Katedry nie-katedry

Kościo­ły pro­te­stanc­kie odrzu­ca­ją­ce epi­sko­pal­ny ustrój nie posia­da­ją katedr w dosłow­nym tego sło­wa zna­cze­niu. Nie prze­szka­dza to jed­nak wier­nym w postrze­ga­niu nie­któ­rych kon­gre­ga­cji jako kon­gre­ga­cji kate­dral­nych. Przy­kła­dem nale­żą­ca do Zjed­no­czo­ne­go Kościo­ła Kana­dy (Uni­ted Church of Cana­da) para­fia św. Jaku­ba w Mont­re­alu, nazy­wa­na przez fran­cu­sko­ję­zycz­nych wier­nych “Cathe­dral St. James”.

Zda­niem ks. prof. Wil­lia­ma Kervi­na z Toronto’s Emma­nu­el Col­le­ge dzie­je się tak dla­te­go, że histo­rycz­nie “kate­dry funk­cjo­no­wa­ły tak­że jako cen­tra para­fial­nej aktyw­no­ści, zaj­mu­ją­ce się modli­twą, edu­ka­cją i misją w regio­nie”. Podob­ną rolę zaczy­na­ją dziś odgry­wać na przy­kład ame­ry­kań­skie mega-Kościo­ły ponad­de­no­mi­na­cyj­ne, takie jak Wil­low Cre­ek Com­mu­ni­ty Church w Chi­ca­go i kali­for­nij­ski Cry­stal Cathe­dral.

To, co prof. Kervin nazy­wa “kate­dral­ną dyna­mi­ką”, skut­ku­je usta­no­wie­niem kate­dry de fac­to lub funk­cjo­nal­nie. Takie kon­gre­ga­cje sku­pia­ją wier­nych z ogrom­nych obsza­rów i mają sil­ne poczu­cie misji, „wzbo­ga­ca­jąc życie Kościo­ła w danym regio­nie i odpo­wia­da­jąc na par­ty­ku­lar­ne potrze­by i oba­wy we wła­ści­wym kon­tek­ście”.

Na zdję­ciu nale­żą­ca do Kościo­ła Szko­cji pre­zbi­te­riań­ska „kate­dra” w Glas­gow.