ne. Zga­dza się z nim aktor Guil­her­me Beren­gu­er, któ­ry jest zafa­scy­no­wa­ny spo­so­bem, w jaki otrzy­mu­je się w tym Koście­le orien­ta­cję ducho­wą, tj. w spo­sób wol­ny i luź­ny, nie czu­jąc tego cię­ża­ru, jaki sam czuł w szkół­ce nie­dziel­nej jako dziec­ko, w Koście­le do któ­re­go nie­gdyś uczęsz­czał z rodzi­ca­mi.

Pod­czas nabo­żeń­stwa pastor jest ubra­ny w dżin­sy, teni­sów­ki i w kolo­ro­wą, kwie­ci­stą koszu­lę. Mówi języ­kiem mło­dzie­ży, czę­sto zartu­je, cho­ciaż po jakimś cza­sie sta­ra się utrzy­mać w koście­le powa­gę. Kie­dy zaczy­nał nabo­żeń­stwa w Rio de Jane­iro przed trze­ma laty, to przy­cho­dzi­ło na nie oko­ło­dzie­się­ciu osób, dzi­siaj uczęsz­cza na nie ponad sześć­set, głów­nie mło­dzież.