Odnowa w Duchu — list arcybiskupa Canterbury

Czas po świę­cie zesła­nia Ducha Świę­te­go oraz bisku­pia ordy­na­cja ks. Mary Glas­spo­ol w Koście­le Epi­sko­pal­nym USA w dniu 15 maja br. skło­ni­ły hono­ro­we­go zwierzch­ni­ka Wspól­no­ty Angli­kań­skiej arcy­bi­sku­pa Rowa­na Wil­liam­sa, do napi­sa­nia listu doty­czą­ce­go sytu­acji we Wspól­no­cie Angli­kań­skiej, w któ­rej coraz więk­sze­go zna­cze­nia nabie­ra głos angli­ka­nów z „Glo­bal­ne­go Połu­dnia”.

Rze­czy­wi­stość Wspól­no­ty kształ­tu­ją zmia­ny kul­tu­ro­we i spo­łecz­ne zacho­dzą­ce głów­nie w Ame­ry­ce Pół­noc­nej i Euro­pie Zachod­niej, doty­czą­ce m.in. sek­su­al­no­ści i bio­ety­ki, a tak­że kwe­stia moral­no­ści świa­ta finan­sów, któ­re są czę­sto przy­czy­na­mi kon­fu­zji wśród wie­lu angli­ka­nów.

Zda­niem arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry, w sytu­acji, gdy pro­win­cja Wspól­no­ty odrzu­ca proś­by lub rady arty­ku­ło­wa­ne przez orga­ny kon­sul­ta­cyj­ne „Angli­can Com­mu­nion”, wów­czas jej przed­sta­wi­cie­le nie powin­ni wystę­po­wać jako repre­zen­tan­ci Wspól­no­ty w dia­lo­gu eku­me­nicz­nym oraz nie powin­ni oni brać aktyw­ne­go udzia­łu w pra­cach ciał wewnątrz­an­gli­kań­skich, któ­re doty­czą spraw dok­try­ny i kościel­ne­go porząd­ku. Od 2004 roku we Wspól­no­cie Angli­kań­skiej funk­cjo­nu­ją trzy mora­to­ria, arty­ku­ło­wa­ne przez jej przy­wódz­two w try­bie próśb i rad pona­wia­nych przez lata. Doty­czą one: nie­wpro­wa­dza­nia w życie rytów bło­go­sła­wie­nia związ­ków jed­no­pł­cio­wych, nie­ordy­no­wa­nia bisku­pów żyją­cych w takich związ­kach oraz nie­podej­mo­wa­nia dzia­łań dusz­pa­ster­skich przez bisku­pów poza gra­ni­ca­mi swych die­ce­zji. Pro­po­zy­cja arcy­bi­sku­pa Wil­liam­sa nie ozna­cza wyklu­cza­nia kogo­kol­wiek ze Wspól­no­ty. Ma ona sta­no­wić potwier­dze­nie tego, co Wspól­no­ta jako całość uzna­je za moż­li­we do przy­ję­cia jeśli cho­dzi o swe wewnętrz­ne zróż­ni­co­wa­nie. Według arcy­bi­sku­pa, przed angli­ka­na­mi stoi zada­nie odbu­do­wy wza­jem­nych rela­cji i wypra­co­wa­nia bar­dziej spój­nej niż dotąd angli­kań­skiej toż­sa­mo­ści, któ­ra jed­no­cze­śnie hono­ro­wa­ła­by wewnątrz­an­gli­kań­skie zróż­ni­co­wa­nie. Narzę­dziem któ­re mia­ło by przy­bli­żać reali­za­cję tych celów jest przy­mie­rze angli­kań­skie. Nie­za­leż­nie od bole­snych podzia­łów we Wspól­no­cie, któ­re osła­bia­ją misyj­ny poten­cjał angli­ka­ni­zmu zarów­no na pozio­mie lokal­nym jak i świa­to­wym, angli­ka­nie zawsze mogą podej­mo­wać wspól­ne dzia­ła­nia np. na polu cha­ry­ta­tyw­nym. Hono­ro­wy zwierzch­nik Wspól­no­ty wezwał jej bisku­pów, ducho­wień­stwo i świec­kich do modli­twy o „nową Pięć­dzie­siąt­ni­cę” dla „Angli­can Com­mu­nion”.

Bie­żą­ce wewnętrz­ne zróż­ni­co­wa­nie angli­ka­ni­zmu, prze­ja­wia się m.in. w tym, że dla nie­któ­rych Kościół Epi­sko­pal­ny USA ordy­nu­ją­cy na bisku­pów homo­sek­su­al­nych nie-celi­ba­ta­riu­szy jawi się, pod wzglę­dem reago­wa­nia na natchnie­nia Ducha Świę­te­go, pro­ro­czym w angli­kań­skiej (czy wręcz chrze­ści­jań­skiej) rodzi­nie. Dla innych (głów­nie z „Glo­bal­ne­go Połu­dnia”) pół­noc­no­ame­ry­kań­skie dzia­ła­nia wska­zu­ją na postę­pu­ją­ce odrzu­ca­nie Jego łaski. Czy poten­cjal­na, angli­kań­ska „nowa Pięć­dzie­siąt­ni­ca” zosta­ła­by roz­po­zna­na i uzna­na zarów­no przez jed­nych jak i dru­gich?