“Nieanglikańscy” anglikanie z Southwark?

Pod­czas wizy­ty w Wiel­kiej Bry­ta­nii, pry­ma­ska Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go USA, bp Kathe­ri­ne Jef­ferts Scho­ri prze­wod­ni­czy­ła eucha­ry­stii, odpra­wio­nej w angli­kań­skiej kate­drze w South­wark, w nie­dzie­lę 13 czerw­ca tego roku. W przed­dzień, gru­pa angli­kań­skich duchow­nych, kobiet i męż­czyzn, z die­ce­zji South­wark prze­sła­ła do „The Times” list pro­te­sta­cyj­ny w tej spra­wie.

W opu­bli­ko­wa­nym przez gaze­tę liście, moż­na prze­czy­tać m.in.: „Biskup­ka Scho­ri jest dobrze zna­na ze swych dok­try­nal­nych stwier­dzeń i prak­tyk sprzecz­nych z naucza­niem Biblii. Jest też dobrze zna­na z ini­cjo­wa­nia spo­rów praw­nych z orto­dok­syj­ny­mi para­fia­mi w łonie Kościo­ła Epi­sko­pal­ne­go oraz z usu­wa­nia z urzę­dów dok­try­nal­nie orto­dok­syj­nych bisku­pów i duchow­nych, przez co powięk­sza ona roz­łam we Wspól­no­cie Angli­kań­skiej. Ostat­nio prze­ciw­sta­wi­ła się ona instru­men­tom Wspól­no­ty Angli­kań­skiej, lek­ce­wa­żąc uzgod­nie­nie poczy­nio­ne przez Kościół Epi­sko­pal­ny co do prze­strze­ga­nia mora­to­rium, doty­czą­ce­go ordy­no­wa­nia aktyw­nych gejów i les­bi­jek na bisku­pów i biskup­ki.

My, niżej pod­pi­sa­ni duchow­ni die­ce­zji South­wark, dystan­su­je­my się od naucza­nia i prze­wod­ni­cze­nia biskup­ki Scho­ri w naszej kate­drze. Kwe­stio­nu­je­my głę­bo­ko oce­nę tych, któ­rzy nie wyco­fa­li swe­go zapro­sze­nia dla niej, po nie­daw­nej ordy­na­cji bisku­piej Mary Glas­spo­ol.”

„The Times” zamie­ścił list pod zna­mien­nym tytu­łem „gniew­ni angli­ka­nie”. Trud­no oprzeć się wra­że­niu, że sygna­ta­riu­sze listu zacho­wa­li się, dla wie­lu, w „nie­an­gli­kań­ski” spo­sób. Łamiąc zasa­dę „nie mów nie pytaj” w odnie­sie­niu do sza­cow­ne­go gościa — pół­noc­no­ame­ry­kań­skiej pry­ma­ski, jej poglą­dów i dzia­łań, dali wyraz temu, że nie chcą kul­ty­wo­wać angli­ka­ni­zmu, w któ­rym w obli­czu napięć i spo­rów „dyżur­nie” przy­wo­łu­je się zasa­dę inklu­zyw­no­ści („com­pre­hen­si­ve­ness”), któ­ra zda­je się czę­sto owo­co­wać pyta­niem: „czy to napraw­dę waż­ne”?

Dla nie­któ­rych, posta­wa angiel­skich duchow­nych, praw­do­po­dob­nych zwo­len­ni­ków przy­mie­rza angli­kań­skie­go (któ­re­go pol­skie tłu­ma­cze­nie uka­że się w naj­bliż­szym nume­rze perio­dy­ku „Teo­lo­gia i Czło­wiek”, wyda­wa­ne­go przez Wydział Teo­lo­gicz­ny UMK w Toru­niu), wyda­je się ilu­stro­wać pro­ces postę­pu­ją­cej „faszy­za­cji” lub „sta­li­ni­za­cji” Wspól­no­ty Angli­kań­skiej, z arcy­bi­sku­pem Rowa­nem Wil­liam­sem jako angli­kań­skim „samo­zwań­czym papie­żem”. Dla innych, ducho­wień­stwo z South­wark dąży do zacho­wa­nia czy­sto­ści wia­ry (i tego co z niej wyni­ka) oraz do odzy­ska­nia przez „Angli­can Com­mu­nion” ewan­ge­licz­ne­go wigo­ru. Jed­ni i dru­dzy są angli­ka­na­mi i chy­ba nimi pozo­sta­ną, nie­za­leż­nie od osta­tecz­ne­go kształ­tu przy­mie­rza i od jego recep­cji.