O dziekanie katedry w Sydney, który ołtarz wykradał

Kil­ka tygo­dni temu z angli­kań­skiej kate­dry w Syd­ney znik­nął tajem­ni­czo ołtarz. Wier­ni mie­li swo­je podej­rze­nia, któ­re kie­ro­wa­ły się w kie­run­ku nowe­go dzie­ka­na kate­dry. Ten­przy­nał się do jego usu­nię­cia, ale obie­cał go zwró­cić na miej­sce. Gdy jed­nak wier­ni zoba­czy­li ołtarz spo­wro­tem oka­za­ło się, że w mię­dzy­cza­sie doro­bio­no mu koła, bo jak oświad­czył dzie­kan, to “nie ołtarz tyl­ko stół do komu­nii i gdy nie będzie potrzeb­ny będzie wypy­cha­ny z kate­dry na zakry­stię”. Wybu­chła awan­tu­ra.

Dzie­kan Jen­sen, o któ­rym wcze­śniej pisał już ser­wis ekumenizm.pl (“Moc­ne wej­ście” nowe­go dzie­ka­na Syd­ney) jest ser­decz­nie nie­cier­pia­ny przez wier­nych kate­dry, z któ­rej wbrew ich pro­te­stom chce zro­bić cen­trum ewa­ne­gli­kal­nej ewan­ge­li­za­cji Syd­ney, a nie zacho­wać jej uni­kal­ny, angli­kań­ski cha­rak­ter, co wole­li­by sami wier­ni. Spra­wa ołta­rza jest tyl­ko kolej­nym aspek­tem tego kon­flik­tu: wcze­śniej zabro­nio­no chó­ro­wi wyko­ny­wa­nia sta­ro­an­giel­skich i łaciń­skich pie­śni zale­ca­jąc rze­ko­mo “bar­dziej udu­cho­wio­ne” nowo­cze­sne utwo­ry, naj­le­piej z per­ku­sją.

Tak więc pod­czas nie­dziel­ne­go Dorocz­ne­go Zebra­nia Człon­ków para­fii, na dzie­ka­na posy­pa­ły się gro­my, któ­rych gwał­tow­ność zasko­czy­ła nawet dość nie­wzru­szo­ne­go zazwy­czaj Jen­se­na. Para­fia­nie kate­go­rycz­nie sprze­ci­wi­li się “jeż­dżą­ce­mu” ołta­rzo­wi i zażą­da­li usu­nię­cia kół i natych­mia­sto­we­go powro­tu ołta­rza na miej­sce. Nie skoń­czy­ło się na tym: żąda­no powro­tu do angli­kań­skiej muzy­ki kościel­nej — “Zakne­blo­wa­łeś chór!” krzy­czał jeden para­fia­nin do Dzie­ka­na ‑oraz by ten ostat­ni zaczął ubie­rać się jak ksiądz, a nie zakła­dał tyl­ko gar­ni­tur z uni­wer­sy­tec­ką togą. Nie oszczę­dzo­no tak­że przy­dłu­ga­wych kazań duchow­ne­go w sty­lu tele­ewan­ge­li­stów z USA. “Są zde­cy­do­wa­nie za dłu­gie i nic z nich nie wyno­si­my! Skróć je!” radzo­no szcze­rze Jen­se­no­wi. Jak zauwa­ży­ła jed­na z gazet, dłu­gość tych kazań jest jedy­ną angli­kań­ską rze­czą w kate­drze, któ­rej zawar­tość się zwięk­sza. Kate­go­rycz­nie też zażą­da­no, by nabo­żeń­stwa prze­sta­no nazy­wać “spo­tka­nia­mi”, cono­to­rycz­nie robi dzie­kan.

Pomi­mo ogrom­nej nie­chę­ci wier­nych do “swo­je­go” dzie­ka­na, ci pierw­si nie­wie­le mogą zro­bić: Jen­sen cie­szy się nie­słab­ną­cym popar­ciem swe­go fun­da­men­ta­li­stycz­ne­go bra­ta arcy­bi­sku­pa Syd­ney, któ­ry mia­no­wał go na to sta­no­wi­sko pomi­mo opo­rów i pro­te­stów samych wier­nych. Wła­śnie aro­gan­cja i wła­dza bra­ci Jen­sen wzbu­dza naj­więk­szą nie­chęć wier­nych: “Nie obnoś się z nią, nie epa­tuj nas nią, nie rzu­caj jej nam w twarz” powie­dział mu jeden z nich.

Pod napo­rem kry­ty­ki Dzie­kan prze­pro­sił za “ura­zy”, jakie mogły wywo­łać jego decy­zje, ale nie obie­cał popra­wy. Tym­cza­sem dotych­czas aniel­sko potul­na para­fia kate­dral­na, ze sto­ic­kim spo­ko­jem zno­szą­ca kolej­ne wysko­ki swo­ich fun­demn­ta­li­stycz­nych zwierzch­ni­ków, zaczy­na się coraz bar­dziej burzyć. “Może i jeste­śmy owczar­nią, ale nie damy się żyw­cem obe­drzeć ze skó­ry” ostrze­gła na koniec dzie­ka­na jed­na jego “owie­czek”.

Ser­wis Angli­can­son­li­ne

Syd­ney Mor­ning Herald

Angli­kań­ska Kate­dra Św. Andrze­ja w Syd­ney