Prawie połowa księży jest na emeryturze

Pra­wie poło­wa księ­ży w Hisz­pa­nii, dokład­nie oko­ło 9 tys. z 19 tysię­cy wszyst­kich duchow­nych, jest na eme­ry­tu­rze. Śred­nia wie­ku księ­ży, któ­rzy pra­cu­ją, wyno­si 51 lat. Gaze­ta „El Cor­reo” mowi o poważ­nym kry­zys powo­ła­nio­wym w tym kra­ju.

Kie­dy prze­wod­ni­czą­cy Hisz­pań­skiej Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu, biskup Ricar­do Bla­zqu­ez z Die­ce­zji Bil­bao, mówił nie tak daw­no w Bar­ce­lo­nie, że za trud­no­ści Kościo­ła w tym kra­ju nie trze­ba winić ani pra­wi­cy, ani lewi­cy, ale cho­dzi o sła­bość insty­tu­cyj­ną Kościo­ła, to z pew­no­ścią cho­dzi­ło mu rów­nież o spa­dek licz­by powo­łań kapłań­skich i w sku­tek tego rów­nież szyb­kie sta­rze­nie się hisz­pań­skie­go kle­ru. Biskup Bla­zqu­ez wie, co mówi, ponie­waż w jego wła­snej die­ce­zji poło­wa księ­ży jest w wie­ku 60 lat i star­szych, a w całym Kra­ju Basków, gdzie leży Bil­bao, dwie trze­cie wszyst­kich księ­ży jest już na eme­ry­tu­rze.

Licz­ba księ­ży w die­ce­zjach Hisz­pa­nii spa­da z roku na rok, śred­nio zmniej­sza­jąc się o 200 każ­de­go roku. Choć wyświę­ca się tam każ­de­go roku oko­ło 200 kapła­nów, to w tym samym cza­sie umie­ra oko­ło 350 księ­ży, a śred­nio 30 innych odcho­dzi z kapłań­stwa.

Od jakie­goś cza­su coraz częst­sza jest prak­ty­ka „mszy bez księ­dza”, zwłasz­cza w stre­fach wiej­skich, kie­dy to na cze­le nie­dziel­ne­go nabo­żeń­stwa, roz­da­jąc rów­nież komu­nię, stoi zakon­ni­ca lub przy­go­to­wa­na na kur­sie die­ce­zjal­nym oso­ba świec­ka. Licz­ne die­ce­zje zaczy­na­ją pro­ces reor­ga­ni­za­cji swo­ich struk­tur para­fial­nych. Czy sen­sow­na jest taka sytuacja,gdy w die­ce­zji Lugo było do obsłu­że­nia 1100 kościo­łów, gdy tym­cza­sem die­ce­zja posia­da jedy­nie 105 kapła­nów? Wie­lu księ­ży twier­dzi rów­nież, że die­ce­zje, któ­re są goto­we otwie­rać nowe kościo­ły we wła­śnie budo­wa­nych i otwie­ra­nych dziel­ni­cach na pery­fe­riach dużych miast, powin­ny rów­nież potra­fić zamknąć te kościo­ły, któ­re nie są już tak bar­dzo lud­no­ści potrzeb­ne. W koń­cu die­ce­zje potra­fi­ły z cza­sem wymie­nić wie­lu księ­ży na oso­by świec­kie w pra­cach admi­ni­stra­cyj­nych biskupstw, więc rów­nież i pod tym wzglę­dem powin­ny być goto­we na zamknię­cie mniej potrzeb­nych już kościo­łów, a nawet para­fii, łącząc je z inny­mi.

Jesz­cze w 2001 roku w semi­na­riach w Hisz­pa­nii stu­dio­wa­ło 1.800 semi­na­rzy­stów, w 2006 roku mia­ło ich być już o 300 mniej, a dzi­siaj jest ich 1.400. Ozna­cza to, że przez ponad 7 lat licz­ba semi­na­rzy­stów zmniej­szy­ła się tam aż o 22 pro­cent! Za to pew­nym pocie­sze­niem może być fakt, że w roku aka­de­mic­kim 2003/2004 zaczę­ło stu­dia w semi­na­riach 256 nowych kle­ry­ków, gdy tym­cza­sem roku póź­niej zaczę­ło ich jesz­cze wię­cej, ponie­waż już 291. Wia­do­mo już jed­nak, że regu­lar­nie, z roku na rok, oko­ło 130 do 140 semi­na­rzy­stów zmie­nia swo­je pla­ny co do życia kapłań­skie­go, odcho­dząc z semi­na­riów.

Autor arty­ku­łu w „El Cor­reo” wska­zu­je jesz­cze na fakt ist­nie­nia wiel­kich, czę­sto wspa­nia­łych budyn­ków semi­na­riów, któ­re jed­nak świe­cą pust­ka­mi. W pra­wie poło­wie wszyst­kich semi­na­riów Hisz­pa­nii znaj­du­je się mniej niż dzie­się­ciu kan­dy­da­tów do kapłań­stwa, a cho­dzi czę­sto o tak tra­dy­cyj­ne dla kato­li­cy­zmu die­ce­zje, nie­gdyś posia­da­ją­ce licz­nych kapła­nów, jak Avi­la, Bil­bao, Sala­man­ca, czy Sego­via.

Spo­glą­da­jąc na życie zakon­ne w 2005 roku w hisz­pań­skich klasz­to­rach prze­by­wa­ło o 7 pro­cent mniej zakon­nic, ani­że­li w roku 2000, przy czym do Hisz­pa­nii przy­je­cha­ło spo­ro zakon­nic z zagra­ni­cy, a sta­ty­sty­ki Hisz­pań­skiej Kon­fe­ren­cji Epi­sko­pa­tu nie roz­róż­nia­ją zakon­nic hisz­pań­skich od zagra­nicz­nych.

W tym samym cza­sie licz­ba zakon­ni­ków, nie będą­cych jed­nak kapła­na­mi, w Hisz­pa­nii zmniej­szy­ła się z 5.265 do 4.543, czy­li o 14 pro­cent. W nie­któ­rych die­ce­zjach postać zakon­ni­ka już pra­wie zani­kła, jak np. w Ibi­zie, gdzie żyje ich 3, oprócz jesz­cze 14 kapła­nów. Tym­cza­sem miesz­ka tam na sta­łe 100 tysię­cy osób, przy czym licz­ba ta ule­ga kil­ka­krot­ne­mu pomno­że­niu pod­czas waka­cji.