Procedura wyboru nowego Arcybiskupa Canterbury rozpoczęta

Zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cy­mi prze­pi­sa­mi człon­ka­mi Kró­lew­skiej Komi­sji Nomi­na­cyj­nej (CNC) jest prze­wod­ni­czą­cy (oso­ba świec­ka mia­no­wa­na przez pre­mie­ra), biskup (wybra­ny przez Izbę Bisku­pów), Arcy­bi­skup Yor­ku jako Pry­mas Anglii (Arcy­bi­skup Can­ter­bu­ry jest Pry­ma­sem Całej Anglii), a w przy­pad­ku jeśli Arcy­bi­skup Yor­ku nie chce lub nie może być człon­kiem CNC, to na jego miej­sce Izba Bisku­pów wska­zu­je kolej­ne­go hie­rar­chę. Ponad­to w skład CNC wcho­dzi sze­ściu przed­sta­wi­cie­li die­ce­zji Can­ter­bu­ry, a tak­że sze­ściu przed­sta­wi­cie­li (po trzech świec­kich i duchow­nych) wybra­nych przez Synod Gene­ral­ny Kościo­ła Anglii i wresz­cie jeden hie­rar­cha repre­zen­tu­ją­cy świa­to­wą Wspól­no­tę Angli­kań­ską, a wska­za­ny przez Sta­ły Komi­tet Wspól­no­ty Angli­kań­skiej.

Wybór powyż­szych przed­sta­wi­cie­li odzwier­cie­dla cha­rak­ter posłu­gi arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry jako bisku­pa die­ce­zjal­ne­go, arcy­bi­sku­pa-metro­po­li­ty połu­dnio­wej Anglii, pry­ma­sa całe­go Kościo­ła Anglii, kape­la­na naro­du, w tym przed­sta­wi­cie­li wła­dzy wyko­naw­czej i Koro­ny, oraz hono­ro­we­go zwierzch­ni­ka Wspól­no­ty Angli­kań­skiej, repre­zen­tu­ją­ce­go auto­no­micz­ne Kościo­ły angli­kań­skie na zewnątrz. Z urzę­du Arcy­bi­skup Can­ter­bu­ry prze­wod­nicz spo­tka­niom pry­ma­sów wszyst­kich pro­win­cji angli­kań­skich oraz odby­wa­ją­cej się co 10 lat Kon­fe­ren­cji Lam­beth.

W skład CNC wcho­dzi jesz­cze trzech mia­no­wa­nych przez pre­mie­ra, Wspól­no­tę Angli­kań­ską oraz urzę­du­ją­ce­go arcy­bi­sku­pa sekre­ta­rzy, któ­rzy nie mają jed­nak pra­wa gło­su.

Obra­dy CNC poprze­dza inten­syw­ny pro­ces kon­sul­ta­cyj­ny, któ­ry roz­po­czy­na się od die­ce­zji Can­ter­bu­ry, ogła­sza­ją­cej wakans na sta­no­wi­sku Arcy­bi­sku­pa Can­ter­bu­ry i ocze­ki­wa­nia zwią­za­ne z nowym paste­rzem die­ce­zji. Kon­sul­ta­cje pro­wa­dzo­ne są zarów­no przez czyn­ni­ki kościel­ne, jak i pań­stwo­we. W maju odbę­dzie się pierw­sze posie­dze­nie CNC, a wcią­gu kil­ku mie­się­cy wyty­po­wa­ni zosta­ną poten­cjal­ni kan­dy­da­ci. Komi­sja przed­sta­wi pre­mie­ro­wi dwóch kan­dy­da­tów: pierw­szy będzie reko­men­do­wa­nym, a dru­gi moż­li­wym do zaak­cep­to­wa­nia.

Zgod­nie z przy­ję­tym w 2007 roku pro­ce­do­wa­niem w odnie­sie­niu do bisku­pich nomi­na­cji pre­mier przed­sta­wi Kró­lo­wej kan­dy­da­ta pre­fe­ro­wa­ne­go przez CNC. Po apro­ba­cie monar­chi­ni oraz przy­ję­ciu nomi­na­cji przez wska­za­ne­go duchow­ne­go kan­ce­la­ria pre­mie­ra ogła­sza nazwi­sko arcy­bi­sku­pa-nomi­na­ta. Po ogło­sze­niu nastę­pu­ją for­mal­ne wybo­ry pro­wa­dzo­ne przez kapi­tu­łę kano­ni­ków Kate­dry Can­ter­bu­ry. Wybór potwier­dza die­ce­zjal­na komi­sja bisku­pów. Arcy­bi­skup-nomi­nat skła­da przy­się­gę wier­no­ści kró­lo­wej, a następ­nie odby­wa się for­mal­na intro­ni­za­cja na tron św. Augu­sty­na w kate­drze w Can­ter­bu­ry.

Dotych­czas na gieł­dzie nazwisk naj­bar­dziej praw­do­po­dob­nych następ­ców abp. Rowa­na Wil­liam­sa znaj­du­je się aktu­al­ny arcy­bi­skup Yor­ku John Sen­ta­mu oraz biskup Lon­dy­nu Richard Char­tres. Wspo­mi­na­ny jest rów­nież Nick Baines z die­ce­zji Brad­ford.